dinsdag 9 juni 2015

stelt paal en perk (27):

Oops, I did it again. Ook al beloofde ik het hier op 14 maart 2013 voor al uw ogen dat ik het nooit meer zou doen. Dat ik het toch deed, komt een stukje door mijn moeder. Ze had een artikel voor me bewaard, zoals ze dat wel vaker doet. Ze gooide het tussen aperitiefje en frietjes voor mijn ogen met de woorden: 'Kijk eens.' En toen verdween ze snel even richting kelder. Subtiel. Ik zag onmiddellijk wat het was: een onderzoek naar datingsites. En welke site nu meer hoop geeft op succes.

Toen ze terug kwam uit de kelder, zei ik: 'Drie van de vijf heb ik al geprobeerd.' Ze schrok er niet eens van. 'Maar de beste? Die ook?' vroeg ze. De datingsite die het meest succesvolle aflopen kende, was volgens de test 'Elitedating'. 'Zie jij me al bij de elite?' grapte ik. En toen zei ze: 'Je moet toch wat.' We hebben het er verder niet over gehad. De frietjes smaakten me wat minder. Ook al waren ze vers. Mijn moeder bedoelde het ongetwijfeld goed, maar haar wanhoop viel toch als papperige  aardappelpuree in mijn strot.

Nooit meer. Nooit meer. Heb ik trouwens al een paar keer gezegd. Maar in een of andere vlaag van mijn eenzaamheid beklagen, meldde ik me toch aan. Ik moest een kleine €140 betalen. Er werd mij een persoonlijke aanpak beloofd. Daarvoor moest ik allerlei vragen invullen. Meer dan een uur tijd was daarvoor nodig.  En met die €140 zou ik een half jaar lang 'gematcht' worden aan mannen die aan mijn profiel voldeden.  Dat leek me allemaal terecht. Ik betaalde namelijk om 'serieus' gekoppeld te worden.

Een dag later al, kreeg ik een achttal partnervoorstellen. Dat is meer dan zonder site in een heel jaar! Blijkbaar waren er op deze planeet toch mannen die bij me pasten... In gedachten zag ik me al in een huwelijksjurk de trap afdalen.  Maar na een paar muisklikken zat ik alweer in een of ander huishoudpak: er was geen enkele man die iets gemeenschappelijks met me deelde. Behalve dan een liefde voor wijn. 'Geduld, Tine, geduld.' Zo sprak ik mezelf toe. 'Een man voor jou, valt niet zomaar uit de lucht. Uniek als jij bent, zo moet ook die ander zijn.' Dus ploos ik elke dag met zorg de partnervoorstellen door. En echt waar: na meer dan twee maanden, is er nog geen enkele man die nog maar in de buurt van een dekseltje komt.  Mijn ware zit ongetwijfeld op een andere planeet die geen weet heeft van het woord date.

Mijn foto's circuleren intussen al als 'eenzame wanhopige' op het net. Ik zie wie mijn profiel bezoekt, maar niet reageert. Dat is bijna iedere keer. Tussen al die 'discretie' door, zie ik bekende gezichten en zij dus ook het mijne. Niemand geeft zich publiekelijk bloot: 'Hey, jij date toch ook?'  Het voelt als een nederlaag. Een schandvlek. Een publiek verlies: 'Tine vindt geen lief.'

Onlangs zei ik het mijn moeder. Dat ik me toch had ingeschreven. Ze haalde duidelijk opgelucht adem. 'Maar het is niets,' zei ik meteen. 'We zullen het maar moeten doen met mijn alleen.' En af en toe, als ze durft, vraagt ze het me: 'En? Is het al wat?' Als ik dan zwijg, zwijgt ze met me mee en schudt het hoofd.

Begrijp me niet verkeerd: ik zoek geen lief voor mijn moeder. Want als ik heel eerlijk ben, vind ik het stiekem wel leuk om naast haar op een bankje te zwijgen. Maar zo naast elkaar, dat kan alleen met haar. Alleen zij mag er deze dagen naar vragen. Dus vraag het me maar niet. Ook niet grappend.

Het voelt als een laatste poging. Een laatste kansje tot dansje. Bloter dan dit, kan jagen niet zijn. Ik, vr, 36, best aardig, spontaan, grappig en creatief. Maar niemand, pakt mij in zijn armen, vindt mij liever dan lief.  En hoe lichtvoetig ik soms ben, mijn hart heeft het zwaar van dat falen. Ik heb het in dit leven best fijn, maar niemand zou voor de liefde moeten betalen.





TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...