TINE ZIET (403): Ringetje

Met meer dan zevenduizend waren ze. Bezoekers die de overzichtstentoonstelling met werk van Yvonne Serruys bezochten. Dat is op z’n minst een geslaagde hommage te noemen aan de vrouw die 150 jaar geleden in onze stad geboren werd en overduidelijk haar stempel zette op het grote artistieke veld. Het feit dat bezoekers soms zelfs van ver buiten Menen naar ons cultuurcentrum en het stadsmuseum kwamen om deze expositie te bewonderen, bewijst dat. De oeuvrecatalogus die samen met de expo verscheen wordt inmiddels al in andere musea te koop gesteld! Zelfs in het buitenland! Toch zullen veel inwoners van onze stad nog steeds niet weten naar wie de Y Serruysstraat werd vernoemd. Dan is dat maar zo. Het is al heel wat dat er intussen meer en meer mensen wél zullen weten wie ze was.

Ook al settelde deze ‘beeldhouwer van de nieuwe vrouw’ zich in het mondaine Parijs, ze bleef erg verbonden met haar hometown Menen. Foto’s en filmpjes uit dat Parijs toen doen tot de verbeelding spreken. De jurken en de hoofddeksels daarop getuigen van een flamboyante tijd daar. Het feit dat Serruys haar vrouwen evenwel in hun blootje portretteerde maakte haar modellen universeler en fragieler. Al maakte ik me toch deze bedenking:  Wat schijnen vrouwen in die tijd toch allemaal geboren met een lijf dat  door een ringetje is te halen! Al is dat misschien gewoon kwestie van perspectief. Zo zonder corset en zonder gaine, voelden die dames misschien wellicht ook wel gewoon gêne.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  22/12/23)

TINE ZIET (402): Ambachtelijk

In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt wel ergens sluikreclame gemaakt voor de slagerij in kwestie. Vaak voor de préparé of het gehakt. Toen ik hem eens vroeg of hij wel wist wat ‘ambachtelijk’ betekent, wist hij me te vertellen dat het ‘huisbereid en met liefde gemaakt’ is. Ik merkte op dat hij wellicht ook gewoon ambachtelijk gemaakt was. 

Zondag ben ik naar Petit Marché de Menin in CC Kaffee geweest. Een fijn authentiek kerstmarktje in onze stad. Bijna alles is er ambachtelijk gemaakt. Juwelen, zeepjes, chocolade, kaartjes, servies, kunstwerken,…. Stuk voor stuk thuis en met liefde gemaakt. Dat is te merken aan de trots waarmee de verkopers aan hun verkoopstafeltje staan. Ze verkopen niet alleen een product, ze vertegenwoordigen ook zichzelf als exclusieve maker van die waren. De uniciteit van wat je koopt, zit natuurlijk vervat in de prijs. Massaproductie is goedkoper. Iets wat in beperkte oplage wordt gemaakt, is nu eenmaal uniek en daar betaal je extra voor. Niet iedereen kan of wil die meerwaarde er voor neertellen. We moeten het elke maand uiteindelijk allemaal met onze eigen portemonnee stellen. Tenzij we suikernonkels hebben. De wereld zou wel meer blinken als in alles dat vleugje eigenheid, trots en liefde zou vervat zijn. Inclusief in ons eigen zijn. We doen wat we kunnen. Diep in mijn hart weet ik dat ik verlang naar meer en meer authenticiteit.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  15/12/23)

TINE ZIET (401): Onveilig

Toen men zoveel jaar geleden wegen begon aan te leggen en een beetje later ook parkeerplaatsen ging aanleggen, was moeilijk te voorspellen dat de voertuigen almaar breder zouden worden. De meeste vooruitgang maakt compacter… Er zijn nog praktische dingen in verband met auto’s die moeilijk te voorspellen waren. Zoals dat een gezin met meerdere kinderen een grotere wagen nodig heeft om de kinderen reglementair te kunnen vervoeren of dat een basisgarage niet groot genoeg is voor twee gezinswagens. De gevolgen zijn bijvoorbeeld dat parkeerplaatsen ineens lijken te krimpen, dat auto’s het moeilijker hebben met tegenliggers en geparkeerde auto’s langs de kant van de weg en dat één parkeerplaats voor de deur erg weinig is. Ook mocht ik deze week nog eens aan de lijve ondervinden dat de auto’s van tegenwoordig amper plaats voor fietsers overlaten als er geen fietspad is voorzien. Laat staan voor bakfietsen of cargobikes. Zelf moest ik met de fietsende studenten uitwijken naar het voetpad om vooruit te geraken.

Het werd op een bewonersvergadering al eens voorzichtig uit de doeken gedaan, maar nu is het ook officieel: de overweg op de Hogeweg wordt afgesloten met heel veel zorgen en paniek tot gevolg. Het feit dat er vlakbij een school is, maakt de zaak niet eenvoudiger. Als buurtbewoner kan ik alleen maar zeggen dat het nu vaak al bijzonder onprettig is om te vertrekken of thuis te komen. Onveilig ook.  Ik heb geen Nostradamusallures, maar wat de vooruitzichten zijn voor komende tijd zijn ook zonder glazen bol in te schatten.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  08/12/23)

TINE ZIET (400): Vloek

Enkele weken geleden heb ik een ongewenst boek in mijn brievenbus gevonden. Even dacht ik aan een wraakoefening. Inmiddels is gebleken dat veel inwoners het exemplaar kregen. Ik heb het nooit uit de verpakking gehaald, al moet ik bekennen dat mijn vingers heel soms kriebelden om het toch hoofdschuddend en verontwaardigd te lezen. Nu moet ik ook toegeven dat ik in de periode dat het boek op mijn keukentafel lag, verdacht veel pech  en last van hoge bloeddruk heb gehad. Dus ging ik dat vermaledijde ding toch een beetje haten. In gedachten ging ik het vaak met een breekmes of een schaar te lijf.

Toen er vorige week een vriendin op bezoek kwam, hadden we het ook over het boek. En mijn kapotte wasmachine. Dat het wel allemaal erg toevallig was dat er weer iets stuk gegaan was. Ze griste het boek van tafel en bedacht de ideale brievenbus voor het ding. Ze zei: “Ik ken wel iemand die een beetje pech kan gebruiken.” Die persoon woont trouwens ver buiten onze contreien en leest deze krant niet. Ik ben in elk geval opgelucht dat het ding uit mijn huis verdwenen is.

Sindsdien lacht de wereld me nog net niet toe. Ik krijg weer leuke uitnodigingen en ik slaap dieper. Er zijn voorlopig nog geen voorwerpen of vriendschapsbanden stuk gegaan. De ervaring leert dat ik op mijn hoede moet blijven, straks zit er weer iets in mijn brievenbus dat vervloekt is. Al hoop ik af en toe dat er in deze wereld iets magisch kan gebeuren, ik huiver bij de gedachte aan verdoemenis.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  01/12/23)

TINE ZIET (399): Herfstdip

 “Proef onze eigen kaasdip!” staat er op een bordje op de toonbank van de slagerij waar ik regelmatig kom. Ik kwam tot nu toe nog niet in de verleiding om de dipsaus daadwerkelijk te proeven. Er zijn mensen die dat graag en automatisch doen. Proevertjes in het warenhuis bijvoorbeeld: ik weet niet waarom, maar ik loop ze meestal gewoon voorbij. Als er zo’n enthousiaste vertegenwoordiger bij staat, durf ik zelfs een volledig gangpad links te laten liggen. Het is geen smetvrees of angst om vergiftigd te worden. Eerder de angst om aan iets vast te zitten. Al bestaan er vooralsnog geen kaasdipabonnementen. Toch niet dat ik weet. Ik heb niets tegen proeverijen. Ze werken alleen niet zo goed bij mij. Als ik in een gezelligheid van een huiskamer, een  keuken of in een restaurant kan proeven, doe ik het natuurlijk wel. Dan is er geen directe aankoop mee gemoeid.

Nu kreeg ik ergens onderweg blijkbaar een potje herfstdip in mijn winkelmandje gegooid. Wellicht bij een koude blik of een chagrijnig gesprek over de regen aan de kassa. Het smaakt me niet en maakt me stukken minder licht. Ik ben er in elk geval niet gelukkig mee en ben geenszins van plan om dit in de toekomst voor mezelf aan te schaffen. Mag ik hierbij vriendelijk vragen aan de snoodaard die me er zomaar mee overviel, om het terug te nemen? Ik zit ermee opgezadeld. Wil iemand die herfstdip toevallig van me over kopen? Desnoods zet ik het gewoon zomaar voor je deur. Hoe eerder ik het kwijt ben, hoe beter. Ik wil mijn gedachten weer in lekkerdere dipsaus dopen.  

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  24/11/23)

TINE ZIET (398): Er is nog hoop!

Naar aanleiding van World Kindness Day en kleine onderhuidse spanningen in de groep had ik het met de leerlingen op maandag even over vriendelijk zijn. Ik vroeg hen eens na te denken over het laatste moment dat ze vriendelijk waren geweest. Sommigen moesten lang denken, ook al ervaar ik de klas als lief en enthousiast. Sommigen vonden zichzelf lief omdat ze iemand met wiskunde hadden geholpen of omdat ze een snoepje hadden gedeeld. Groot was mijn verbazing dat een leerlinge antwoordde dat ze nooit vriendelijk was. Behalve dan dat ze ‘dank je wel’ zegt. Ik zei dat ik dat moeilijk kon geloven. Toen gaf ze toe dat ze eigenlijk niet wist wat vriendelijkheid was. Er was slechts één leerling die ons toevertrouwde dat hij al de hele dag vriendelijk was geweest. Voor zijn mama en papa, in de lessen en tegen zijn vrienden. 

 Elke week staan de leerlingen als kwispelende puppies aan de trap te wachten tot ze naar boven mogen. Enkele jongens hadden me nog met een high five begroet. Eentje had me zelfs blinkend toegefluisterd dat hij die dag extra trots was op zichzelf omdat hij er al een hele week was in geslaagd om zijn tanden drie maal daags te poetsen. Ik gaf hen dus te kennen dat ze allemaal best wel aardig voor mij waren. Ze blonken zichtbaar en ruimden keuriger dan anders alle spulletjes na afloop van de les op. Sommigen gaven me bij het vertrekken alweer een high five. Ik bedacht: Hoe moeilijk kan het zijn? Er is nog hoop. En dat is goed.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  17/11/23)

TINE ZIET (397): Deuk

Zaterdag was ik geïnviteerd voor een Halloweenfeestje bij vrienden thuis. Ik was daar door allerlei omstandigheden eigenlijk niet voor in de steming. Maar een andere vriendin monterde me op en zei dat ze me wou helpen om me wat te stylen, zoals dat heet. Ik schopte mezelf de auto in en reed naar haar in Deerlijk toe. Toen het best moeilijk bleek om voor haar deur te parkeren, was mijn opluchting gigantisch dat het uiteindelijk toch lukte. Alleen zag ik door mijn grote stommiteit de naderend auto niet en opende mijn portier iets te snel. Soit, mijn deur raakte een auto en er moest een aanrijdingsformulier ingevuld worden. Daar stond ik dus. In mijn outfit. Ongeschminkt maar griezelig bleekjes en in shockmodus. “Het kan iedereen wel eens gebeuren,” zegt men dan in zo’n situatie. Ik zag de mensen wat meewarig naar mijn outfit staren terwijl ze zeiden: Het is slechts materiële schade.” 

Een half uur later belde ik bedremmeld aan bij de voordeur van de vriendin. Ik deelde mee wat er gebeurd was. “Hallo, schminken hoef niet meer,” zei ik. “Het is al om te wenen.”

Het zal jullie niet verbazen dat ik uiteindelijk na veel vijven en zessen toch nog ben gegaan. Met pruik en gouden ogen. Nog wat witjes in het gelaat. “Ik ben verkleed als auto-ongelukje,” zei ik tegen bijna allemaal mensen die ik nog niet kende. Men knikte goedkeurend en roemde mijn kapsel uit een zakje. Even later lagen we in een deuk van het lachen. En ik bedacht: hier kan ik wel wat aarden vanavond.  Soms groeit vriendschap sterker uit verdriet.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/11/23)    

TINE ZIET (395): Idool

Er zijn weinig idolen in mijn leven geweest. Ik had stiekem een crush op Zack uit Saved by the Bell en mijn vriendinnen stopten me posters van Brad Pitt toe omdat ik had toegegeven dat ik dat een mooie man vond. Met die posters deed ik bitter weinig. Ze bleven in een mapje zitten. Al vind ik Pitt eigenlijk nog steeds één de mooiste mannen van de wereld, toch zou ik geen extra moeite doen om hem te ontmoeten. Mocht ik op hem botsen in een of andere horecazaak weet ik niet eens of ik hem zou herkennen. Als dat zo zou zijn, zou ik serieus van mijn melk zijn en denken dat ik hem toch niets interessants te melden heb. Te ver van mijn bed. Of zo.

Eén keer had ik als student bijna Tom Van Dijck geknuffeld. Hij was toen nog niet bekend. Na zijn monoloog Eros en de Eenzame Man was ik zo aangegrepen door zijn spel dat ik mezelf moest bedwingen niet op hem toe te stappen en hem te omhelzen. Mensen die me kennen, weten dat die spontane drang naar intimiteit best indrukwekkend moet zijn geweest., want ik knuffel zelden mensen in het openbaar. Zeker als ik ze helemaal niet ken.

Matthew Perry was volgens mij ook een man die ik had willen omarmen als ik die was tegen gekomen. Niet uit verliefdheid of idolatrie maar omdat de man die me zo vaak aan het lachen gekregen heeft, in het ware leven wel extra warmte had kunnen gebruiken. Die indruk had ik toch. Een zekere vorm van sympathie.

 Ik moet bekennen dat ik deze gevoelens enkel koester voor mannelijke beroemdheden. Zelden voor hun vrouwelijke collega’s. Ook als ze me erg raken. Ben ik fanatiek seksistisch als het over affectie gaat? 

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/11/23)    

NIEUW: DRIFT!

 Op zaterdag 14 oktober kwam DRIFT voor het eerst naar buiten. Samen met muzikant Christof Van Hulle bracht ik vier eigen nummer en een cover op het Open Podium van Villa Buurvrouw. 

Voorlopig zijn we enkel te volgen op FB, maar we schuimen binnenkort enkele open podia af en komen snel met meer...

Volgende gigs zijn op 31 oktober bij Don Vitalski's Legendarische DinsdagClub, op 18 november bij Ballonnenvrees in Antwerpen, op 12 februari bij De Sprekende Ezels in Gent en op 21 maart bij De Sprekende Ezels in Mechelen.

TINE ZIET (394): Keuze

Onlangs werd ik aangesproken in de Rijselstraat door een wildvreemde man die me vroeg of ik kinderen had. Hij had in de winkel iets gratis gekregen waar hij zelf niet veel aan had.  Ik moest hem ontgoochelen. Toen hij wat verder was, besefte ik dat het bakvormpjes waren en dat je geen kind hoeft te hebben om koekjes te bakken. Helaas, toen ik me omdraaide, zag ik dat hij een moeder had gevonden die het cadeautje blij mee naar huis nam.

Nu het nat en miezerig is, lijkt het me ineens een fantastisch idee om gemberkoekjes te bakken.  Ik zie in mijn gedachten dampende koekjes op tafel liggen. Toegegeven: terwijl ik dit tik loopt het water me in de mond en moet ik mezelf bedwingen om online bakvormpjes te zoeken en bestellen. En dat terwijl ik in mijn hele leven nog niet één koekje bakte. Het is fantastisch wat één simpele toevallige ontmoeting kan doen.

Bij gebrek aan kinderen en bakvormpjes ga ik straks een dampende stamppot maken. Met spruitjes, appeltjes en spekjes. Ja, dat lijkt me een hemels plan. Als ik maar niet aangesproken word door iemand die me op andere gedachten brengt. Al is die kans erg klein als je je op de eerste verdieping van je huis verschanst

Ondertussen zingt Maria Callas ‘Casta Diva’ en krijgt daarvoor een staande ovatie. Dat is te horen aan de opname die momenteel door mijn luidspreker knalt. In dat nummer staat het hoofdpersonage zieneres Norma trouwens ook voor een verpletterende keuze tussen twee liefdes. Haar liefde voor een man en de trouw die ze beloofde aan de druïden. Al is mijn keuze veel minder hartstochtelijk: een portie drama zal in mijn stamppot niet ontbreken!

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  27/10/23)    

TINE ZIET (393): Troost

We weten al veel langer dan vandaag dat het nieuws lang niet altijd vrolijk maakt. We vinden dingen al erg als het wat verder van onze deur afspeelt. Maar we staan er klein, boos en verslagen bij als misdaad uit een film opeens in de zeer dichte omgeving toeslaat. Het is nochtans geen geheim dat stoppen kunnen doorslaan en dat de dood onverwacht gewelddadig uit de hoek kan komen. Het raakt ons tot in het diepste van onze ziel als het om een naaste gaat. Een bekende. Dat is niet hypocriet. Pijn is pijn. Zeker als die uit liefde ontstaat.

Sinds ik fysiek onpasselijk werd bij het horen van een nieuwsbericht op de radio, luister en kijk ik selectiever naar wat er in de wereld gebeurt. Niet dat ik me er compleet voor afsluit: ik lees er wel nog over. Het zijn geen oogkleppen, het is puur mentaal zelfbehoud. Gevoelig als ik ben, slorp ik zoveel op, dat ik me met alle zorgen van de wereld naar buiten zou moeten begeven. Het is soms al moeilijk om met de gedachten van mijn dichte familie- en vriendenkring rond te lopen. Hoe zou ik nog kunnen functioneren als ik niets meer kan filteren?

Vorige week kregen we met velen een uppercut van jewelste toebedeeld.  De andere kant op kijken kan niet meer. We zijn verplicht tot het happen van adem en te beseffen wat er is gebeurd. Machteloos slikken we ons verdriet. Radeloos knaagt een “Waarom?”. Het is een magere troost dat elke dag in ons land en over de hele wereld dergelijke slagen worden uitgedeeld. De wereld zou in principe één grote rouwstoet kunnen vormen met wie verslagen achterblijft. Helaas, al is er een samen: gemis voedt zich alleen.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  13/10/23)    

TINE ZIET (392): Dierendag

Afgelopen weekend kon je in Bois De Boulogne in een zomerse setting een kiekje laten maken met je huisdier. Zelf kreeg ik poes Frieda met geen stokken in haar poezenmand. Ze gaat ook helemaal niet graag op de foto. Dus ik hoefde zelf niet eens moeite te doen. Of er veel dieren met hun baasjes zijn opgedaagd, weet ik op het moment van dit schrijven niet. Het valt me alleen erg op dat men huisdieren meer en meer meeneemt buitenshuis. Dus ik kan me voorstellen dat er toch wel verschillende soorten dieren zijn langsgekomen.

Zo is er een man in onze stad die graag zijn reptiel meeneemt naar evenementen. Mensen wandelen vaker met meer dan één hond rond. Van leerlingen hoor ik dat ze met een leiband gaan wandelen in en uit hun tuin met hun konijn of cavia. Dieren hebben het hier maar goed, bedenk ik soms. Oorspronkelijk was het idee van huisdieren dat ze je gezelschap hielden, je huis bewaakten of je van voeding of wol voorzagen. In de loop van de jaren maken ze veel meer deel uit van een gezin. 

Vorige week stond nog in de krant dat VZW Dierengeluk om allerlei redenen de deuren sluit. Het koppel dat achter de VZW staat, vangt al jaren katten en fretten op in hun eigen huis en ondersteunde via lidgelden baasjes van andere dieren die het niet zo makkelijk hadden. Ik vind dat buitengewoon straf dat je er doelbewust voor kiest om niet alleen van je eigen huisdier te houden.

Zelf hou ik dat geef ik grif toe meer van mensen dan van dieren maar mijn Frieda krijgt niet alleen op Werelddierendag wat extra lekkers op het bord.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  06/10/23)    

TINE ZIET (391): Oldtimerziekte

Afgelopen week was het de Wereld Alzheimer Dag. Heel veel mensen legden een knoop in hun kledij of spelden een vergeet-mij-nietje op. Zelf bezocht ik WZC Andante en maakte een livingconcertje mee in de woonkamer van de Straussafdeling. Niet iedereen in de ruimte had dementie, maar Meneer Alzheimer was duidelijk aanwezig. In beeld en in geluid. Als toevallige bezoeker voelde ik me soms een beetje ongemakkelijk worden. Als ik naar een ‘gewoon’ concert ga luisteren is het meestal stil en zit je in het donker. Nu zag ik en hoorde ik de reacties van het publiek op de muziek. Dat raakte me best wel. Ik zag ook hoe het personeel z’n uiterste best deed om een lach op de monden van de bewoners te toveren. Ze deden dat met extra aandacht, een mopje, een hand in een hand, een aai over het hoofd, een aanstekelijke lach. Die zorg wens ik ons allemaal toe als het eens zover is.

Omdat ik in mijn lessen vaak wel een verwijzing maak naar de actualiteit had ik het met mijn klassen over vergeten. Natuurlijk behelst dementie zoveel meer dan dat. Ook in hun dagelijkse lessen hadden de leerlingen blijkbaar iets meegekregen daarover. Want in een toneeltje werd er opeens gesproken over de ‘Oldtimerziekte’. Ik zag twee jonge kinderen als oudjes bewegen en zich vergissen. Terwijl een dokter vaststelde dat ze de ‘’Oldtimerziekte’ hadden.  Ik moest er luidop om gniffelen. Ze bedoelden natuurlijk Alzheimer. Pas later bedacht ik hoe treffend die verspreking was! 

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  29/09/23)    

TINE ZIET (390): Uit de band

Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar het festival te begeven. Ik parkeerde mijn auto aan het station van Harelbeke en wandelde door het kermisgedruis naar ’t SAS. De locatie waar ik ooit mijn eerste fuiven beleefde. Daar aangekomen bevond ik me meteen tussen een schone collectie mensen inclusief prachtige kuiven en kleurrijke hanenkammen. Terwijl ik het vorige week had over de overdreven hoeveelheid soorten producten, stoor ik me nooit aan de veelheid aan persoonlijkheden bij mensen. Het is altijd erg fijn om te merken dat je kan zijn wie je wil zijn.

Het contrast met mij op mijn eerste fuiven kon niet groter zijn. Als jongere keek ik altijd al erg op naar mensen die droegen wat ze wilden dragen. Zelf had ik er toen het lef niet voor. Ik hulde me in brave klassieke kledij en sprong niet uit de band. Maar wat had ik graag zwarte oogpotlood en lange zwarte jassen aangehad! 

Tegenwoordig durf ik het gelukkig meer. Al is het ook in vlagen. Soms neemt de “Wat zullen ze wel niet van mij denken-waas” toch nog eens de bovenhand. Terwijl ik met een vriendin in het gras zat en de het Ratrockpubliek afloerde werd ik instant vrolijk. Zoveel eigenheid op één plein! Ik zou het meer moeten doen: de kant die ik ergens diep in mij verborgen heb, naar buiten laten. Misschien is het wel even schrikken, maar verscheiden als ik ben, ben ik soms gewoon een punk én gothic meisje.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  22/09/23)    

Wereld Alzheimer Dag voor WZC Andante en WZC Ceres

Het was al enkele jaren geleden dat ik een project voor een woonzorgcentrum realiseerde. In 2018 schreef ik voor de week van dementie aan de hand van enkele bezoekje aan WZC Andante korte gedichten op de ramen. In 2020 deed ik hetzelfde voor WZC OLV Gasthuis in Poperinge.  Ik kreeg de vraag van WZC Andante en WZC Ceres om deze keer weer wat te realiseren rond het jaarthema 'Samen aan tafel.' Dit in samenwerking met Stad Menen.

In juli en augustus ging ik vijf keer rond aperitieftijd langs bij de twee woonzorgcentra en had er gesprekjes aan tafels. Grote tafels in de living en kleine tafels in de kamer. Over eten en koken. Over drinken en tafelgewoontes. Uit de diverse gesprekjes filterde ik 30 gedichtjes die op 21 september 2023 als placemats aan de bewoners werden gegeven. 

Hieronder een overzicht. 

 

Vroeger was er minder.

Nu zijn er teveel tralalalaatjes.

Het eten smaakte mij toch meer

zonder al die soorten salaatjes.

***

   

Ik droom nog vaak 

dat ik alles zelf maak.

Dat geeft mijn eten 

toch een betere smaak.

*** 

Het is hier lekker.

Wat men ook beweert.

Ik was geen goede kok.

Men kookt hier niet verkeerd.

***

Als mijn eerste pannenkoek mislukte,

kon mijn man dat niet goed aan.

Ik deed het eigenlijk met opzet,

omdat hij dan achter het fornuis ging staan.

***

Alles van het varken aten wij met smaak.

De neus. De oren. Het vet. De staart.

De darmen. De tong. Zelfs de poten. 

Nu krult men de neus en laat dat staan.

Het is alsof men heeft vergeten dat

dat soort vlees ons heeft gemaakt.

***

   

Wat ik op mijn bord krijg

steek ik in mijn mond. 

Ooit lag er te weinig.

Nu ik mager en taai ben

eet ik mijn buikje rond.

 

***

 In mijn leven at ik vast 

teveel boontjes.

teveel spruit.

Als ik ze nu moet eten

komen ze 

mijn oren uit.

***

 

Ik leefde altijd fel.

Met drank en spijs.

Wat mis ik nu mijn levaart

als heerlijk smaakparadijs!

 ***

 

Zonder spel en complimenten

kookte ik wat ik kon

met de weinige centen 

die ik had.

Soms was dat tomat crevette.

Maar meestal een

stute met beuter en gekapt.

***

 Als je kroketten zelf maakt

weet je dat dat smaakt!

Al vraagt dat heel meer tijd.

Het is échte gastvrijheid.

***

Zwienemutsen. Tatjespap.

Hoofdvlees. Vette dermen.

Varkensknuist. Papsaus.

Als kind voelden wij ons

met al die gerechten op tafel

meer blinkend dan de Paus.

 ***

 

Men zegt dat je in een oude pot

de beste soep kan maken.

Al gaat dat niet echt over koken

het laat de boel pikanter smaken.

*** 

Santé Santater.

Beter bier dan water.

Maar liever nog een Pater!

***

 

Een goeie hutsepot smaakt meer als 

de patatten niet worden opgejaagd.

Waarom heeft men in de keuken

de tijd van tegenwoordig zoveel haast?

***

Bouillie maakt elke 

soep meer feest.

Wat is beter dan groensels 

met een vleugje beest?

***

Veel simpele kost: een tuitte worst.

Mijn man en ik zaten graag bijeen.

Maar at ik vette darmen,

was mijn plaats aan de watersteen.

***

 

Konijn met Rodenbach.

Het maakte de zondag top!

Alleen was er altijd ruzie:

want wie kreeg de kop?

***

 

Ooit gebruikte ik voor 

mijn stoute haan een pan.

Hij bleek zelfs te slecht 

voor coq -au-vin.

***

Ik miek graag eten.

Ik voelde mij een kampioen.

Ik zou er veel voor geven.

het nog een keer te kunnen doen.

*** 

Niemand anders dan ik 

mocht ooit mijn afwas doen.

Dan wist ik tenminste zeker:

al mijn servies blinkt goed!

***

Wat is er mis met goede boter?

Heel mijn leven heb ik anderen gediend.

Nu krijg ik van die minarine te eten.

Dat heb ik toch niet echt verdiend?

***

 

Mijn vogelnestjes waren 

bij wie ik ken bekend.

Als ik ze voor je maakte, 

voelde je je echt verwend!

***

Mijn man was slager.

Dus kende ik het beste vlees.

Nu mijn man er al een tijdje niet meer is,

eet ik liever een vis.

***

 

Vroeger trouwde men met koeientong of kip.

Men werd begraven met wat sneetjes rosbief.

Nu is er zoveel keuze en zoveel dieet.

Men trouwt of sterft maar beter niet.

***

 

Wat is er verkeerd met een goede chicon?

Ik maakte mijn kroketten in één, twee, drie.

Vol-au-vent met zelfgepluimde kip.

Lekker! Maar bizonder was dat niet.

***

Wat doen ze nu 

met al die smout

die nu niet meer 

wordt gesmeerd?

***

Het is vreemd te beseffen 

dat biefstuk zachter was

toen ik nog mijn eigen tanden had.

*** 

De echte liefde gaat 

altijd door de maag.

Zelfs als de puree mislukte, 

zag ik haar graag.

***

Als  er geen wijn meer is,

zit ik liever niet aan tafel.

Wat smaakt er nu met 

limonaat of water?

***

Als de keuken ruikt naar vis,

weet je dat het bijna weekend is.

Ruikt de keuken meer naar friet?

Dan is dat nog zo zeker niet.

 

Triptiek Moniek: Eerste Paneel

Begin deze zomer werd ik 'verkozen' tot nieuwe seizoenscolumnist van Cultuurcentrum De Steiger.

Deze week verscheen het eerste paneel van Triptiek Moniek.

Klik hier voor het fijne Steiger Magazine.

 

TINE ZIET (389): Gewoon

Tussen hittegolf en stortbui door bedacht ik deze week dat in een tijd met een overaanbod aan soorten brood en ontbijtgranen alles ‘te veel’ wordt. Te warm. Te veel regen. Wat zou ik eigenlijk graag nog eens blij zijn met ‘gewoon’. Je gaat naar de winkel met een lijstje en hoeft niet langer te wikken en te wegen tussen pastasaus met basilicum of pecorino. Er zijn drie potjes doodgewone pastasaus. Merkloos, warenhuismerk en duurder merk. Wanneer is besloten dat chips in dertig verschillende variëteiten moeten worden aangeboden?

We zijn zo verwend en worden de hele tijd voor keuzes geplaatst. Zonder die keuzes zou het winkelen voor mij alvast stukken simpeler zijn. Het bezorgt me stress die ik kan missen als kiespijn. 

 Laatst zette ik een punt achter een project in de woonzorgcentra Andante en Ceres. Ik praatte er met bewoners in kader van de komende ‘Wereld Alzheimer Dag’ over hun eet- en kookgewoontes vroeger en nu. Eén van de meest treffende uitspraken die ik uit de talrijke gesprekken filterde was: “Vroeger was er minder. Nu zijn er teveel tralalaatjes. Mijn eten smaakte mij toch meer zonder al die soorten salaatjes.”

Smaken verschillen en vooruitgang moet er nu eenmaal om een of andere reden ook zijn. Feit is dat de eenvoud voor mij terug mag worden ingevoerd. Zelf hou ik bijvoorbeeld van restaurants die kiezen voor een kleine kaart. De aarde zal er wellicht niet minder om gaan beven. Maar de appreciatie voor wat er is, doet zwemmen als een simpele kwispelende vis.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  15/09/23)    

Zomerproject: Verstript - Bewaardag 3 + staartje

De bewaardagen zitten er op! Gisteren kreeg ik het bezoek van alweer een dertigtal mensen en zowaar een stegosaurus.

Het tijdelijk conserveermuseum werd aangevuld met fijne dingen om te bewaren: blauw, intimiteit, oude familiefoto's, oma's die wuiven tot je de straat uit bent, bloemenjurken, geluid, motor, poëzie, meisjes zonder pijn, geëngageerde jeugd, volkscafé's, melancholie, ontbijten in pyjama, dromen, bruistabletten, vriendinnen, belangeloos, moustache en de tijd.

Dankzij Johan, Liesbet, Jo, Joke, Shirley, Katelijne, Kristien, Hannes, Victor. Frederik, Darline, Dany, Hilde, Leontine, Bjorn, Gino, Ellen en Charline.

Bedankt voor wie de tijd nam om langs te komen .

Voor het enthousiasme voor mijn verknipte zomerproject. Het was fijn te doen en op die manier mijn nieuwe thuis in te wijden met superfijne bezoekjes. Altijd welkom!

Ik heb besloten dat ik alles nog laat hangen. Wie nog een bezoekje wil brengen aan dit tijdelijk knutselmuseum, kan mits afspraak langskomen om zich aan deze conserveerzomer te laven.

TINE ZIET (388): Jong

Zondagavond bevond ik met in het Muziekgebouw in Eindhoven om te kijken en te luisteren naar Nena. De inmiddels 63-jarige zangeres die bekend werd met een hit over 99 luchtballonnen bewees dat ouder worden niet persé een dramatisch gebeuren hoeft te zijn. Bijna twee uur lang vonkte ze  van schijnbaar tomeloze energie. Haar jonge muzikanten zaten daar wellicht ook wel voor iets tussen. De vriend die me had uitgenodigd voor het concert vierde eerder zijn eenenvijftigste verjaardag en is grote Nena-fan. Hij grapte dat het feit dat Nena zich liet omringen door jongere verschijningen wellicht de bron van haar jeugdigheid was. Wellicht klopt dit wel. Alhoewel leeftijd niet besmettelijk is, kan de leeftijd van je gezelschap een grote impact hebben op je eigen powerbank. Misschien is dat een van de redenen waarom ik zo graag voor kinderen en jongeren voor de klas sta. Al gaat het eerder om de zuurtegraad. Wie zich tussen vrolijke en positieve mensen nestelt, wordt meestal ook blijer. 

 Wie zich aan een avond nostalgie had verwacht, werd verrast door een bubbel van licht. Het was er fijn toeven. Als ik later in een woonzorgcentrum zou terechtkomen, hoop ik dat ik daar naar Nena kan luisteren. Het zou mij en het voltallige verplegende personeel in elk geval  een fikse overdaad aan zuur schelen. Tot dan zoek ik een meute jonge muzikanten om mij 24 uur op 24 uur te begeleiden.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  08/09/23)    

TINE ZIET (387): Zand

Donderdag werd ik verrast met een cultuurprijs van Stad Menen. Ik ben heel erg vereerd met deze prijs. Vrienden en familie zaten in het complot en dat deed deugd. Het was dus bijzonder dat ik de daaropvolgende zondag samen met mijn familie kon doorbrengen aan de Belgische kust in plaats van in de perfect georganiseerde EK-drukte in mijn stad. Waarmee ik natuurlijk geen afbreuk wil doen aan dit indrukwekkende triatlon-event, maar het was de eerste keer dat we z’n allen samen de zee zagen: mijn moeder, haar kinderen, haar schoondochter, schoonzoon en alle kleinkinderen. Ik ben op een moment gekomen in het leven dat ik dergelijke momenten koester omdat het besef van eindigheid er is.

Terwijl ik met mijn sandalen in de hand naast mijn bloedverwanten en aanverwanten op het strand van Bredene wandelde , stapte ik soms letterlijk in de voetstappen van mijn broers of neven. Vlak voor het naaktstrand draaiden we af naar de duinen en keerden terug langs bergen van zand. De zon brak volledig door. 

Wij werden groot met een berg zand.  Mijn vader maakte er beton mee. Voor ons was het één grote zandbak. Ik gleed er dikwijls op mijn rug of op een plank naar beneden. In al onze schoenen, in al onze kleren droegen wij zand met ons mee. Ik mocht nog spelen, mijn broers werkten er al mee. Dat het kunstwerk dat ik vorige week mocht ontvangen uit zand werd geblazen, is natuurlijk geheel toevallig. Met mijn blote voeten op het strand en stiekeme vochtige ooghoeken bedacht ik hoe schoon toeval voor nostalgische zieltjes wel kan zijn.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  01/09/23)    

TINE ZIET (386): Kafkaiaans

Het is amper te geloven: in dit digitale tijdperk vol übersnelle communicatie is de tijd blijven stilstaan  in DIV,  de Dienst voor Inschrijving van Voertuigen. Vorige week schreef ik over mijn laatste kilometers met mijn auto. Omdat het de verzekeringsmaatschappij op een of andere manier niet lukte om mijn andere voertuig in te schrijven, moest ik zelf naar DIV in Oostende gaan.  Het gebouw zit naast het station, maar omdat er maar één mogelijkheid bestond om te reserveren en ik wat krap zat om daarna nog op tijd bij het verzekeringskantoor te zijn, moest ik noodgedwongen met mijn oude wagen naar zee rijden. Symbolisch zat dat wel goed.

Omdat ik zo weinig mogelijk tijd wou verliezen, volgde ik de bordjes naar de strandparking. Daar aangekomen bleek dat ik aan de andere kant van het water zat en dat ik dus de veerpont moest nemen. Gezellig! Ware het niet dat de tijd opeens te dringen.  Dan langs de vistrap naar de dienst stappen. Geen bordjes, geen pijltjes terug te vinden. Eens in het gebouw loop je in een lange lege kale gang met enge lift. Het kon een gebouw uit Twin Peaks zijn. Aan het loket twee bedienden die namen afroepen.  Ze doen natuurlijk ook maar hun werk, maar ze leken allebei toch een beetje decor te zijn. Ook zij ervoeren problemen met hun computerprogramma’s. “Terug opstarten dan maar of anders zal u toch moeten terugkeren!” zei de man die voor mijn neus zat zonder verpinken. Gelukkig lukte het dan toch. Langs de vistrap zwetend terug. Het kantoor sloot in twee uur, maar ik moest nog terug naar mijn auto via de veerpont en de autosnelweg op. Gelukkig nam ik toch de tijd om verse vis te kopen.

Op zich mag ik DIV dankbaar zijn dat ze me dit laatste uitje met mijn vierwieler gegund hebben door hun absurde kafkaiaanse aanpak. De nieuwe autosleutel ligt te blinken terwijl ik mijn garnaaltjes met smaak en okselvijvers verorber.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  25/08/23)    

TINE ZIET (385): Autonomie

Deze dagen rijd ik de laatste kilometers met mijn trouwe automobiel. Ondanks het feit dat mijn bolide de laatste weken nooit eerder zo geblonken heeft en heel wat befaamde kaartjes tussen de ruitenwissers mocht ontvangen, werd hij afgekeurd om op onze wegen te rijden. Volgens de almaar strengere normen vervuilde de wagen veel te veel. Kijk, als het zo zwart op wit staat, dan moet je het wel een keer onder ogen zien en de knoop doorhakken: dan zoek je een ander en minder vervuilend exemplaar. Want vervuilen doen ze - elektrisch of niet -  allemaal.

Wat veel mensen niet weten, is dat specifiek deze wagen voor mij symbool staat van autonomie. Het was de eerste aanschaf van vier wielen zonder de keurende blik van mijn vader erbij. Voor iemand als ik, met weinig kennis over auto’s is het zaak om te kunnen vertrouwen op instinct, enkele opzoekingen en advies van vrienden. En je garagist natuurlijk.  Er zijn zoveel dingen die anderen onmiddellijk zien, maar waar ik nauwelijks op let.  Dat heb ik overigens niet alleen bij vervoerstuigen. Ik durf dat grif toe te geven. Het feit dat iemand als een vader naast je staat en z’n duim in de lucht steekt, geeft natuurlijk meer vertrouwen.

Een auto vervangen door een andere, betekent altijd het afsluiten van een hoofdstuk. Bij het laatste ritje naar de garage zal ik bemoedigend op het stuur kloppen en dankbaar zijn voor het feit dat ik meestal veilig en wel op mijn bestemming geraakte zonder veel gesputter.  Ik kan je verhalen vertellen over wat erin gebeurde en waar de auto me naar naartoe bracht. Sappige verhalen zijn dat niet.  Maar vraag me niet naar bouwjaar, pk en kilometers. 

En na dat eerste ritje zal ik ongetwijfeld in de wolken speuren naar een opgestoken duimpje. Zie ik het niet, dan is dat mijn eigen schuld. Zo gaat dat met zelfstandigheid. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  18/08/23)    

Zomerproject: Verstript - Bewaardag 2

Sinds zondag 20 augustus bewaar ik op de tweede verdieping van mijn huis enkele lichaamsstukjes zoals stijve piemels, borsten en nagels. Ik bewaar er bananenschillen, zoetigheid, boerenboter met zout, camera obscura, zoenen, kinderlijk enthousiasme, natuur, spelletjesavond, rietietietjes, mijmeren, jeugd en jeugdherinneringen, oma, weerloosheid en mode. Goed voor nog eens 18 exemplaren #verstript om te bewaren. Ze blijven hangen/liggen.

Bedankt Erwin, Chantal, Jelle, Zjef, Lia, Joke, Kim, Jamy, Barbara, Lore, Billie, Ann, Charlot, Patricia, Vivi, Saskia, Ingeborg, Illias, Anaïs en Amélia voor jullie bijdrage in deze tijdelijke bewaarplaats.

Er kwamen ongeveer 30 mensen piepen zonder deurbel. Het gaf in elk geval inspiratie voor de laatste bewaardag op 10 september. Er is hier nog plaats om te bewaren. Wil je iets bewaard zien, fluister me dat (virtueel) of echt in het oor. Voor 1 september graag!

Merci voor de bezoekjes!

 

TINE ZIET (384): Landen

Terwijl ik dit schrijf, spint mijn kat Frieda tevreden naast me. Ze is bijzonder opgelucht dat ik terug thuis ben en dat mijn oranje koffer terug boven is geplaatst. Ik overleefde mijn reisje naar Boedapest en daar is ze uitermate blij om. Zelf mis ik de stad eigenlijk nu al. Niet alleen omdat het er bijzonder fijn toeven was. Maar sinds ik terug thuis ben, regent het slecht nieuws. Het is alsof ik maar blijf landen. In een vliegtuig sluit ik automatisch de ogen. Als het om slecht nieuws draait, is het zaak om de ogen wijd open te houden.

Ik had graag geschreven over de impact van mijn soloreis. Over de avonturen die ik met mijn oranje valiesje heb beleefd. Dat Hongarije een prachtig land is en dat ik er zeker terug zal keren. 

Naast me op het vliegtuig zat een man die in slaap gevallen was. Ik voelde zijn arm tegen mijn arm aan schuiven tijdens het landen. Normaal trek ik me me in zo'n geval, maar het had vreemd genoeg iets vertrouwds. Ik kon me als het ware opladen aan prettig minuscuul fysiek contact en ik maakte daar stiekem gebruik van. Voor het eerst zag ik een vliegtuig de baan naderen en raken.

Sinds ik terug thuis ben, en het slechte nieuws blijft binnenstromen, mis ik die arm. Zou de vliegtuigmaatschappij aan de adresgegevens kunnen helpen? De man met de arm mag gerust blijven snurken. Frieda zou het niet eens zo erg vinden. Zolang ik mijn koffer maar nog even dicht laat.  Als hij het lief vraagt, mag de arm zelfs blijven.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  11/08/23)    

TINE ZIET (383): Reis

Als jullie dit lezen, ben ik als alles goed verloopt in Boedapest. Dit is de eerste keer sinds lange tijd dat ik alleen een reisje onderneem dat langer duurt dan drie dagen. Om precies te zijn vijf jaar geleden. Toen beleefde ik fijne avonturen in Riga. Fijn! Natuurlijk brengt zo’n reis wat spanning met zich mee. Ik zou liegen als ik niet inmiddels een paar keer heb gedacht: “Ach, laat ook maar!” Alhoewel ik me eenmaal ter plekke best zal amuseren. Een reis maken voor mij, staat toch een beetje gelijk als springen in de diepte. De weg ernaartoe: de twijfel tijdens de reisweg, het inchecken met sleutelkastjes en het ontcijferen van stadsplannetjes die eigenlijk niet eens zo moeilijk zijn horen er noodgedwongen bij. Sommige mensen begrijpen het niet: ik durf op een podium te staan, maar mijn hart krimpt ineens als ik een simpele taxi moet bestellen.

Vorig weekend kwam ik na een intense dag via vrienden op ons eilandje in Halluin terecht, alwaar een Frans feestje aan de gang was. Met danssessies en een optreden met Franse Chansons. Het feest werd traditioneel afgesloten met vuurwerk. Er heerste een fijne gezapigheid die ook wel wat deed denken aan een reisje zonder geregel. De kinderen in het gezelschap aten churros. Die had ik nog nooit eerder geproefd. Er werd gedanst op de tropische ritmes van Gilbert Montagné en bovenal moest ik er mijn Frans nog eens bovenhalen. Altijd een hachelijk avontuur!

Wat er me in Hongarije te wachten staat, is natuurlijk wat minder voorspelbaar. Ze kennen er ook vast wel bier of rosé en muziekjes die de tenen doen bewegen en wie weet zelfs gezelschap dat me gezellig aan het kletsen krijgt. Churros delen zit er evenwel vast niet in. Dat is niet zo erg. Een keertje proeven en daarna hoef ik ze niet meer. En nu het hier pijpenstelen regent, ben ik blij met tijdelijk een meer aanwezige en vollere zon op een balkon. Tot na de sprong!

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  04/08/23)    

TINE ZIET (382): Ballon

Van mijn redacteur kreeg ik afgelopen tijd twee volle weken schrijfverlof cadeau. Het kwam me goed uit. Mijn moeder had me net als bij toeval enkele minuten daarvoor aan de telefoon opgebiecht dat ze mijn laatste stukje voor de krant echt niet goed vond en ik was daardoor wat aan het piekeren over wat ik nu weer moest schrijven.  Natuurlijk schrijf ik deze stukjes niet voor mijn moeder, maar je schrijft toch anders als je weet dat zij die je baarde nauwgezet leest wat je wekelijks met je lezerspubliek deelt. Tussen toen en nu zitten er twee weken vol nieuws en gebeurtenissen. Inspiratie voldoende dus zou je denken. Of er een onderwerp tussen zit dat mijn moeder gelukkiger zal maken, betwijfel ik. De liefde van mijn leven is zoals altijd weggebleven en desondanks ik best een fijne tijd heb, loopt het hier ook niet over van zotte vrolijkheid.  

