Vandaag schreef ik een brief. Dat is op zich natuurlijk niet echt een uitdaging. Brieven schrijven doe ik al sinds ik brieven schrijven kan. Eerder schreef ik ook al aan onbekenden. Maar vandaag schreef ik een onbekende man, waarvan ik denk dat zijn openlijke commentaar op FB (op mij gericht) niet zo aardig was bedoeld. Al weet je dat natuurlijk nooit echt zeker met die smileys. Enfin ik schreef, maar volgens mij heeft hij nog niet gelezen. (De brief staat hieronder ergens met de titel 'stelt paal en perk'. Wie me openlijk becommentarieerd mag ook een openlijke bal terug verwachten.)
Het meisje heeft er altijd van gehouden zich in een brief te wentelen. Om en om. Tot alle letters op haar lijf stonden. En de witregels in het hoofd. Maar wat ze zelf schreef, daar weet ze soms niet waar die woorden zijn gebleven. Hoeveel brieven wachten nog steeds op een antwoord? Hoeveel brieven leven in haar dromen een eigen leven: misschien kwamen ze nooit aan en zweven nog steeds ergens in de lucht of drijven als flessen in het water. Verloren post. Of post die je verliezen laat. In de oppervlakkigheid van dit bestaan.
Ga ik dit nog doen? Wellicht wel. Ik weet niet veel. Maar ik moet vaker worden gelezen.
Meer info over deze rubriek? Klik hier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten