dinsdag 12 juni 2012

stelt paal en perk (8):


Ook al kreeg ik vaker moederdagwensen of de vraag voor wanneer ik uitgerekend was terwijl men met wat anders dan alcohol kwam aanzetten, een zoon of dochter heb ik niet. Toch krijg ik vaker allures van een moederkloek of hoor een soort van tikken in m'n lijf. Moeke worden is (voorlopig) niets voor mij. Wees gerust: verder ga ik in dit schrijven niet. Mijn eigen buik en wat daar dan wél in zit gaat jullie geen donder aan. Waarover ik het wel wil hebben, is het kind. Dus niet het mijne. Wat ik wou aantonen in deze inleiding: ik heb slechts buikgevoel.

Ik kan huilen om een kind dat tussen etensresten wakker word. Ik kan verdrietig worden om een meisje van acht dat voor haar jongere zusje en broertje moet koken en kleuters die dagelijks mee moeten op café. Als een meisje door haar moeder wordt vermoord en in mootjes een diepvries wordt verstopt, krijg ik het koud. Als een bus met allemaal kinderen daarin een ski-reis niet overleefd, word ik stil. Als weer eens wordt gebleken dat  iemand z'n handen niet kan thuishouden van een lijf dat eigenlijk gewoon tussen de bomen hoort te spelen, maal ik door en door en door. Ik bloed niet enkel maandelijks.

Maar er zijn heel veel kinderen. Niet alleen in dit land. En ook al hebben die het hier ook niet altijd makkelijk,  in andere delen van de wereld is er toch zo ontzettend veel meer aan de hand. Je zal maar jongetje in Syrië wezen. Als levend schild gebruikt. Of geëlektrocuteerd terwijl een eigen land de ogen sluit.  Maar dat niet alleen: de hele wereld kijkt op afstand toe. Omdat het allemaal zo ver lijkt en omdat het bijna film lijkt, gaan we dan maar verder met pruttelen in eigen onderzoek. Dat kinderen met oudere vaders langer leven bijvoorbeeld. Hoe koelbloedig zijn we eigenlijk met ons allen niet?

Laatst hoorde ik op een examen meisjes van zeventien vertellen over Salò o le 120 giornate di Sodoma van Pier Paolo Pasolini. Een film waar ze het ergste van verwachtten. Maar uiteindelijk bleken ze toch ontgoocheld over het feit dat daar zo weinig schokkends in was te zien. Akkoord: die meisjes zijn geen kinderen meer. Maar wie na hen komt, des te meer. Helaas: zelfs met alle bloed der moeder- en vaderharten, keert geen enkele onschuld weer.

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...