Ze dacht nog zo: Ik doe het niet. Dit is té van mij.
Schrijf dan over benen als het zo nodig moet.
Een slappe buik desnoods. Scheve mond die slurpt.
Of over machines die bewegen. Fontein die ademt.
Een weggeschoven laken met niets dan bloed.
Laat haar verder maar niet op dit papier.
Hoe verward ze was, is ze zelf vergeten.
Onrust in de ogen en angst voorbij de polsen.
Wel iets over schoenen en ongelukkig morsen.
Zo moeizaam als ze gaat, zo praat ze niet.
Ze zegt het steeds en veel en weer opnieuw.
Dochter knikt geduldig, vader luistert mee.
Meer van haar bestaat er niet.
Momenteel klopt het voor twee.
zondag 6 december 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...