vrijdag 31 juli 2009

REM

Zondag 19 juli 2009 organiseerde Kluger Hans haar eerste podiumactiviteit: De Donkere Kamer. Ik schreef speciaal voor de gelegenheid een tekst om voor te dragen in het donker.

Beluister hier de studioversie van REM mét gesloten ogen (met dank aan Denis Vercruysse) en contacteer me gerust voor een uitvoering in levende lijve.

donderdag 30 juli 2009

Een zomer zonder Prinsentuin kan je geen zomer meer noemen...

Opeens dringt het met een schok tot haar door:

Een eerste zomer sinds lange tijd zonder kiezeltenen, perenijsjes, zwetende theeschenkerij, ooglap, lesbische fans, Martinitoren, UMCG, dronken en gezellige dichters,... Maar vooral zonder mystery girl.

Hoe zekerheden toch maar verdwijnen en mysteries toch maar blijven.


vrijdag 17 juli 2009

L'oiseau imaginaire

Is het een vogel?

Dat is toch wat er tussen ogen pikt en broedt tussen de oren?
Haar in slaap beweegt. Haar wakker houdt.
Het fluit de mooiste deuntjes. Maar het snerpt ook oorverdovend luid.
Dat noemt men toch een vogel?

Ze weet wel dat ze er één wou. Dat ze er zelfs naar zocht.
Maar wat moet ze er toch mee? Hij kan vuur zijn. Dat bestaat. Maar het kan ook - zoals dat heet - imaginaire?

Daar vreest ze het meeste voor. Dat hij niet bestaat en dat iets anders gaatjes maakt. Dat ze leeg loopt op een dag zo zonder vleugels. Dat ze aan haar eigen hoofd ten onder gaat. Nee, dan liever vuur. Ook al schroeit ze dan wellicht haar handen.

Vandaag zet ze het deurtje open. Is hij niets, wil ze dat hij nu verdwijnt. Voorgoed.
Is hij vuur of slechts een mus, strooit ze straks een glimlach tussen kruim en korst.

zondag 5 juli 2009

Wie het schoentje past...

Ja! Ze bestaan! Wonderschoenen.

Niemand kent Het Probleem Schoenen beter dan Tany Minoek! Brede voeten die niet in muiltjes passen. Elke reis last van blaren. Hakken doen altijd afzien. Riempjes die snijden. Punten die tenen verminken. Sandalen laten rare tenen zien. Ballerina's het begin van rare tenen. Enzovoort enzovoort.

Gisteren had Tany dansplannen. Geen gewone dansplannen. Seventies dansplannen. Op zich niet zo speciaal. Maar haar best dansende platte schoenen pasten niet onder haar outfit. Als het seventies moet, dan toch all the way! Dus ze dacht: doe ik iets geks. Schoenen kopen. Op de dag van het feestje zelf. Dommer kan het niet. Maar deze les laat zich nooit leren.

Kilometers rekken schoenen in de uitverkoop, zag Tany aan haar oog voorbijtrekken. Dit in totaal zes schoenenwinkels. Veel schoenen paste ze niet. Veel schoenen zijn al rommel als je ze ziet. Maar in de laatste winkel - natuurlijk - zo zal het altijd gaan - vond ze dé schoenen. Niet in uitverkoop. Maar wel in de goedkoopste schoenenwinkel van het land. Dat dan weer wel.
Ze was zo schoenenmoe dat ze maar één schoen paste van de twee. Hij stond aan haar voet. Hij zat als gegoten. Die andere zal ook wel staan en zitten, dacht ze. Het kon dus wel nog dommer dan hiervoor.

Een paar uur voor het feest, zette ze de doos op tafel en sprak daarbij de toverspreuk: "Alsjeblieft, laat me jullie passen..." en ging languit op de bank liggen. Na een bad: het aantrekken van de jurk (die ze trouwens ook niet echt gepast had) en de pantys (ook nieuw en ongepast) gingen de schoenen wonderwel.

Tijdelijk? Zelfs na het betreden van de trap van het kasteel. Het zetten van de eerste pasjes. Geen pijn. Uren dansten ze haar rond zonder Probleem Schoenen. En wie Tany kent, weet dat ze behoorlijk beweeglijk kan dansen... Echt waar: vandaag geen zere voeten.

Als dank wrijft ze op haar nieuwe paarse wonderschoentjes en zegt hierbij luidop: "Pretentious? Moi? Ik zal nooit meer uren voor de spiegel staan, nu ik jullie vond. Zomaar."

woensdag 1 juli 2009

Blubberpudding

Eigenlijk was het onstuitbaar. Het kwam van diep in alle tenen.
Het schudden van binnenuit.

Een toevallige passant zou grote ogen trekken bij het aanschouwen van het volgende tafereel: (let wel: ik schets het zoals die toevallige passant het zou schetsen) links vooraan zit een volwassen man te tongen met zijn tuba. In het midden staat een oudere man met een doodernstig gezicht plaatjes te scratchen. En rechts vooraan staat een grote lange man vreemde kreten uit te stoten en trekt daarbij de raarste gezichten.

Als je daarbij op een houten klapstoeltje zit en de persoon naast jou houdt zijn lachen hoorbaar in, schudt je stoeltje. Dan tril je mee.
En als je aan je lijf wat meer te schudden hebt, bulder je op de duur veel harder dan je buur. En vibreert hij als een bezetene met je mee.
Totdat je het stoeltje voor je omknelt. Totdat je de tranen uit je ooghoeken veegt. En merkt: dit is het dan! Lachen tot je barst. Je kan niet meer.

Tot de volwassen man liefdevol zijn tuba aait. De oudere man ontroerd zijn plaatjes raakt. En de grote lange man zijn gekheid staakt. Dan houd je je stil. Maar glim je mooi van binnenin.

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...