Zouden ze het zien, de doden? Zouden ze het werkelijk zien?
Hoe Tany Minoek! van zerk tot zerk met handen in warme zakken stil staat en zomaar denkt:"Ik was hier acht." of "Ik was twaalf." en verder schuifelt naar een nieuwe steen, een verse kuil. Hoe ze haar best doet, om niet op een buik te lopen, maar soms niet anders kan, omdat alweer een bekende dode in haar ogen priemt met de woorden: "Ja, ik ook." En al die jonge ogen, blijven jong. En al die rimpels, zijn inmiddels al verdwenen. "En ik?" zucht Tany Minoek! en ze kietelt aan één der stille doden. "Jij ook, maar voorlopig moet je het in die schrale wind en met het oog op honderdduizend bloemen doen."
En hoe melig het ook mag klinken, zonder pot chrysanten onder arm, op de weg naar huis terug, sterft Tany Minoek! elke keer een beetje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Triptiek Moniek: Tweede Paneel
Begin vorige zomer werd ik 'verkozen' tot nieuwe seizoenscolumnist van Cultuurcentrum De Steiger. In december 2023 verscheen het t...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten