TINE ZIET (375): Locatieproject

Deze week kroop ik vrijwillig in een trailer. Dit voor de beklijvende theatervoorstelling ‘Faren’ van Ellis Meeusen en Bjarne Devolder. Ik zat er samen met een klas middelbare studenten. De voorstelling ontstond in volle lockdown. Theater kwam via een tot minitheater omgebouwde vrachtwagen naar de school toe, zodat de klassen in hun klasbubbel toch nog toneel konden meepikken. Wat toen ontstond als noodzaak, toerde intussen al rond in Vlaanderen. De mondmaskers zijn verdwenen, maar de intieme setting is gebleven.  Het feit dat je niet in een gewone theaterzaal zit, zorgt ervoor dat je de voorstelling dichter ervaart. Zelf ben ik enorm fan van locatietheater. Al zitten de zitjes niet altijd zo comfortabel. Het decor krijgt een meerwaarde als je er zelf ook deel van uitmaakt.  Ik herinner me bijvoorbeeld voorstellingen kijkend naar de zee waarbij meeuwen overvlogen op het uitgelezen moment.

Als het over muziekconcerten en tentoonstellingen gaat, hou ik er ook enorm van dat ze niet op een gewone plek doorgaan. Zo was ik afgelopen weekend in een prachtige en unieke bloemenzaak in Otegem, De Egelantier, waar een tentoonstelling werd georganiseerd met verschillende kunstenaars met als titel ‘Voorbijtrekkend Landschap’. Dat de plek extra landschap kan tonen omdat het in een prachtige omgeving is gelokaliseerd, is een fijne meerwaarde. Dat de kunst soms niet te onderscheiden is van het interieur en de prachtige dingen die in de winkel te koop zijn,  ook.

Wat natuurlijk vaak onderschat wordt bij dergelijke initiatieven is het technisch gegeven. Een expositieruimte, een concertzaal of een theaterzaal zijn uitgerust voor wat ze dienen.  Als je een vrachtwagentrailer of pakweg een leegstaande fabriek wil ombouwen tot bijvoorbeeld een schouwburg, is daar heel wat extra werk aan. Dat daar nog wordt in geïnvesteerd is machtig en prachtig en loont altijd de moeite.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  26/05/23) 

Zomerproject: Verstript

De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jullie los! 

In een wereld waarin zelfs het woord 'meisjes' dreigt te verdwijnen, knip en plak ik de komende weken uit oude Tina's (een stripblad voor meisjes)  een collage over dingen die niet voorbij mogen gaan. Stop me vanaf vandaag tot september toe wat volgens jullie moet bewaard blijven in een wereld die alles met de grond dreigt gelijk te maken en ik ga voor jullie aan de slag. Dit kan via mail of via elk ander communicatiemiddel dat nog voor handen is. 

Ik zal enkele 'bewaardagen' organiseren, alwaar ik de resultaten zal ophangen. Iedereen is dan welkom in mijn huis.  Er zullen dan natuurlijk ook hapjes en drankjes zijn. Je mag je eigen #verstript dan meenemen naar huis.  Natuurlijk kan je ook op een ander moment je #verstript ophalen. 

De eerste bewaardag is op zondag 16 juli. De volgende op zondag 20 augustus vanaf 11u en een laatste op zondag 10 september. Dit telkens vanaf 11u. Wie wil komen, krijgt op eenvoudig verzoek mijn adres toegestuurd.

#verstript is gratis. Wie me toch iets wil toestoppen kan me blij maken met kaartjes, taartjes, plaatjes en planten!

TINE ZIET (374): Inbreuk

 Zaterdag mocht mijn typmachine nog eens naar buiten. Het was echt lang geleden dat ik op een feest aan de slag ging met mijn gele vriend. Bedoeling was dat ik willekeurige mensen verraste met een compliment. Dat deed ik door lieve woorden op een etiket te tikken en die dan op hen te gaan plakken.  Zo’n antiek apparaat heeft nogal wat bekijks. Oudere mensen kijken ernaar met nostalgie. Jongere mensen kijken met grote ogen naar de hamertjes.  Voor mij is het een kostbaar ding ook al kocht ik het ooit voor een prikje op de rommelmarkt van Reckebilck. Groot was mijn verbazing  toen ik twee meisjes betrapte op het spontaan tikken op mijn tikmachine toen ik een etiketje op een jonglerend jongetje was gaan plakken. Om eerlijk te zijn vond ik erg vrijpostig. Het ging niet om kinderen of pubers. Dat had ik tenminste nog begrepen. Het waren jongedames. Ze hadden in de halve minuut die ik van het tafeltje was weg gestapt  het lef gevonden om zomaar ook wat te typen. Ik stond perplex. Vooral ook omdat ze het blijkbaar heel normaal vonden om dat te doen.

Er is geen drama gebeurd. Ik werd niet bestolen. De machine ging niet stuk door hun schuld.  Toch voelde dit als een inbreuk.  Alsof iemand ongevraagd in mijn schoenen was gaan lopen. Het feit dat ze zich niet ongemakkelijk voelden toen ik ze aansprak, bewijst toch dat ze het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld vonden om aan mijn spullen te zitten. Bijna had ik hen naar hun telefoon gevraagd om daar op mijn beurt ook wat op te tikken, maar ik ging rustig zitten en tikte aardig als ik ben zelfs voor hen een compliment.

Het zal jullie wellicht niet verbazen dat ik na vijf uur tikken leeggezogen naar huis reed en daar mezelf een etiket op de borst plakte met de woorden:  ‘Oorkonde voor geduldig uithoudingsvermogen!’ De machine staat alweer in mijn kast te pronken.  De complimentenmaker is succesvol opgeblonken.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  19/05/23) 

TINE ZIET (373): Tablet

Afgelopen weken heb ik met een steek in het hart een hoofdstuk afgesloten in mijn leven. Het was er een vol overgave waarin ik best wel uitblonk en waarin ik veel plezier heb beleefd. Niet alleen maakte ik er mijn vrienden en familie mee aan het lachen. Ook volkomen vreemden vonden het hilarisch. Ik durf toegeven dat erkenning een kick geeft. Als mensen naar je toe komen om je te complimenteren dan is dat enorm deugddoend. Zeker als je erkenning krijgt van professionals. Voor een dramaqueen als ik is een podium op zich geen hindernis maar als actrice had ik nooit fans onder mijn gelederen. Nooit eerder was er een publiek dat uit het dak ging  voor mijn neus.  Als slamdichteres is het me niet gelukt om – ja, echt waar – een uitzinnige vrouw in het publiek zover te krijgen dat ze zomaar haar blote borsten laat zien.  Wat had er allemaal niet nog in gezeten? Frontvrouw van De Spleet. Het is mooi geweest. De redenen en over het waarom en hoe, doen er in dit stukje niet toe. Ik kan alleen zeggen dat er een grens is bereikt en een spreekwoordelijke emmer is overgelopen die niet meer kan worden geledigd.

Er kan dus binnenkort een nieuw hoofdstuk worden geschreven. Zoals dat ook letterlijk gaat, met een vers geslepen potlood of een nieuwe pen, zal het ongetwijfeld ook figuurlijk zo gaan. Alleen voelt het afsluiten en starten voorlopig nog niet als soepel glad papier.  Vorige week kreeg ik als bij toeval (of niet?)  van een vriend een porseleinen notitietablet cadeau. Je kan er op schrijven met een potlood en het daarna weer schoon vegen om weer opnieuw te beginnen. Een mooiere symboliek kan er eigenlijk niet zijn.  In het begin durfde ik het kunstwerkje, want dat is het eigenlijk, niet aan te raken, laat staan er op schrijven! Maar nu het hier ligt, wenkt het me en nodigt me uit naar een spannende toekomst uit te kijken. Benieuwd naar wat ik nog zal schrijven.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  12/05/23) 

