Kiezeltenen

Een ezel mag zich dan wel geen twee keer aan eenzelfde steen stoten, Tany Minoek! krijgt al vijf jaar dezelfde steentjes in haar sandalen. Vervelend? Ja, voor enkele seconden. Dan vloekt ze elke keer inwending: "Volgende keer draag ik hele hoge laarzen!" Maar nee, ze draagt al vijf jaar lang sandalen. Een Dichters in de Prinsentuin zonder sandalen voelt dan ook als een boswandeling zonder échte modder.

Vijf jaar op rij reden Mannetje en Tany ruim vijf uur in de wagen om in Groningen te arriveren. De eerste keren om zelf op te treden. Dat geven ze altijd toe. Waarom rij je anders zo ver? Dat is heel simpel: omdat het - écht waar! - het leukste poëziefestival is dat er bestaat.

Als Tany deze weken nog restjes grind in haar huis zal vinden, zal ze melig worden. Denkend aan gras en mooie woorden. Dat het weer niet regende. Dat dronken dichters ook maar mensen zijn. Dat er nog zekerheden in dit leven zijn: volgend jaar ontmoet ze de man met de ooglap en de zwetende vrouw in de theeschenkerij weer. Ze heeft hen deze keer weer wat meer opgegraven. Zij krijgen meer een meer een plaats. Ze ontdekt er telkens weer een nieuw vreemd soort waterijs. Voelt dat dichters ook blozende kussers zijn.
Eén raadsel is na vijf jaar nog geen grammetje opgelost: een mysterieus doorzichtig meisje komt altijd onverwacht opzetten. Een kort jurkje licht op en is dan weer eensklaps verdwenen. Hoe cliché dit ook mag klinken, Tany Moniek! vindt dit raadsel poëzie.

Eerlijk: zonder raadsel bleef ze thuis volgend jaar eens thuis. 5x 80 dichters? Ze heeft ze nu allemaal wel eens gezien.
Dat zegt ze nu. Zonder sandalen.
Haar tenen weten wel beter.