donderdag 31 december 2015

Brief aan mijn postbode

Menen, 31/12/'15
op mijn zolder, 09:00
Soundtrack van 'Il Postino'

Gegroet postbode,

Wellicht had U dit niet verwacht. Maar een brief naar U schrijven kon toch niet uitblijven.

In 2015 bezorgde ik U extra werk. Dit omdat ik elke dag een brief wou schrijven. Elke dag één brief van vier kantjes. Dit moet U toch wel gevoeld hebben in uw tas... Alhoewel: wat is nu ook één brief? Eén brief en eventueel een wederbrief.

Zo op dit einde van dit project wil ik U bedanken. U deed het toch maar! Bijna alle brieven werden keurig afgeleverd. Zo nu en dan is er eentje spoorloos verdwenen. Maar op 365 brieven viel dat eigenlijk wel goed mee. Zegt men dat U wel eens? Dat U uw werk eigenlijk wel goed doet? Vroeger kwamen brieven gemiddeld minder op hun bestemming. Postduiven werden uit de lucht geschoten of vlogen toch grandioos verloren.

Let op: ik heb het werk wel wat verlicht. Soms speelde ikzelf voor postbode. Vooral in Menen. Die brieven wou ik zelf in de bus deponeren. Het viel me op dat dat geen makkelijke kwestie is. Brievenbussen zijn vaak lastig te bereiken of ze openen niet goed. Zelf heb ik er een blauwe vinger aan overgehouden en een licht beschadigde vingernagel. Meer gelukkig niet.
Mag ik U verklappen dat U desgevolg mijn held bent? Mijn held op wielen! Door weer en wind. Volop in het roekeloos verkeer. Tegen een opgelegde tijd.

Vele mensen verklaarden mij gek omdat ik elke dag een brief wou schrijven. Hoeveel moeite is dat allemaal toch niet? Waarom nog brieven schrijven als het per sms, mail en chat zoveel sneller kan? Waarom nog voor postzegels betalen als het gratis via kabel kan of spotgoedkoop via masten?

Charme is het antwoord. Een "Neen" tegen eenheidsworst. Want het is waar: dit project heeft me veel woorden, inkt en ook wel tijd gekost. Daar moet ik niet over liegen. Dat is bijvoorbeeld te merken aan mijn ramen. Die moeten namelijk dringend gezeemd worden. Dat ziet U ook wel als U aan mijn raam passeert. Maar ik, Tine, zeemde niet. Ik schreef brieven en likte met opgetrokken neus enveloppen dicht.

Ook de lezers kostte het veel moeite om mijn handschrift te ontwarren. Dat kan U met uw eigen ogen ontwaren. Een gemiddelde klachtenmail leest veel vlotter....

Het is ook waar dat postzegels niet goedkoop zijn. Ik kan besparen op papier, inkt en enveloppen maar niet op zegels.  Witte producten bestaan er in BPOST nog niet. Er bestaan wel luxe-postzegels. Dat wist ik eigenlijk nog niet. Ik had het niet moeten doen, maar ik heb het toch even uitgerekend. Zo'n ruime €250 ben ik kwijt aan het postkantoor. Dat valt al bij al wel mee.
Het is een flinke stapel van mijn kleren. Een goedkoop weekendje weg. Veel flessen wijn. Een stapeltje dienstencheques waarmee ik een poetstvrouw mijn ramen had kunnen laten lappen. Maar ik heb geen spijt: het was goed besteed.

Weet U, voordat ik aan dit project begon, kreeg ik een beetje een hekel aan U. U bracht mij enkel nog facturen, 'persoonlijke' reclameboodschappen en af en toe een vrolijk geboortekaartje. Meer niet. Toen bedacht ik dat als ik zelf geen brieven schreef, niemand dat naar mij zou doen. Dus ik begon. Vol goede moed. En het zal U niet verbazen: sinds ik weer schrijf, krijg ik ook weer af en toe een heuse brief. Of kaartjes. Wat een heerlijkheid is dat toch! Het is alsof ik weer dat meisje ben dat vroeger altijd op de uitkijk stond tot U onze bus naderde. Als de klep nu kleppert, springt mijn hart op. Ik schrijf lieve boodschappen voor U neer. Ik neem U weer in mijn denkbeeldige spreekwoordelijke lange armen.

