Zouden ze het zien, de doden? Zouden ze het werkelijk zien?
Hoe Tany Minoek! van zerk tot zerk met handen in warme zakken stil staat en zomaar denkt:"Ik was hier acht." of "Ik was twaalf." en verder schuifelt naar een nieuwe steen, een verse kuil. Hoe ze haar best doet, om niet op een buik te lopen, maar soms niet anders kan, omdat alweer een bekende dode in haar ogen priemt met de woorden: "Ja, ik ook." En al die jonge ogen, blijven jong. En al die rimpels, zijn inmiddels al verdwenen. "En ik?" zucht Tany Minoek! en ze kietelt aan één der stille doden. "Jij ook, maar voorlopig moet je het in die schrale wind en met het oog op honderdduizend bloemen doen."
En hoe melig het ook mag klinken, zonder pot chrysanten onder arm, op de weg naar huis terug, sterft Tany Minoek! elke keer een beetje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten