vrijdag 17 juni 2011

Droom 16

Tine Moniek sliep vannacht in een hotel waar

iedereen wakker werd met een scheef gebit.

Behalve zijzelf. O, ironie der orthodontie!

stelt paal en perk (1)

Ik leef op voet van oorlog met die dames in het warenhuis die je van alles in de mond willen proppen of in je mandje willen droppen, alsof ik maar een voedselcontainer ben. Natuurlijk verkies ik lekkere jam boven droog brood. Maar ik hoef geen twee potten en een gratis pot daarboven op. Ook worstjes zijn wel lekker, maar mijn mond staat soms op kaas. Jonge. Geen nieuwe soort die volgende maand niet meer zal bestaan. Al gezien? Tegenwoordig doet men in werkelijk alles mozzarella en zongedroogde tomaat. Het is nu nog wachten op de eerste douchegel in die smaak.


Mevrouw, als u me aanspreekt, doe het dan beleefd. En als ik zeg: "Nee, bedankt", wees dan blij dat ik niet van het gulzige soort ben. Zo'n kraampje is in een fractie van een halve seconde leeggevreten. Maar U bekijkt me alsof ik onbeschoft ben terwijl U het was die ongevraagd op mijn vertrouwde winkelpad kwam.


Maar het ergste zijn die dames en heren die voor een warenhuis op wacht gaan staan. Met één of ander te mijden abonnement. Of erger nog: kaartjes, pleisters en balpennen. Ze kleven verontwaardiging op mijn lijf omdat ik bijvoorbeeld geen €6 wil betalen voor een heel ziek kindje. Natuurlijk is een open ruggetje heel erg. Maar ik kom gewoon mijn boodschappen doen. Voor €6 koop ik bijna nog drie broden. Die optelsom is zeker handig eens halverwege de maand. En als je dan uit de winkel komt, wijzen ze je na. Je zou op je broden kunnen wijzen, maar die kocht je natuurlijk niet. Nee, je kocht jezelf een schuldgevoel, dat je nog zal voelen bij een volgende warenhuisbezoek.


Bijna hoop je op een woordeloze bedelaar zonder vaste prijs. Een paar muntjes zouden je al lichter maken. Op zo'n moment vind je er natuurlijk geen en je gaat vloekend heen.

dinsdag 7 juni 2011

Slappe Sla

Op dagen zoals vandaag slakt Tine Moniek sloom aan.


De oorsprong van dat 'aanslakken' is vooreerst te vinden in de sloomheid waarin ze zich graag wentelt op een vrije dag in bijvoorbeeld mei. Ook zit de periode van het jaar er voor iets tussen. De prelude op de zomervakantie is voor haar (en veel collega's) een tijd vol spanning en ontlading: examenvoorstellingen rekken de concentratie vaak uit tot slobberende elastiekjes... en het hart slaat deze dagen zo vaak achterover (van schrik of van ontroering) dat het zware overuren klopt. In elk geval: Tine Moniek hoeft zich niet te excuseren voor haar slome-slak-toestand. Het enige wat ze wél moet doen, is ervoor zorgen dat ze geen schrikwekkende naaktslak wordt. Dat verdienen ogen en vooral blote voeten niet zomaar aan te treffen op de keukenvloer. Daarom wikkelt ze zich op zulke dagen in slappe sla als slagroom. En sla is in dit geval een monkelend blaadje, een kropje traan of sliertje droomkoek.


Zoals de gedachte aan een achtjarig meisje dat onlangs hardop zei: "Ik heb geen borstjes, juf. Dat is enkel vet." Terwijl ze de bandjes van haar topje aaide. Of het kijken naar de hummeltjes kat die door de kamer dwarrelen als een Santa Maria op de woeste baren. Een kleintje. Of het denkbeeldig eten van taart, omdat je dan tenminste nog een smaak kan bedenken waarvan je achterover valt. Er is zoveel om zachtjes in te baden. Een zoen. Een zucht. Een zon. Er is een hoofd dat brandt. Er is een droom die langzaam knispert. Het geluid van de was die tuimelt. Het getingel van een fles op de machine. Het gras dat onder wasknijpers ritselt. Verlangen naar verse lakens en het voelen van die versheid. De geur van rozen op de huid. En de drang naar zout. Wild en bijtend zout. Om zich niet langer slome slak in slappe sla te voelen.

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...