TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frieda kreeg opeens 24u/24u gezelschap. Dat de lente door de ramen piept, helpt! Dat vriendinnen me in de bloemen zetten of aankloppen met eten heeft me de eerste weken ook enorm geholpen. Dit weekend ging ik voor theatervoorstellingen voor het eerst weer eens naar buiten om tussen de mensen te zitten.

 Het deed me goed om na die dagen zielig in mijn eentje even onder anderen te zijn. Al moet gezegd dat dat lang niet altijd vermakelijk was. Bij een absurde voorstelling als ‘Fratssen’ in wijkcentrum De Koekuit bijvoorbeeld, waren er mensen die vanaf de eerste seconde een zuur gezicht opzetten, omdat ze zich frustreerden in het absurde karakter van de voorstelling. Dat is op zich een beetje alsof je naar een voetbalploeg gaat kijken en je ergert aan het feit dat de bal in een doel moet worden geschoten. Als je dan ook nog eens luidop commentaar geeft op elke beweging van de bal, zorgt dat toch voor irritatie voor wie de bal wel wil volgen… Maar we zijn verdraagzaam en hebben begrip. Niet iedereen lacht om dezelfde grappen.

 Nu ik zo lang thuis ben, heeft mijn kat het ook wel gehad met mijn fratsen. Terwijl ze anders erg blij is met de aandacht ergert ze zich nu mateloos aan mijn voortdurende aanwezigheid. Mijn grapjes lokken een krab of een geïrriteerd mauwtje uit. Ze zondert zich zelf nu zelfs af van mij. Al duurt dat nooit erg lang. Mijn gevoel voor humor mag dan wel bedenkelijk zijn, mijn aaikes zijn niet te versmaden.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  22/03/24)

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een feestje bouwde voor iets wat ik leuk had gevonden die dag. Er waren mensen die dat leuk vonden en daar positiviteit uithaalden. Anderen ergerden zich er mateloos aan en vonden dat het een tuttige vorm van zelfverheerlijking was. Het was voor mij oorspronkelijk een mooie denkoefening om dagelijks een hoogtepunt uit mijn dag te kiezen, want ik beleefde zoals veel mensen meer dagen waarin eigenlijk niets te vieren viel. Door me dan te richten op een klein positief element, kon ik ’s avonds blijer achteroverleunen. Dat het anderen inspireerde doordat ik het openbaar maakte, vond ik een fijne gedachte. Op een bepaald moment ben ik ermee gestopt openlijk te vieren. Misschien wel door de kritiek. Maar even goed omdat het in mijn persoonlijke leven echt niet zo denderend ging. Voor mezelf bleef ik wel ’s avonds het goede uit het slechte ziften voor ik ging slapen. Al was het maar een tomatenplantje dat zomaar uit het niets tegen mijn gevel begon te groeien. De kat die tegen mijn dijen aanvlijde, terwijl ze normaal wat meer afstand neemt.

Nu ik 45 ben, besef ik meer en meer dat ik liever vier met wie me lief is en me graag ziet om wie ik ben dan met een allemaal. Wederzijdsheid is als het om vriendschap en liefde gaat een noodzakelijke vereiste. Zo ook met vieren. Op een bepaalde leeftijd hoef je jezelf niet meer te bewijzen. Ook al vier je dan misschien nog met veel, vieren is eigenlijk het mooist intiem.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  08/03/24)

TINE ZIET (413): Jezelf

Afgelopen zondag zat ik met een gamel vol hutsepot en worst in een pittoresk bruin cafeetje in Wervik het einde van een intense krokusvakantie te vieren. Het was een week vol uitersten. De uitschieters waren ongetwijfeld een ritje in een Porsche, geslaagde optredens en het winnen van een paar witte sokken. Soit, als ik straks vijfenveertig word, kan ik onmogelijk beweren dat het stilaan een saaie boel begint te worden. Het is een bizar idee te beseffen dat ik nu toch zeker al de helft van mijn leven achter de rug heb. Want de kranige gezondheid van mijn meme zaliger heb ik toch niet geërfd, vrees ik.

De hutsepot was zout, maar ik liet het me smaken. We hadden er in bont gezelschap een wandeling op zitten in de miezerige regen. Onze kleren waren nat. Ik had reservekousen van een vriendin aangetrokken omdat de mijne doorweekt in mijn rugzak zaten. Hier op deze plek was het niet belangrijk of de sokken al dan niet matchten met mijn trui. Hier was iedereen gewoon schroomloos zichzelf. Ik kon me eigenlijk geen betere plek wensen om terug in de realiteit te springen.

Misschien voelt het vreemd dit als dit podiumbeest neer te schrijven: hoe graag ik ook de show steel, het voelt nooit verkeerd om in een gezelschap gewoon mezelf te kunnen zijn. Hoe ouder ik word, hoe belangrijker dat toch is. Met de juiste vrienden om je heen, zou het vanzelf moeten lukken. Maar leuker nog is dat er plaatsen zijn die mensen spontaan zichzelf laten zijn. Het zijn zeldzame plekken die geen reclame nodig hebben om te bestaan.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  01/03/24)