Afgelopen week was het de Wereld Alzheimer Dag. Heel veel mensen legden een knoop in hun kledij of spelden een vergeet-mij-nietje op. Zelf bezocht ik WZC Andante en maakte een livingconcertje mee in de woonkamer van de Straussafdeling. Niet iedereen in de ruimte had dementie, maar Meneer Alzheimer was duidelijk aanwezig. In beeld en in geluid. Als toevallige bezoeker voelde ik me soms een beetje ongemakkelijk worden. Als ik naar een ‘gewoon’ concert ga luisteren is het meestal stil en zit je in het donker. Nu zag ik en hoorde ik de reacties van het publiek op de muziek. Dat raakte me best wel. Ik zag ook hoe het personeel z’n uiterste best deed om een lach op de monden van de bewoners te toveren. Ze deden dat met extra aandacht, een mopje, een hand in een hand, een aai over het hoofd, een aanstekelijke lach. Die zorg wens ik ons allemaal toe als het eens zover is.
Omdat ik in mijn lessen vaak wel een verwijzing maak naar de
actualiteit had ik het met mijn klassen over vergeten. Natuurlijk behelst dementie
zoveel meer dan dat. Ook in hun dagelijkse lessen hadden de leerlingen
blijkbaar iets meegekregen daarover. Want in een toneeltje werd er opeens
gesproken over de ‘Oldtimerziekte’. Ik zag twee jonge kinderen als oudjes
bewegen en zich vergissen. Terwijl een dokter vaststelde dat ze de ‘’Oldtimerziekte’
hadden. Ik moest er luidop om gniffelen. Ze bedoelden natuurlijk Alzheimer. Pas later bedacht ik hoe treffend
die verspreking was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten