zondag 25 november 2007

Huiskamerfobie

Tany Minoek! nodigt zichzelf uit tegenwoordig. Niet op de koffie. Niet op de thee. Zelfs niet om te zuipen. Ze nodigt zichzelf uit om in een 'vreemd' huis haar monoloog Amen & uit! te brengen. Eén van de doelen van dit initiatief is, dat Tany vindt dat ze eens meer onder de mensen moet leren komen. Want ze kan niet zo goed om met publiek.

Zonet speelde ze haar eerste huiskamervoorstelling.
Het was een beetje raar. Het publiek kwam niet voor de voorstelling, maar voor het huis. De bewoners gaven namelijk een 'familie-instuif' voor hun nieuwe woning. Een theatervoorstellingetje koppelen aan een drankje/hapje/dit-is-de-gang-naar-de-slaapkamer. Dat was op zich niet erg. Maar normaal speelt Tany Minoek! voor mensen die toneel willen zien. Geen huis. Nu waren de mensen toch wat overrompeld en vooral een beetje luidruchtig. Allemaal geen groot probleem... Aandacht kan je winnen. Toch?

Maar een appel kwam niet goed terecht en middenin een ontroerend lied hoorde Tany gegniffel en niet-eens-fluisterend geblaat. Na de voorstelling kroop ze van schaamte in een hoekje omdat niemand écht gemeende denkbeeldige bloemen om haar hals hing, ook al had ze zélf het idee dat alles goed verlopen was (op die ene appel na).

Maar het publiek kwam natuurlijk niet voor denkbeeldige bloemen. Ze kwamen om de bewoners te feliciteren en het huis te inspecteren. Met dit besef voelde Tany Minoek! zich een indringer en ze maakte dat ze snel weg kwam.
"Doorbijten, meid!" bedacht ze op de weg terug. En "Je wou toch zo nodig?"

De volgende keer dat ze onder de mensen komt, zal ze beter mikken.
"Hier ben ik, kijk en hoor me aan!"

zondag 11 november 2007

Anders

Al een paar weken rijdt Tany Minoek! met de auto naar een dagcentrum in Kuurne. Daar heeft ze een afspraak met Ellen.

Eerlijk is eerlijk: in het begin was Tany Minoek! een beetje bang om kennis te maken met Ellen en haar leefwereld. Ze was bang om op de knop te drukken om binnen te stappen en daarna koffie te drinken met de andere cliënten.

Eigenlijk heeft Tany Minoek! een veel te klein hartje. Het hart van Ellen daarentegen is groot. Ze is verliefd op C. maar bovenal op George Clooney. Ze vindt het niet erg om Tany Minoek! vast te pakken als die het heeft over haar verloren kat. Ze vindt het niet erg om zo maar vanuit het niets te zeggen: "Wij doen dat goed, hé, samen!" Ze rijdt overtuigend op een stokpaardje. Ze durft tegen het publiek te zeggen: "Kijk naar mij!" En "Ssssst, ik wil nu wat rusten."

Allemaal dingen waar Tany Minoek! helemaal niets van bakt. Dingen die ze eigenlijk wel zou willen kunnen. Maar Tany Minoek! rijdt niet eens overtuigend in een auto. Ze zegt altijd: "Nee hoor, ik ben niet moe." "Vind je?"

Het zou Tany Minoek! niet misstaan om een beetje meer Ellen te zijn.

-----------------------------------------------------------------------

Op dinsdag 20 november gaat Ellen om 19u30 in Kortrijk gedichten voordragen, samen met nog enkele andere cliënten van dat dagcentrum.
Ik coach Ellen en wel daarom:

MIJN DOCHTER

Mijn dochter
Zou veertien jaar
Moeten zijn.

Ze weet dan
Al iets
Van alles.

Ze gaat
Naar school
En leert
Nog meer
Van alles.

's Avonds
Zit ze
bij mama
En dat
ben ik.

Ellen

maandag 5 november 2007

Sappige herinnering

Wat Tany Minoek! de moeite waard vindt, is vaak uitgefloten. Van het veld gehaald. Naar de glasbak gebracht, want het brengt geen centen op. Zo toverde Beth Gibbons met Glorybox een sinaasappel tussen haar lippen. Maar toen Tany Minoek! na het eerste couplet in de schil wou bijten om het sap langs haar kin en blauwe overall te laten lopen, begon de wereld haar hard uit te lachen, haalde de sinaasappel uit haar mond. Een sinaasappel windt toch niet op. Wat kan je er nu nog mee bereiken?

In een vlaag van eenzaam sentiment is Tany Minoek! vandaag naar de fruitboer gegaan en kocht er braaf een netje oranje vruchten van een sappige kwaliteit die je zelden ziet. Straks zal ze in haar eentje bijten. Niemand anders dan de stem van Beth Gibbons die het zal zien. For Old Times Sake is Tany Minoek! vannacht haar eigen Glorybox.

Wie wil de pitjes?

vrijdag 2 november 2007

1 november voorbij

Zouden ze het zien, de doden? Zouden ze het werkelijk zien?
Hoe Tany Minoek! van zerk tot zerk met handen in warme zakken stil staat en zomaar denkt:"Ik was hier acht." of "Ik was twaalf." en verder schuifelt naar een nieuwe steen, een verse kuil. Hoe ze haar best doet, om niet op een buik te lopen, maar soms niet anders kan, omdat alweer een bekende dode in haar ogen priemt met de woorden: "Ja, ik ook." En al die jonge ogen, blijven jong. En al die rimpels, zijn inmiddels al verdwenen. "En ik?" zucht Tany Minoek! en ze kietelt aan één der stille doden. "Jij ook, maar voorlopig moet je het in die schrale wind en met het oog op honderdduizend bloemen doen."

En hoe melig het ook mag klinken, zonder pot chrysanten onder arm, op de weg naar huis terug, sterft Tany Minoek! elke keer een beetje.

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...