TINE ZIET (382): Ballon

Van mijn redacteur kreeg ik afgelopen tijd twee volle weken schrijfverlof cadeau. Het kwam me goed uit. Mijn moeder had me net als bij toeval enkele minuten daarvoor aan de telefoon opgebiecht dat ze mijn laatste stukje voor de krant echt niet goed vond en ik was daardoor wat aan het piekeren over wat ik nu weer moest schrijven.  Natuurlijk schrijf ik deze stukjes niet voor mijn moeder, maar je schrijft toch anders als je weet dat zij die je baarde nauwgezet leest wat je wekelijks met je lezerspubliek deelt. Tussen toen en nu zitten er twee weken vol nieuws en gebeurtenissen. Inspiratie voldoende dus zou je denken. Of er een onderwerp tussen zit dat mijn moeder gelukkiger zal maken, betwijfel ik. De liefde van mijn leven is zoals altijd weggebleven en desondanks ik best een fijne tijd heb, loopt het hier ook niet over van zotte vrolijkheid.  

Laatst zag ik een mama en haar dochtertje langs ballonnen lopen in een station. De mama toonde een schattig exemplaar en het meisje was erg enthousiast. Toen de vrouw de ballon wou betalen, bleek hij te wellicht duur want ze stopte de ballon terug en wou vlug wegwandelen. Ze deed alsof ze niet eerder een ballon in de handen van haar dochter had gedrukt. Het meisje was droevig en hield koppig vol dat ze die ballon toch wou. Zelfs toen de moeder wegliep, bleef het kind huilend roepen om die ballon. De moeder gaf uiteindelijk toch toe en kwam terug naar het rekje. Het meisje wou intussen een andere ballon. Ze kreeg die en samen huppelden ze weg tussen alle reizigers in de stationshal.

Zuurkijkers zullen zeggen dat dit een mooi  beeld is van hoe je een kind teveel kan verwennen. In deze zomer vind ik het treffender bij ‘vakantie . Zoveel aanbiedingen. Zoveel verwondering. Enthousiast worden. Aarzelen. Verderlopen om toch terug te komen en iets te kiezen waar je blij van wordt. Is vakantie wat anders dan geluk maken?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  28/07/23)    

Zomerproject: Verstript - Bewaardag1

Sinds zondag 16 juli bewaar ik op de eerste verdieping van mijn huis: de clown, het dansen, het mogen (vuil) spelen, vrijheid, zee/zon/wijn , kleur, augurken, Tine Moniek, de geur van boeken, meisjes, Standaard Boekhandel, natuur, vrede, buurtbabbels op de stoep en muziekdragers. Goed voor 18 exemplaren #verstript om te bewaren. Ze blijven hangen.

Bedankt Ann, Linda, Fenna, Marije, Ingrid, Marleen, Marianne, Bart, Stephanie, Catherine C, Kim, Charlotte, Catherine L, Lindsey, Gwendolyn, Summer, Nele en Inge voor jullie bijdrage in deze tijdelijke bewaarplaats

Wie eens wil komen piepen is welkom op 20 augustus en 10 september. Er is hier trouwens nog volop plaats om te bewaren. Wil je iets bewaard zien, fluister me dat (virtueel) of echt in het oor. (Er staat nog drank koel.)

Merci voor de bezoekjes!

En o ja: Verstript? Klik hier voor meer info.

TINE ZIET (381): Ook je hart draagt schoenen

Het nadeel van nieuwe schoenen is dat ze – als het goed is- eerst een beetje klemmen. Als je die schoenen niet zelf hebt gekozen, durft dat voor extra beklemming te zorgen.  Ik zou het over de soldenperiode of de Imelda Marcos in mij kunnen hebben, toch doel ik op ander schoeisel. Ik heb het over de opgedrongen schoenen die het leven je zomaar eventjes ongevraagd aan de voeten schuift. Omdat dat leven zowel aangename als onaangename verrassingen voor ons in petto heeft, moeten onze voeten zich regelmatig aanpassen. Aan nieuwe vrienden bijvoorbeeld. Wat is het wennen aan een andere vriendenkring! Zelf vind ik het altijd ongemakkelijk en best dapper als ik opeens in mijn eentje naar mensen moet toestappen die wel eens erg dichtbij kunnen komen te staan. Dat je opeens ook niet meer huppelend naar bepaalde mensen kan toestappen omdat jij er doelbewust voor kiest ze te ontwijken. Ik heb het onlangs aan een vriendin verteld dat het voelde alsof mijn voeten opeens te klein geworden waren als ik een bepaald persoon terug zag. Dat zijn ongemakkelijke klompen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat sommige mensen ook zomaar ophouden er te zijn. Dan voelen de schoenen in kwestie alsof ze gevuld zijn met lood als je nog maar in de nabijheid komt van wie er wél nog is maar voortaan moet missen.

Onlangs liet ik voor het eerst in mijn leven een voetverzorging toe. De vrouw die ze onder handen nam, beklemtoonde wat ik in feite wel al wist: dat de voeten uiterst belangrijk zijn en niet alleen de basis vormen van je lichaam, ook zijn ze verbonden met al je organen. Zoals ik het ondervind, voelen bovenvermelde schoenen zelden aan als zachte pantoffeltjes. Tenzij je misschien halsoverkop verliefd geworden bent. Dat maakt het eigenlijk duidelijk wat ik te zeggen heb: naast je hele lijf, draagt je hart ook schoenen. Eksterogen en eelt zijn ook in onze bast te voelen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  07/07/23)    

TINE ZIET (380): Personage in een komische film

Heel soms besluipt me het besef een personage te zijn in een komische film. Niet omdat alles wat ik beleef hilarisch is. Wel omdat ik besef dat als er met zekere afstand naar mijn leven wordt gekeken dat het vaak onmogelijk is om überhaupt niet te lachen.

Zo moest ik vrijdagavond na de uitreiking van de getuigschriften op school langs de kant gaan voor een alcoholcontrole. Nu, ik was nogal vrolijk. Daarenboven reageer ik altijd een beetje raar als ik me in ongemakkelijke situaties bevind. Mijn gynaecoloog weet dat intussen al goed. De meest bizarre gesprekken heb ik daar op zijn marteltafel. Die politieagenten wisten dat natuurlijk niet en ze waren zichtbaar ontgoocheld dat ik na de blaastest safe bleek. Er was wel een probleem met mijn verzekeringspapieren. Ik moest naar huis gaan en het juiste document halen. Natuurlijk vond ik het niet dus bedacht ik dat ik het nog eens kon uitprinten. Groot was mijn frustratie dat alle printpapier net op dit moment op was! De moedeloosheid sloeg bijna toe. Gelukkig bedacht ik net op dat moment dat ik wist waar het juiste blad lag en inderdaad! Even later wandelde ik na goedkeuring van de agente, fluitend van het station naar huis terug.

Terwijl ik dit schrijf bevind ik me alweer in een absurde situatie. In een nogal ondoordachte opwelling en op vraag van een vriendin, heb ik hier enkele dagen drie jongemannen te gast. Ze waren hier vorige week ook en hebben een sleutel. Gisteren kwam ik zelf nogal laat thuis. Nu heb ik geen flauw benul of ze hier gisteren gearriveerd zijn of niet. Ze maken dan ook amper geluid. Voor alle zekerheid heb ik koffie gezet en de tafel gedekt. Evengoed liggen ze er dus niet. Zonde!  Alhoewel: dat ik me nog eens voor mannen heb uitgesloofd, dat is ook wel eens goed.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  30/06/23)