En dat, mijn lieve postbode, is het toch waar het om gaat? Of maakt U dat niet uit? Er steekt weer blije post in uw tas. Lieve woorden gaan via uw handen tot bij een ander.
Of heb ik U belast? Dat mensen door mijn brieven een klein beetje meer gaan schrijven, valt U dat extra zwaar? Dan vind ik dat erg, maar het spijt mij niet. Echt niet.

Brieven zijn kleine cadeautjes. Ze maken blij, ze beroeren,... Een beetje meer glimlach bij het ontbijt of bij thuiskomst. Een beetje extra gevoeligheid. Een lief gebaar. Een brief is meer dan zomaar woorden op papier.

Kinderen zouden op school weer brieven moeten leren schrijven. Jongeren nog meer: voor hen is een brief iets muf. Maar ze vergeten of weten niet dat je op een brief kan slapen. Dat de woorden dan via de oren naar binnensluipen en daar blijven hangen. Dat ze blijvender zijn dan mails, chats en smsjes ooit zullen zijn. Dat een brief meer dan nostalgie ook toekomst is.

Ik sluit deze brief af met de belofte dat ik zal blijven schrijven. Dat ik de rij in de postkantoor zal blijven volgen. Dat ik voor de zoveelste keer zal zeggen dat ik alleen maar postzegels wil, geen kaart voor online-aankopen, geen rekening,... Dat ik in de romantiek van echte brieven blijf geloven. 

Bedankt en van harte een gelukkig nieuwjaar gewenst!

Hartelijk,
Tine

dinsdag 8 december 2015

Poëzie Memorie

Vanaf donderdag 28 januari start de Poëzieweek onder het motto 'Jaren die druppelend versmelten'. Hiermee staat de week in het teken van herinneringen. Omdat ik een zwak heeft voor herinneringen, wil ik me dit jaar inzetten om je fotografische herinneringen te vereeuwigen met woorden.

 Bezorg me 1 foto (geen digitale - maar een waarlijke échte foto - mag print zijn) die je herinnert aan iets heel bijzonders. Stop bij de foto 3 woorden die met de herinnering te maken hebben, de plaats waar de foto is genomen, je naam en je mailadres of postadres. Dan ga ik met je foto aan de slag en probeert je memorie op mijn eigen poëtische manier te verwoorden.

Op zondag 31 januari kan je tussen 10u en 20u bij me langskomen in 't pAnd van Boegie Woegie. Daar kan je je onbeschadigde foto ophalen. Ik zal daar persoonlijk de tekst voorlezen die ik bij je foto geschreven heb. Die krijg je naast je foto mee naar huis: twee herinneringen om te blijven koesteren.

Aangezien dit een heus titanenwerk kan worden om al die memories op papier te vereeuwigen vraag ik om VOOR zondag 17 januari alles binnen te leveren. Iedereen mag deelnemen met één foto. Wie een foto aflevert, wordt ZEKER verwacht op 31 januari om alles persoonlijk op te halen.

Je kan ook wat blijven plakken in 't pAnd. Je kan er nog iets drinken. Je kan er naar de herinneringen van anderen luisteren en er worden ook nog andere dichters en muzikanten uitgenodigd voor een klein optreden. Daar wordt later nog meer info over meegedeeld.

Wil je mijn brein sponsoren voor geleden werk, zal het mogelijk zijn om daar ter plekke een kleine vrije bijdrage in de hersenpan te stoppen.

Foto's inleveren kan aan mij persoonlijk of via de brievenbus van 't pAnd van Boegie Woegie (Grote Markt 16, 8930 Menen)

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...