zaterdag 30 augustus 2008

Over Wachten en Spijt

Er is wachten en er is Wachten. Het verschil? In het tweede geval hang je aan een draadje.

Soms wil Tany Minoek! een draadje. Ze naait het eigenhandig door haar hersenen en gooit het uiteinde naar iemand toe. Spontaan of na dagen pruttelen. Het liefst naar iemand die iets voor haar betekenen kan, iemand met een oor bijvoorbeeld. Of iemand met een hand. Of twee. Ze verkiest iemand die niet vergeetachtig is, opdat hij af en toe blijft trekken. Dat ze er nog is. "Hupla!" zoiets.

Er is spijt en er is Spijt. Het verschil? In het tweede geval hield Tany het touwtje liever rond de eigen pols maar een schaar is niet in zicht... (of houdt ze die zelf achter de rug?)

donderdag 28 augustus 2008

Mea-Culpa-Stigma

In de tijd dat Tany Minoek! nog zakgeld kreeg, draaide ze elke frank om. Dit omdat er niet veel te sparen viel. Een kaartje voor een fuif kostte 100 BEF en een paar pintjes zaten er eigenlijk niet eens in. Laat staan trakteren. Dan was er ook nog eens dat kartonnen doosje voor Broederlijk Delen. Zeker een reden om veel thuis te blijven op zaterdagavond. Te 'FC De Kampioenenen' zoals dat heet.

Nu ze al jarenlang haar eigen centen verdient, durft ze wel eens wat teveel te gooien. Dat geeft ze niet graag toe. Ze heeft het hier niet over uitgaan. Al drinkt ze tegenwoordig te weinig 'een paar pintjes' en trakteert ze wel wat vaker. Daar gaat het hier niet om. Het gaat om een gat in haar hand. Ze heeft trouwens wel een paar gaatjes in haar hand. Die gaat ze hier verder niet benoemen.

Ze heeft het over het 'geefgat'. Dat 'geefgat' slibt langzaam dicht. Nooit eerder keek ze zoveel armoede in het gezicht en mompelde hard "Nee". Om dan stappen verder terug te willen draaien en toch te willen geven. Omdat haar keel... Uiteindelijk geeft ze daar zelden aan toe. Te weinig durft ze zelfs te beweren. Ze heeft het hier niet over vakantiejobbers met een klembord. Ze heeft het over de uitgestoken hand. Een bekertje met kleingeld.

Gisteren las ze de krant van eergisteren (zo is ze). Daarin een onthutsend interview met Bea. Zij en haar man overleven in grootstad Antwerpen met €890 per maand. Het interview wordt besloten met deze woorden van Bea:"Want wie niet arm is, weet niet wat arm zijn is. Het gaat ook niet alleen over geld of bezit. Arm zijn is niemand zijn. Is leven zonder kracht, vel over been, 50 kilogram en altijd honger. Honger naar een beetje simpel geluk."
Het 'geefgat' van Tany begon spontaan te bloeden.

Maar straks gaat ze gewoon 10 nieuwe zachte kleurige handdoeken, shampoo, tandpasta, een fles rosé en 5 paar herensokken (maat 42) kopen. En vanmiddag gaat ze heerlijk koffiekletsen met een hoogzwangere vriendin. Mocht ze iemand tegenkomen met een hulpkreet in verschillende talen op papier, zal ze met zekerheid een schuldige blik geven. Misschien zelfs wat centen.
Zeker is: soms snakt Tany Minoek! gewoon naar FC De Kampioenen. Naar de tijd dat niets spontaan ging bloeden. Toen ze nog geen mea-culpa-stigma had.

zondag 24 augustus 2008

Praag - 17/08/08

Kampa

Pinguins zijn geen kunst
al kleuren ze de Moldau
licht en geel.

Toeristen stromen in bootjes toe
vanaf een brug die net niet naar
beneden stort.

Een rode poedel knikt goedkeurend toe:
"Zakken! Zakken! Ik vul zakken.

Een lul die schuift
schuift ons weer goed."

Praag - 16/08/08

Sabbat

Honderd paraplu's tikken tegen het raam
en het regent kaddisj kaddisj kaddisj.

Een man zegt:"Mijn grootmoeder was zeep." en "Ik kom uit Japan."
Een jongetje huilt: "Ik wou nu eens joden."

De poort houdt zich stil als de doden.
Wij zien slechts de soep naar beneden
een kauwgum die zwijgt.

Opeens slaat iemand een kruis
en fluistert een naam.
De vrouw in de lamp gloeit als vermoord.

Alle handen tikken als straf
het eigen hoofd af.
De tuin kleurt mooi naast het graf.

Praag - 15/08/08

Mr. Cabdriver


Wij zijn een busje vol hopen.
U rijdt ons gezwind.
U rijdt ons met meer.

Wij kennen geen wegen,
lezen geen straten.
ABBA licht op en
ziet ook geen meter.

U heeft dat door.
U geeft ons waar.
U weet wel beter:

De voorruit schiet op ons af.
De bus voorruit BAM in het
zicht van de stad dat U geeft.

