zondag 29 november 2009

HALTE 2:

Wat heb je nodig:

een eigen auto
een andere auto met ruitenwisser
iets van papier met daarop ruimte om te schrijven
(een boodschappenlijstje met daarop kattenbakvulling desnoods)
een balpen (geen pen, potlood of stift)
een handschrift op de tast
woorden die je niet gezegd krijgt

Hoe ga je te werk:

Je zit in je auto, bedenkt de woorden die je niet gezegd krijgt.
Daarna neem je iets van papier met daarop ruimte om te schrijven.
Een balpen met het beste handschrift op de tast vult het papier met die bedachte woorden.
Rij of loop drie rondjes rond de andere auto.
Weet zeker dat niemand je kan zien als je straks je auto uitrent.
Stop je wagen. Laat de motor draaien.
Ren je eigen auto met de woorden uit.
Kijk links. Kijk rechts. Kijk achteruit.
Schuif het blad onder de ruitenwisser van de andere auto.
Rij fluitend weg en start!

zondag 15 november 2009

Hoeveel woorden kan je vangen in een week?

Je ligt op je linkeroor.
Met een trechter in het rechter.
Alles wat er in je glijdt, slibt aan.
Zorgvuldig werd het eerst benoemd met adem.

Of:
Je staat op je linkerbeen.
Beide armen in de lucht met lijm.
Alles wat er komt en klit, kleeft even.
Voorzichtig laat je je door letters kleden.

Of:
Je schept uit je linkerhelft.
Of iemand anders grijpt de lepel.
Alles wat je hersens slikken wordt gelezen.
Van de verlegen dichteres tot de remmen van de fiets.

Hoeveel woorden kan je vangen in een week?
Zoveel je altijd zal vergeten. En meer. Veel meer.

vrijdag 6 november 2009

It's all over now baby blue

Zonder woord trok ze hem aan:
haar blauwe jurk.

Het begon met lichte blauwe wolken.
Uit die wolk: één druppel regen.
Verdacht omdat de kleur iets anders was.

Toen begon het krassen.
Van her en der verschenen ruwe vegen.
Gumden haar hele borstkas leeg en leger
tot zelfs haar bot erin als stof verdween.

Dan de vrees om nooit meer wat te voelen
De angst om nooit meer dan niets te zijn.

Het verven van haar witte kromme tenen.
Het lakken van haar korte lompe benen.
Het spatten van haar lege plompe lijf.

De jurk werd tot aan haar keel geweven.
Haar hoofd hing bleek te kijk.

zondag 1 november 2009

Allerheiligen

Ze wachtte het moment af. Het perfecte moment.

Het is zondagnamiddag drie uur. En het regent nogal fel.
Ze vertrekt zonder paraplu maar met hoedje naar haar doden.
Inclusief een kleurige sjaal. Maar vooral de hoed is van belang.
Net wat ze dacht: een paar paraplu's, maar verder niets.
Ze begroet de uitgeregende kerkhofman. Eens de voet op kerkhofgrond groet ze de doden.

Elk jaar stapt ze resoluut naar de laatste gang van het oude gedeelte. Daar is het eerste graf van bekenden. Maar dit jaar wil ze geen bloemen...
Net als ze oog in oog met haar grootouders staat, wordt het startschot gegeven: een troep ganzen vliegt over en een goudgeel blad valt op de grond. Snel kijkt ze of er niemand aan komt. Ze gaat door de knieën en neemt het hoedje van haar hoofd: "Mag ik deze dans van jullie?" Allebei staan ze verbaasd op. Hun jongste kleindochter neuriet hoorbaar Dance me to the end of love van Leonard Cohen en neemt ze stevig vast. Waardig kruipen ze even later onder hun steen.

Dan gaat ze rij voor rij de zerken af en bij iedereen die ze op de foto herkent, doet ze het hetzelfde: een dodendansje in de regen. Niemand merkt het met dit weer op: men loopt snel met paraplu naar welgeteld één grafsteen en verdwijnt dan maar snel weer naar een warme plek.

Alleen de kerkhofman haalt statig zijn kepie van zijn hoofd, als ze een hele tijd later met platgewalst hoedje voorbij komt. Maar zij zegt: "Nee bedankt, vandaag dans ik slechts met de doden..."

(hier vind je een verslag van haar vorige bezoek)

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...