Laatst zag ik een mama en haar dochtertje langs ballonnen lopen in een station. De mama toonde een schattig exemplaar en het meisje was erg enthousiast. Toen de vrouw de ballon wou betalen, bleek hij te wellicht duur want ze stopte de ballon terug en wou vlug wegwandelen. Ze deed alsof ze niet eerder een ballon in de handen van haar dochter had gedrukt. Het meisje was droevig en hield koppig vol dat ze die ballon toch wou. Zelfs toen de moeder wegliep, bleef het kind huilend roepen om die ballon. De moeder gaf uiteindelijk toch toe en kwam terug naar het rekje. Het meisje wou intussen een andere ballon. Ze kreeg die en samen huppelden ze weg tussen alle reizigers in de stationshal.

Zuurkijkers zullen zeggen dat dit een mooi  beeld is van hoe je een kind teveel kan verwennen. In deze zomer vind ik het treffender bij ‘vakantie . Zoveel aanbiedingen. Zoveel verwondering. Enthousiast worden. Aarzelen. Verderlopen om toch terug te komen en iets te kiezen waar je blij van wordt. Is vakantie wat anders dan geluk maken?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  28/07/23)    

Zomerproject: Verstript - Bewaardag1

Sinds zondag 16 juli bewaar ik op de eerste verdieping van mijn huis: de clown, het dansen, het mogen (vuil) spelen, vrijheid, zee/zon/wijn , kleur, augurken, Tine Moniek, de geur van boeken, meisjes, Standaard Boekhandel, natuur, vrede, buurtbabbels op de stoep en muziekdragers. Goed voor 18 exemplaren #verstript om te bewaren. Ze blijven hangen.

Bedankt Ann, Linda, Fenna, Marije, Ingrid, Marleen, Marianne, Bart, Stephanie, Catherine C, Kim, Charlotte, Catherine L, Lindsey, Gwendolyn, Summer, Nele en Inge voor jullie bijdrage in deze tijdelijke bewaarplaats

Wie eens wil komen piepen is welkom op 20 augustus en 10 september. Er is hier trouwens nog volop plaats om te bewaren. Wil je iets bewaard zien, fluister me dat (virtueel) of echt in het oor. (Er staat nog drank koel.)

Merci voor de bezoekjes!

En o ja: Verstript? Klik hier voor meer info.

TINE ZIET (381): Ook je hart draagt schoenen

Het nadeel van nieuwe schoenen is dat ze – als het goed is- eerst een beetje klemmen. Als je die schoenen niet zelf hebt gekozen, durft dat voor extra beklemming te zorgen.  Ik zou het over de soldenperiode of de Imelda Marcos in mij kunnen hebben, toch doel ik op ander schoeisel. Ik heb het over de opgedrongen schoenen die het leven je zomaar eventjes ongevraagd aan de voeten schuift. Omdat dat leven zowel aangename als onaangename verrassingen voor ons in petto heeft, moeten onze voeten zich regelmatig aanpassen. Aan nieuwe vrienden bijvoorbeeld. Wat is het wennen aan een andere vriendenkring! Zelf vind ik het altijd ongemakkelijk en best dapper als ik opeens in mijn eentje naar mensen moet toestappen die wel eens erg dichtbij kunnen komen te staan. Dat je opeens ook niet meer huppelend naar bepaalde mensen kan toestappen omdat jij er doelbewust voor kiest ze te ontwijken. Ik heb het onlangs aan een vriendin verteld dat het voelde alsof mijn voeten opeens te klein geworden waren als ik een bepaald persoon terug zag. Dat zijn ongemakkelijke klompen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat sommige mensen ook zomaar ophouden er te zijn. Dan voelen de schoenen in kwestie alsof ze gevuld zijn met lood als je nog maar in de nabijheid komt van wie er wél nog is maar voortaan moet missen.

Onlangs liet ik voor het eerst in mijn leven een voetverzorging toe. De vrouw die ze onder handen nam, beklemtoonde wat ik in feite wel al wist: dat de voeten uiterst belangrijk zijn en niet alleen de basis vormen van je lichaam, ook zijn ze verbonden met al je organen. Zoals ik het ondervind, voelen bovenvermelde schoenen zelden aan als zachte pantoffeltjes. Tenzij je misschien halsoverkop verliefd geworden bent. Dat maakt het eigenlijk duidelijk wat ik te zeggen heb: naast je hele lijf, draagt je hart ook schoenen. Eksterogen en eelt zijn ook in onze bast te voelen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  07/07/23)    

TINE ZIET (380): Personage in een komische film

Heel soms besluipt me het besef een personage te zijn in een komische film. Niet omdat alles wat ik beleef hilarisch is. Wel omdat ik besef dat als er met zekere afstand naar mijn leven wordt gekeken dat het vaak onmogelijk is om überhaupt niet te lachen.

Zo moest ik vrijdagavond na de uitreiking van de getuigschriften op school langs de kant gaan voor een alcoholcontrole. Nu, ik was nogal vrolijk. Daarenboven reageer ik altijd een beetje raar als ik me in ongemakkelijke situaties bevind. Mijn gynaecoloog weet dat intussen al goed. De meest bizarre gesprekken heb ik daar op zijn marteltafel. Die politieagenten wisten dat natuurlijk niet en ze waren zichtbaar ontgoocheld dat ik na de blaastest safe bleek. Er was wel een probleem met mijn verzekeringspapieren. Ik moest naar huis gaan en het juiste document halen. Natuurlijk vond ik het niet dus bedacht ik dat ik het nog eens kon uitprinten. Groot was mijn frustratie dat alle printpapier net op dit moment op was! De moedeloosheid sloeg bijna toe. Gelukkig bedacht ik net op dat moment dat ik wist waar het juiste blad lag en inderdaad! Even later wandelde ik na goedkeuring van de agente, fluitend van het station naar huis terug.

Terwijl ik dit schrijf bevind ik me alweer in een absurde situatie. In een nogal ondoordachte opwelling en op vraag van een vriendin, heb ik hier enkele dagen drie jongemannen te gast. Ze waren hier vorige week ook en hebben een sleutel. Gisteren kwam ik zelf nogal laat thuis. Nu heb ik geen flauw benul of ze hier gisteren gearriveerd zijn of niet. Ze maken dan ook amper geluid. Voor alle zekerheid heb ik koffie gezet en de tafel gedekt. Evengoed liggen ze er dus niet. Zonde!  Alhoewel: dat ik me nog eens voor mannen heb uitgesloofd, dat is ook wel eens goed.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  30/06/23)        

TINE ZIET (379): Keuzestress

 Kiezen is verliezen. In een tijd die barstensvol evenementen is, is het vaak lastig te beslissen wat je zal meepikken en wat niet. Laat ons eerlijk zijn: ik ben geen twintig meer. Ik mag dit levensjaar dan wel elke dag iets vieren: vier dagen aan een stuk een écht feestje zit er voor dit lijf niet meer in. Dus het is wikken en weggen. Stiekem ben ik wel blij dat het FOMO-verschijnsel dat ik voor de covidperiode misschien wel in lichte vorm ervoer nagenoeg verdwenen is. Altijd was er wel een zekere schrik om een gebeurtenis mis te lopen of een lichte vorm van bezorgdheid dat ik misschien wel een hoogtepunt in mijn leven zou missen door niet op te dagen op een feestje. Op dit moment in mijn leven baart me dat veel minder zorgen. Misschien omdat ik in een fase gekomen ben in het leven waarin ik meer en meer ook eens snak naar rust en stilte. Noem het alsjeblieft niet verouderen. Het is  aarden. Genoegen nemen wat er al is. Dapper toch voor een gulzigaard als ik!

Gisteren was ik bij een vriendin op bezoek en ze vroeg me naar de vorige zomer. Tot mijn grote schrik kwam ik tot de conclusie dat ik nog weinig wist daarvan. Tot ik opeens besefte dat ik natuurlijk verhuisde en dat dat best ingrijpend was. In mijn kalender stonden vooral afspraken om meubels op te pikken. Om te containerparken.  Voor mij wordt het dus eigenlijk de eerste ‘normale’ zomer sinds een ziekte de hele wereld lam legde. Die wordt met mondjesmaat gevuld met leuke en uitdagende projecten zoals ik van mezelf gewend ben, met een reisje en met obligate nietsdagen waarin ik schaamteloos op de bank kan blijven liggen om aan mijn insectenbeten te krabben. Vastberaden me niet te laten overhalen.

Al weet je dat natuurlijk nooit met mij. Ik verras mezelf toch bijna dagelijks met een gedachte die ik nog niet eerder had bedacht. Maar als je me ergens ziet, beschouw dat gerust als exclusiviteit.

  (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  23/06/23)        

TINE ZIET (378): Smeltweer

 Hoewel we er allen zo hard naar hebben uitgekeken, schijnt de zon te hard. Elk jaar schijn ik om een of andere reden te vergeten dat verzengende zonnestralen bij mij een schaamteplek aan viezigheid creëren. Gênante zweetvlekken op meubilair en in kleren. Ontstoken insectenbeten. Een spontaan spoor van mieren tussen kieren. Vuilniszakken die van de maden wemelen.  Ook elke zomer het besef dat er geen kleren zijn zonder aanstoot waarin je zonder figuurcorrigerend ondergoed bijvoorbeeld op een fiets kan in bewegen. Een loom lichaam dat opzwelt en aanspoelt. Zonder meer. Voeten die ik liever bedekt hou. Nachten waarin je de rimpels in je lichaam draait. Wat zijn de voordelen van zomerweer weer? Behalve dan de fijne koelte in een huis, waarin het licht door luiken opeens heel anders valt. Het terrassen met vriendinnen tussen al je buren. Tuinfeestjes en grillparty’s bij de vleet. Festivals met zomerhoedjes. Eindelijk nog eens een natuurlijke dosis vitamine D.

Terwijl ik dit schrijf druppel ik met mijn vingers mee. Kat Frieda trippelt van kamer naar kamer en zucht.  Ze zoekt opeens weer de koelte van de vensterbank op en kijkt me beschuldigend aan omdat ik niet net als haar helemaal bedekt ben met haar.  Ik kan het me niet meer voorstellen hoe het is om in deze omstandigheden boven studieboeken te moeten hangen en te leren. Nog minder om zware fysieke arbeid te verrichten.  Wegenwerken verrichten in beschermende kledij bijvoorbeeld. De hele stad lijkt zowaar een werf. Overal ligt zand. Alsof onze stad de ambitie heeft tot strand. Boulevard Solar op eigen stoep. Met de mogelijkheid tot binnenblijven om de schandvlekken niet nog verder te verspreiden.  Want stel je voor: met z’n allen in badkledij de pakketbezorgers moeten begroeten mag dan wel tot de verbeelding spreken, het zou in veel gevallen ook zorgen voor een -  trouwens volkomen onterecht - onbehaaglijk gevoel.

  (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  16/06/23)        

TINE ZIET (377): Evaluatie

Het hele schooljaar staat de honderdste verjaardag van de academie voor muziek en woord centraal. Daarbij waren heel wat extraatjes. Zo interviewde ik gewapend met een webcam enkele oud-leerlingen en oud-collega’s en kropen de leerlingen in de radiostudio van Jess FM voor een maandelijkse uitzending op zondagnamiddag. Afgelopen zaterdag vierden we met de voorstelling ‘De Kleine Prins’. Wie erbij kon zijn, weet dat het goed was. Na de laatste toonmomenten heb ik nog een kleine week om 150 evaluatiefiches in te vullen en dan is het toch uitkijken naar die vakantie. Dat schrijf ik niet om jullie jaloers te maken of om mij te beklagen. Bij elk werk komen extra dingen kijken. Althans dat denk ik toch.  Ik doe die extraatjes met alle plezier. Al durf ik best toe te geven dat ik de evaluatiefiches invullen altijd een heel karwei vind. Als je dat een beetje serieus wil doen, kruipt daar toch snel een klein half uurtje per stuk in. Noodzakelijke pauzes niet inbegrepen komt dat toch op minstens 75 uren. Dus dat wordt nog eventjes doorbijten.

Of die fiches effectief ook worden gelezen door de ouders en leerlingen is de vraag. Nu ze soms niet meer op papier verschijnen, vrees ik daar toch een beetje voor.  Voor de jongste leerlingen zorg ik altijd voor exemplaar dat je kan verbergen in een mapje om het later te herlezen. Zelf vond ik het bijzonder fijn om mijn oude rapporten ooit eens terug te lezen. Ik voelde me terug gloeien.  Oud-leerlinge Charlie Dewulf vertelde dat ze heel recent op haar evaluatiefiches van de academie was gebotst en dat ze die met een glimlach heeft terug gelezen. Dat het rapporten zijn die zoveel meer vertellen dan de gewone schoolrapporten omdat er zoveel persoonlijks in geschreven staat. Zoiets geeft me moed om straks aan die marathon te beginnen. Een last voor nu. Een schat voor later.  Om ook zeker honderd jaar te bewaren.

   (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  09/06/23)                

TINE ZIET (376): Spontane pasjes

Weinig platen kunnen zo de zon uitlaten als de plaat van Buena Vista Social Club. Zelfs de bromvlieg in huis gaat erbij heupwiegen. Het is fijn als muziek een seizoen tevoorschijn kan toveren. Nog leuker is als het je kan aanzetten om bewegingen te maken waarvan je daarvoor niet wist dat ze in je lijf zaten.

Op Pinkstermaandag zat ik op een terrasje in De Barakken. Ik was niet de enige. Niet ver van ons tafeltje draaide een DJ plaatjes. Het zorgde voor spontane dansjes bij de voorbijgangers. Als mensengluurder vind ik het heerlijk te zien hoe een wandelpasje ineens meer ritme krijgt als er muziek te horen is. Zelfs de grootste hark beweegt net iets meer als er een hit te horen is.

Zelf beweeg ik heel graag op muziek. Soms durf ik dat geen dansen noemen. Feit is wel dat ik het eigenlijk te weinig doe. Meestal heb ik er gezelschap voor nodig. Of een podium. Dan komen de mouvementen vanzelf! Met choreografietjes heb ik het al heel mijn leven lastig. Op schoolfeestjes werd ik altijd achteraan gezet. Bij de Figurettes moest dikwijls veel geduld en energie gestoken worden om mij de dansjes aan te leren.  Samen dansen is leuk. Dezelfde pasjes delen ook. Met mate.

Wat me de laatste tijd erg opvalt is dat jongeren dat spontane bewegen verliezen. Ze leren wel in geen tijd nieuwe tiktokdansjes. Iets wat mij overigens nooit zou lukken. Ik stel me van die feestjes voor waar alleen maar (korte) tiktokmuziek wordt gedraaid waarbij iedereen hetzelfde danst. Vreemd  in een wereld die zo uit is op jezelf zijn en een eigen stijl ontwikkelen. Ook wat beangstigend. Geef mij maar de spontaniteit van een straatfeestdansje om naar te kijken. Al zijn het vaak kleine bewegingen met kin, handen en dartele tenen. Ze vertellen zoveel over een lijf.

Als u mij nu wil excuseren, terwijl er toch niemand kijkt, laat ik me volledig gaan op het geluid van een stelletje goedlachse krasse Cubanen.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  02/06/23)