TINE ZIET (470): Verborgen camera

Wie me kent, weet dat ik niet verlegen zit om af en toe uit mijn comfortzone te treden. Persoonlijke grenzen verleggen, maken me als mens rijker. Zo vroeg een fotograaf mij om voor hem te poseren in mijn drie extravagantste outfits inclusief gekke hoofddeksels. Onlangs schreef ik hier al over minder schroom hiervoor. Ik trok de meeste sobere van de gekozen outfits aan en reisde met een volle koffer aan kleren, hoofddeksels en make-up met de trein naar Antwerpen Zuid. In Gent-Sint-Pieters moest ik overstappen en opeens dacht ik even aan verborgen camera toen er een jonge man met extra veel drama en show Marvin Gaye zong terwijl hij over het perron wandelde. Pijnlijk krijsend. Alle mensen leken verschrikt. Was hij aan het trippen?

Ik verwachtte me stiekem aan een veilige studio omdat het in Menen erg miezerde, maar wonderwel scheen in Antwerpen de zon. De fotoshoot vond bijgevolg plaats in het Zuidpark. Daar stonden de fotograaf en een trouwe vriend en fan me op te wachten. Hij herkende mijn ongemak. Een park is geen podium…  Bij een van de eerste  nog te ontdooien shoots, hoorde ik mijn naam en zag ik drie mensen op me afstappen. Het bleek een vriendin uit Menen te zijn samen met haar kinderen. De dochter had me herkend. Hoe klein is die kans? Omkleden en aanpassen in een wc van een café en in als blozende blinkende discobal een terras oplopen. En even later weer dat park in. Toegegeven: mensen keken niet naar mij zoals ze naar die jongen op het perron hadden gekeken. Een fotograaf naast je hebben, durft nogal eens wat te schelen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  24/04/25)

TINE ZIET (469): Helen

Soms lopen de plannen nét een beetje anders. Zo had ik gepland om zaterdagavond op te treden in zaal De Vuurtoren in Oostende en daar twee nachtjes Noordzee aan te koppelen. Tijdens de treinrit daar naartoe, brak het zweet me uit, voelde ik me enorm lamlendig en begon mijn hoofd te bonken. Eenmaal ik me naar mijn hotel had gesleept, kon ik niets anders dan het optreden annuleren en mezelf als een uitgeputte potvis op het bed werpen.

De zondagochtend hees ik mezelf na een lange slaap naar buiten op zoek naar de apotheek van wacht en apotheekautomaten voor ontstekingsremmers, maar het mocht niet baten. Intussen vergaapte ik me aan een kant van Oostende die ik nog niet kende en verrichtte de lentezon minuscule wonderen. Ik kon toch niet de hele tijd binnen zitten? Dus stap voor stap en op het allergrootste gemak slenterde ik door. Met heel veel tussenstops. Op bankjes en heel af en toe ging ik ergens binnen voor een thee, lees- of een plasstop.

Een van die haltes was het terras van café ’t Kroegske. Uit het café kwam Franstalige vrolijke muziek en dat lokte me tot bij een van de tafeltjes. Naast mij zat een olijk gezelschap aan mannen die het luidruchtig hadden over gedroogde worsten, makreel en het injecteren van mannelijke hormonen. Niet dat het geneeskrachtig was, het deed me toch goed om daar te zijn tussen het plaatselijke ongeremde. Eens beter, ga ik daar zeker eens terug. Al is het maar om een kwinkslag tussen al dat gepalaver in te gooien.

De zee doet altijd een beetje helen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  17/04/25)

DRIFT: Huiswijn

 

TINE ZIET (468): Solidariteit

Terwijl ik zondag dichtbij een vuurtje in een tuin zat en mijn haar langzaam de geur kreeg van het hout van het tuinhuis van mijn oom en tante waar ik heel graag in speelde, brandde het een dertigtal kilometers verder in een loods in Lauwe. Daarbij brandde ook een appartement volledig af. Meteen werd voor de inwoner, Carine,  een bekend figuur in Lauwe, een steunactie georganiseerd en zoals dat gaat in Lauwe: veel mensen betuigen hun solidariteit en doen een gift. Hoe erg is het niet om alles te verliezen? Daarbij gaat het dan nog niet alleen over de gigantische materiële schade, maar ook alle souvenirs, alle herinneringen die je wou bewaren,  spulletjes en papiertjes waar je geen afscheid van kan nemen,… alles is weg! Dat kan geen enkele donatie terugbrengen. Natuurlijk helpt zo’n actie wel om een nieuwe start te kunnen nemen na zo’n heftige gebeurtenis. Het is enorm hartverwarmend om te zien dat een volledige groep mensen achter één persoon kan gaan staan. We kunnen het nog. Ondanks de immense verdeeldheid en verzuring vormen mensen nog steeds een front als het over dergelijke rampen gaat.  In Lauwe is al vaak gebleken dat samenwerken loont. Festivals, kerstmarkten,…. Mochten die niet meer worden georganiseerd: inwoners zetten zelf hun schouders onder de organisatie en organiseerden het misschien zelfs nog beter!

Ik vind dat hoopgevend.  We zouden het met het oog op de actualiteit over de grenzen heen, kunnen vergeten. Zolang er dergelijke samenhorigheid is, koester ik toch ergens de stille hoop op vrede.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/04/25)

TINE ZIET (467): Draai

Onhebbelijkheid kruipt soms waar het niet gaan kan. Zo betrapte ik mezelf afgelopen dagen meermaals op een botte opmerking of een uitval. Dat simpelweg omdat mijn bobijntje weer aardig volgelopen is en dat het dringend tijd is voor ontlading.  Met 15 dagen vakantie voor de neus, komt die opportuniteit toch heerlijk dichtbij. Ook de aanblik op de lente zorgt voor een milder gevoel.  Waarom neem ik zoveel hooi op mijn vork?

Ik voel dat al ik tranen in mijn ogen krijg bij het minste beetje pech. Het doosje blauwe bessen dat dan opeens uit mijn handen springt, bijvoorbeeld. Tijdens het oprapen van elke bes, kan ik wel huilen. Alsof fruit me emotioneel maakt of het bukken… Nee, dan denk ik: “Op tijd  gaan slapen. Wandelen. Meer water drinken. Extra vitamines. Meer vrije dagen!”

Als ik naar mijn omgeving kijk, merk ik eigenlijk dat het niet alleen aan mij ligt. Er is een algemene tendens waar te nemen. Ongeacht het formaat van die bobijntjes en hoeveelheden hooi op de vork, geraken zoveel mensen op. Van andere stukjes fruit. Van voetbaluitslagen. Files. Een opgestoken middelvinger. Van boormachines in de buurt. We gaan op en op en op en lezen bijgevolg bijvoorbeeld berichten helemaal verkeerd, blazen muren op of foeteren in het verkeer. Hoe laten we het toch in godsnaam zover komen?

De wereld draait al uit zichzelf. Op sommige plaatsen draait die wereld zelfs helemaal door. Wij tollen al te vaak om eigen as en missen bijgevolg draaierig waar het echt om draait.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/04/25)

 

TINE ZIET (466): Zool

Tegenwoordig leef ik op andere voeten. Sinds ik bekend ben met hielspoor en besefte dat mijn voeten niet langer iets waren om vrolijk op te steunen, maakte ik een afspraak bij een podoloog/posturoloog. Ik moest op een band staan, werd zorgvuldig opgemeten en onderging nog een paar testen om twee weken later zooltjes in mijn schoenen te schuiven. Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik ze nog aan het inlopen en ik moet zeggen dat ik letterlijk op goede hoop leef.  Al is het natuurlijk geen sinecure om een dagdagelijkse houding ineens te veranderen, want dat doet zo’n zool natuurlijk wel. Niet alleen je voeten moeten zich aanpassen: je hele lichaam volgt automatisch. Zo is het met elke verandering in het levenspatroon. Hoe minuscuul ook.

Zo had ik in een of andere vakantie de slechte gewoonte gekweekt om een belachelijk spelletje op mijn gsm te downloaden. Op den duur kon ik niet meer opstaan of gaan slapen zonder het spelletje uitgespeeld te hebben. Nu ik het spelletje en ook mijn topscore in een opwelling verwijderde, zit er een gat in mijn rituelen, die ik graag zou opvullen met voetenwerk. Of iets creatief. Een mix van beide? Stapschrijven bijvoorbeeld. Wandellezen. Tot een paar jaar geleden, waren dit compleet waanzinnige ideetjes. Sinds de komst van oortjes, dicteerapps, podcasts en luisterboeken,… zijn die dingen ook effectief perfect uitvoerbaar. Zouden die zolen me ook in die mate kunnen hervormen? Dat zou nogal wat zijn!

Dat ze impact hebben is een feit. Zo hoor ik ze nu fluisteren dat ik naar buiten moet. Of zou dat de lente zijn?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  27/03/25)

 

TINE ZIET (465): Hertjes

Zondag wandelde ik met een vriend in het Preshoekbos. We lieten onze gedachten uit. We waren er niet alleen. Er kwam ons een koppel tegemoet dat hun beide honden uitlieten. Toen ze ons kruisten, zei de jongen dat er drie hertjes onze richting uit liepen. Mijn hart maakte een dartel sprongetje bij de gedachte dat we oog in oog gingen staan met kleine herten. Hoe ouder ik word, hoe meer ontmoetingen met dieren in de vrije natuur mij ontroeren. Opeens gingen we allebei op een andere manier stappen. Op de tippen van onze bemodderde tenen. Trager. We zwegen meer en keken hoopvol vooruit en opzij. We laadden ons op voor dat bijzonder spontaan treffen dat er uiteindelijk niet kwam.

Waren de herten opgelost? Waren ze misschien in de bomen geklommen? Of waren die herten misschien zo klein dat ze onderweg vertrappeld werden? Hoe konden we ze in godsnaam missen? De bomen zijn er zo dik niet en door de herfst waren ook alle struiken kaal. Kortom: er was niet eens een verstopplaats. Feit is dat we in dat ene kwartier waarin we speurden dichter naar elkaar groeiden. We hadden blijkbaar allebei nood aan één of ander teken. Toen we het allebei opgaven met elke ooghoek voorzichtig te loeren, besefte ik dat we de drie diertjes niet nodig hadden om te ontdekken dat het de moeite is om samen gedachten uit te laten in de natuur en dat er bitter weinig nodig is voor een glimpje gevoel voor avontuur.  Aan de herten wil ik zeggen: “Kom nu maar tevoorschijn! Het gevaar is geweken. Maar let op: voortaan zal door wie dit leest, meer naar jullie worden uitgekeken!"

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  20/03/25)