woensdag 29 oktober 2008

To be or not to be!

Sinds Tany Minoek! zich heeft voorgenomen om niet langer te kijken naar mensen in de trein, zeker niet als ze de deur van de coupé openschuiven en al zeker niet als ze voor haar neus komen zitten, maakt ze zich ernstige bedenkingen over haar zijn.

Een eerste voorval: een man. Deftig. Dat kan ze zien als hij vanuit de verte op haar toestapt. Maar ze kijkt niet op wanneer hij schuin voor haar neerploft. Ze verstopt zich achter haar tijdschrift. Het is dan ook al bijna middernacht. Ontspanning op een trein is dan een must. Het duurt nog geen halve minuut of ze hoort de man praten. Niet tegen haar. Gelukkig. Dat kan ze toch tenminste opmaken uit zijn toon. Het is duidelijk dat hij een Engelse tekst voor ogen heeft en dat hij die tekst moet corrigeren. Hij is een strenge corrector. Zo eentje met een arrogante toon. Elke zin moet eraan geloven. Korte metten maakt hij met de man aan de andere kant van zijn telefoon. "Moet dat nu?" denkt Tany. "Moet dat hier?" en omdat ze niet durft op te staan, blijft ze de hele zit zitten. Een antwoordapparaat. Ze is er niet. Echt niet.

Een tweede voorval: een man. Donkere huidskleur. De coupé zit nog lang niet vol, toch gaat hij vlak voor Tany zitten. Zoiets zorgt er natuurlijk voor dat ze dieper in haar tijdschrift duikt (ja, het is weer bijna middernacht). De hele rit kijkt ze naar de letters en zijn voeten. Hij spreekt geen woord. Zelfs niet in zijn telefoon.
Het is een stillere en langere reis dan anders. Pijnlijk zelfs. Als ze opstaat omdat ze bij haar eindbestemming is, ziet ze dat hij ook opstaat. Door dezelfde deur stapt hij na haar op het verlaten perron. Ze zijn de enige twee mensen die die nacht de trap afdalen. De enige mensen die die nacht hun fietsen moeten ontsluiten.
Hij rijdt weg met een vaart. Zij rijdt trager want bevroren. Bijna vergeet ze hem. Tot ze bijna thuis is en een fiets inhaalt. Hij is het. Een blik en ongemak. Ze knikt dus verlegen "goeiennacht!" Maar hij bekijkt haar of ze zwart is. Laat haar knikje voor wat het is.

Misschien moet Tany weer gaan kijken. De vreemdste gesprekken krijgt ze dan. Maar ze is er dan en lijkt dan tenminste van wat pietluttig klein belang.

dinsdag 21 oktober 2008

Meestopper

Toen haar zus enkele maanden geleden maar geen moeder werd, ontdekte Tany Minoek! de meemoeder. Een etiketje dat perfect op haar grote voorhoofd paste.
Intussen is ze al een tijdje meemoeder af.

Op haar voorhoofd kon het niet lang leeg blijven. Na meemauwer (de katten moesten het nog leren) en de meezweter (ze zit zowaar op fitness, maar wacht nog steeds op haar eerste zweetbeurt) is er plaats voor de mee-stopper-met-roken. Dit laatste bedekt niet alleen letterlijk het hele hoofd inclusief meervoudige onderkinnen van Tany. Haar hele lijf moet eraan geloven.

In het huis van Tany was er lang een Roker. Hij rook de gordijnen bruin. Hij rookte nicotine op de ramen. Hij rookte tabak op het toetsenbord. En bovenal: hij rookte de parkieten bijna gaar.

Sinds kort is de Roker Niet-Roker en (onder invloed van winegums, koffie en ijskoude kalkoen)is de hele woonkamer onherkenbaar netjes.
Tany heeft het ontzettend moeilijk om de woonkamer onherkenbaar te houden. Iedere keer als er weer een rommeltje op stapel ligt, denkt ze: "Niet doen." en "Laat dat!" Hij laat immers ook wat... En nog ook nog eens heel wat. Maar als Niet-Roker even niet in de buurt is, legt ze af en toe een stapel neer voor de goede orde. Dan gooit ze haar vieze sokken voor even op de vloer, kruimelt chips op het toetsenbord en licht een paar keer de aansteker op. Om daarna alles vliegensvlug weer op te ruimen. Want ook zij stopt op haar manier met roken (inclusief winegums - vooral winegums).

Alleen de parkieten hebben het niet echt moeilijk met de onherkenbare plaats bovenaan de kast. Ze piepen en springen vrolijker. Frisser. Als herboren.

maandag 20 oktober 2008

Te droog:



Een stukje theater in je huis, in je tuin, in je zaak, voor je voordeur of op je festival?

Nodig Gabriëlla eens bij je uit!
Ze heeft niet zoveel nodig.

De voorstelling Amen & Uit! duurt circa 30 minuten én is vochtig.


Mail als de bliksem naar dit adres.

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...