TINE ZIET (372): Gebrek

Dit stukje is een bekentenis. Hoe vaak ik ook de positivo lijk te zijn, ik tel negatieve kwaliteiten: zo drink ik wel eens te veel. Of ik durf wel eens voor overlast te zorgen. Zelfs zonder alcohol. Als ik los ga, ga ik helemaal los. Ik durf wel eens onredelijk zijn en openlijk te roddelen. Soms wens ik een agressieve automobilist tegen de vangrail. Ik kan zagen tot ik blauw zie en veel te luid opgaan in het moment. Ik sorteer mijn afval soms met opzet verkeerd, omdat ik geen zin heb om bijvoorbeeld een beschimmeld potje pesto uit te scheppen. Ik durf zelfs een neuskeutel uit mijn neus halen en die dan in het geniep wegschieten. Soit: ik ben geen heilige. Wie me van dichtbij kent, kent mijn mankementen en mijn zwakke plekken. Ze zijn geen excuus. Mijn gebreken komen niet vaak tot uiting. Ik kan ze vaker wél de baas. Je zal me niet op een illegale rave vinden. Hoogstens te enthousiast dansend op een straatfeest. Je zal me ook niet vinden tussen hooligans maar heel zelden wel eens word ik openlijk kwaad op iemand die me tot in mijn ziel heeft geraakt. Misschien kost dit ontluisterend stukje me wel een pak lezers omdat ik beweer een mens te zijn met occasionele fouten.

Wat me afgelopen weken tegen de borst stuitte is dat er blijkbaar veel mensen rondlopen die hun eigen gebreken niet erkennen en weigeren die bluts in hun goedaardigheid te zien. Of nog herkenbaarder: ze wijzen onmiddellijk naar een ander omdat die persoon toevallig meer opvalt met zijn ondeugden. Alsjeblieft! Eigende je jezelf meer geld toe dan de bedoeling was en je wordt daarop betrapt? Beken! Word je op je plaats gezet omdat je handtastelijk was? Verontschuldig je! Maakt iemand zich kwaad omdat je hond zijn kakje op de deurmat achterliet? Ruim op! Het maakt je niet alleen een stuk sympathieker: het lucht uiteindelijk ook nog eens behoorlijk op. Doe het voor het knapt en alles is verziekt.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  05/05/23) 

TINE ZIET (371): Moeite

Afgelopen week ging ik met een vriendin wandelen rond Bergelenput.  We hadden onszelf allebei wat moeten pushen om onze wandelplunje aan te trekken. De lucht voorspelde niet zoveel goeds en de paadjes gingen gegarandeerd modderig zijn. Toen we uiteindelijk toch de moed gevonden hadden om onze wandelschoenen aan te trekken, trokken we het autoportier achter ons dicht en gingen op pad. Boven ons pakten bijna meteen de wolken zich samen en ter hoogte van de brasserie begon het behoorlijk te regenen. “Dan toch eerst een koffie?” vroegen we aarzelend. We gaven toe aan die drang. We stapten de zaak binnen en bestelden. De ober had voor een hartje op mijn koffie verkeerd gezorgd. Dat zorgde meteen voor een lach op ons gezicht.  De hemel klaarde daarna effectief op en we vertrokken.

Tijdens ons rondje rond de put werd de lucht langzaamaan blauw en het zonnetje brak door. We stapten goedgemutst over de glibberende paadjes. We vergaten het grijze. Eenmaal ons rondje was afgelopen gingen we nogmaals de brasserie binnen om iets te eten. Na het eten vroeg ik nog een koffie verkeerd aan de ober. Hij waarschuwde me dat de koffie er anders zou uitzien. Wellicht omdat een collega de koffie zou maken. Ik lachte en zei plagerig dat ik net nog een koffie verkeerd vroeg voor het extra hartje erbij. Hij bloosde een beetje en zei dat hij het misschien toch wel kon regelen. Ik zag hem inderdaad zelf achter de koffiemachine kruipen om me alsnog van een nog mooier hartje te voorzien.

Soms is dàt genoeg om de zon te zien doorbreken. Jezelf in beweging verplichten. Ondanks dreigende koude lucht.  Onverwacht een koffie bestellen aan iemand die wat extra moeite doet om je aan het glimlachen te krijgen. Het werkte op dat moment wonderwel: opgelucht stapten we terug naar de auto. Het was zelfs aanstekelijk: aan de kleine vijver gekomen,  schaterden de kikkers uitbundig met ons mee.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  28/03/23)