In de klassen is de examenspanning al te snijden. Eén van de vele voordelen van mijn werk is dat naar een academieles komen, vaak een welgekomen ontspanning is tussen dat studeren door. De ware diehards blijven komen en vinden het opeens niet zo onprettig om alleen met je in de klas te zitten, al voelt dat vooral bij pubers in het begin een beetje onwennig. Gelukkig weet ik dat ongemak vaak om te buigen. Zo bevond ik me vorige week woensdag alleen in de klas met een veertienjarige jongen. We experimenteerden met een tekst door die op allerlei soorten klanktapijtjes neer te leggen. In praktijk kwam het erop neer dat we rapten en bijvoorbeeld opera zongen. Ik leerde hem de blues kennen en kon ervaren dat hij talent heeft. Hij vond het leuk dat ik ook maar wat probeerde af en toe. Zo ontdekten we beiden dat een tekst zingen op metalmuziek geen sinecure is. Het zijn leuke momenten die je met je leerlingen deelt. Je ziet ze als het ware opbloeien. Anderen vinden het fijn dat ze die lessen wat extra aandacht krijgen. Zo is het me al een paar overkomen dat een leerling die opeens alleen in de klas zit, iets begint te vertellen wat hij of zij anders niet durft.
Ik merk dat die spanning steeds eerder begint. Vroeger was
dat alleen maar in de middelbare school, maar nu blijven leerlingen ook al
thuis om te studeren in de lagere school. Ik vind het een beetje zorgwekkend.
Het zijn niet echt mijn zaken, maar kinderen zijn toch kinderen. We willen dat
ze spelen. Soms willen we ze ook erg snel groot maken.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 06/12/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten