TINE ZIET (452): Lachen

 

Vorige week op onze jaarlijkse pedagogische studiedag kregen wij een lachdegustatie cadeau. Na een voormiddag specifiek op vorming gewerkt te hebben en een lekkere broodjesmaaltijd, kwam een vrouw ons dus vertellen dat volwassen mensen veel te weinig lachen. Ik vond het schokkend dat een gemiddelde volwassene blijkbaar maar tien maal per dag lacht. Zelf voel ik me op dat vlak toch bovengemiddeld. Ik durf nogal wat af te lachen op een dag. Doel van haar sessie was dus om samen te lachen op een natuurlijke wijze door het spel toe te laten. In mijn vakgebied is dat behoorlijk normaal. In een woordles wordt nogal wat afgespeeld. Het duurde niet lang of ik zag bij iedereen wel een spontane glimlach verschijnen. Bij sommigen rolden de tranen zelfs over de wangen. Andere bleven wat kritisch en lachten dan weer groen. Wat natuurlijk ook een vorm van lachen is.

 De lachcoach verklapte ons dat het lachen ons is vergaan sinds we als kind iets in een bepaalde tijd moesten afwerken. Dat dankzij de chronometer een constante stress ons verhindert te lachen. De timer als dader van zoveel verzuring. Misschien is het daarom dat ik zo graag met deadlines flirt. Het is gebleken dat dit niet altijd de leukste eigenschap is. Zo heb ik tegen eind januari weer evaluatiefiches in te vullen. Ook al maak ik steeds het voornemen om er vroeg genoeg aan te beginnen, ik leer het nooit. De volgende keer dat ik hierover wordt aangesproken zal ik zeggen dat ik lachen verkies boven nukkigheid. Liever een zo kort mogelijke periode overspannen ongelukkig.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  19/12/24)