Wij zijn een busje vol hopen.
U doet uw werk.
U doet niets verkeerd.

Wij betalen U omdat U nog leeft.

vrijdag 8 augustus 2008

Waterhoofd

Stel je voor: op een regenachtige dag als vandaag vind je een factuur van de watermaatschappij. Het kan er wel nog bij. Je vertrekt volgende week op vakantie en dus: alles mag op de deurmat vallen. Het kan toch al niet meer stuk.

Maar daar staat het zwart op wit: 28.462,88 EUR te betalen voor 25/08/2008! Je ziet alles in het water vallen: je reis naar Praag maar nog veel meer. Je stelt je voor dat je naar een bank moet om een lening aan te vragen voor je water. Dat er een zwembad onderaan je kelder zit. Dat er dwergen zijn die 's nachts alle kranen laten lopen. Dat je vriend een harem inclusief jacuzzi op de zolder heeft. Je gedachten worden vol met water. Kortom: het scheelt maar een haartje voor je flauw valt. Erger nog: een hartstilstand.

Dan herinner je weer dat telefoontje van de dame van de watermaatschappij. Ze giechelde wat toen ze vertelde: "Wat een geluk dat u belde! Er is wél al een factuur naar u onderweg. Schrik niet van het hoog bedrag."

Tot drie maal toe kreeg je de vraag (per mail én per brief) of de meterstand wel kloppen kon. "Het klopt zeker!" zei de lezer. Maar omdat drie keer wel heel erg veel is, keek je het samen met de lezer nog eens na.

Inderdaad: als je een 0, een 9, een 9 en een 6 op z'n kop zet, zie je kop noch staartje meer...

Tany Minoek! zal tegenwoordig vaker op haar hoofd gaan staan. Het is maar dat je dat weet, als je een paar handen op straat ziet staan.

maandag 4 augustus 2008

Adios Nonino

Ik heb hem twee maal gezien. Dat is niet veel. Dat is zelfs weinig.
Toch heb ik het laatste jaar zoveel over hem gehoord, zoveel over hem gepraat en naar hem gevraagd dat het me wat doet. Dit. Vandaag.

De eerste keer kwam eigenlijk ongelegen. Een late avond in december. Hij en zijn vrouw waren die dag thuis gekomen met het verschrikkelijke verdict onder de arm.
Dan sta je daar heel even in die woonkamer. Je ziet een moeder. Je ziet een vader. Maar vooral grote doodsangst.
Ik had het liefste een hand willen geven. Een arm willen knijpen. Zeggen: "Geef niet op, meneer! Sterkte, mevrouw!" "Beterschap!" desnoods.
Maar zoiets zeg je niet als je voor het eerst in een woonkamer staat. Nee, je zet een glimlach op je gezicht en je doet alsof je ontzettend vrolijk bent.

De tweede maal dat ik hem zag, zie, is hier vandaag. Hoe onbeduidend ik ook mag zijn, ik vind toch dat ik iets goed te maken heb. Het is niet omdat mensen voor het eerst in een woonkamer staan dat ze zich moeten gedragen als een TV. Mensen moeten maar eens mensen worden.

Ik heb hem twee maal gezien. Dat is niet veel. Dat is zelfs weinig.
Toch weet ik dat ik hem na vandaag nog heel veel zal zien.

Dit had Tany Minoek! wel willen zeggen, maar een tango rond de kist snoerde haar de keel. Ze streelde het hout, slikte en zei tot iemand in het bijzonder: "Het gaat je goed, meneer." Piazzolla liep met haar mee. Buiten was het zomer.

zaterdag 2 augustus 2008

Tot op het randje

Je kan veel. Fietsen bijvoorbeeld. Dan kan je links of rechts. Of rechtdoor natuurlijk. Stel: je fietst rechtdoor en plotseling zie je iets voor je wielen lopen. Een egel bijvoorbeeld. Alsof hij je niet ziet, loopt hij pretentieus op een onzichtbaar zebrapad. Van slag kijk je niet links en niet naar rechts en zeker niet omhoog. Je staat daar zo stil. Durft niet eens te slikken.
Later moet je kiezen anders fiets je regelrecht het water in. Je kiest rechts. Daarom.

Je kan snel of traag. Vandaag kies je traag. Zo voel je je. Of niet. Je voelt wat druppels. Je kan nog terug. Je fietst verder. Net op het moment dat de druppels groter worden, kan je rechts naar huis. Je kiest voor links tot de overkant van de brug. De rivier zorgt er nu voor dat je niet meer zonder droge voeten thuiskomt. Je rijdt bewust de warme stortbui in. Je ziet een jongen aan het water en roept tussen je tanden: "Spring! Spring! Spring!"
Je weet dat je nog niet eens halverwege bent.

Er schiet je een zin te binnen. Een zin die je ooit las. "Ze was nat tot op het randje van haar maandverbandje." Je moet lachen. Je kleren plakken. Onthullen zo een heleboel. Dan heb je het nog niet eens over een randje.

"Net als die egel denken," roept Tany stekelig en nat. Niemand die het hoort. "Regen, je bent er wel, maar ik zie je even niet!"

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...