TINE ZIET (453): Eenzaam

Het woord ‘eenzaamheid’ is afgelopen dagen nog nooit zoveel uitgesproken. Blijkbaar voelt de helft van de Vlamingen zich soms eenzaam. De ‘soms’ is een mooie nuance. Over het percentage dat zich ‘meestal’ eenzaam voelt, is er wellicht nog geen studie gemaakt.

Fijn is dat het bespreekbaar wordt. Zo vroeg een leerling aan mij of ik me niet erg eenzaam voelde zonder gezin. Ik antwoordde dat ik me vaak eenzamer voel in een groep mensen dan alleen in mijn huis. Dat werd niet zo goed begrepen. Ik vertelde dat hoe ouder ik word, hoe meer ik op mezelf ben aangewezen en hoe meer ik me settel in wat er is. Ik neem daar vrede mee en ben voluit mezelf. Als ik dan ineens in een groep ben, kan ik soms dichtklappen en voel ik mij een schim van mezelf worden en dan verlang ik dus naar datgene wat ik mis. Dat maakte de dingen wat duidelijker. “Een beetje zoals ik me in mijn school voel,” zei hij. “Alleen op mijn kamer en hier in deze lessen kan ik zijn wie ik ben, maar verder voel ik me eigenlijk erg alleen.” Het kwam aan. Daar kan geen actie wat aan doen, bedacht ik.

 Maar toen ik erover nadacht, kwam ik tot de constatatie dat dat van alle tijden is. Ook in mijn puberteit voelde ik me meestal heel alleen. Misschien is het nét dat punt waarop je je voor het eerst ook solitair voelt. Die verschrikkelijke pukkels en zweetgeur zorgden ervoor dat de eerste echte eenzaamheid verscheen. Het is net door die prille ontluikende schaamte, dat we ooit in onszelf zijn gekeerd. Wat men er ook van zegt: eenzaamheid kregen wij door onze eigen natuurlijke evolutie aangesmeerd.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  27/12/24)