Maar toen het kleine meisje groter werd, viel al heel snel op dat ze ook fysiek anders zou zijn. Niet alleen sleet ik mijn puberjaren met een bril met daarin glazen die zelfs door een doorwinterd taekwondo beoefenaar niet in stukken konden worden geslagen. Jarenlang woonden beugels in mijn mond. En ook heel snel op mijn borstkas. Huidkleurige, beige en witte beugelbeha's waren volgens mijn moeder de enige mogelijkheid om mijn borstjes te verpakken. Ze bestelde die via een catalogus en ze werden keurig thuis bezorgd. Ik kon er eigenlijk best mee leven. Ik was niets anders gewend. Lezers die niet over mijn borsten willen lezen, stoppen best hier. Want nu volgt een ware ontboezeming. Na dit te lezen zal je ze nooit meer zonder dit in het achterhoofd bekijken.
De eerste echte keer dat ik geconfronteerd werd met mijn aparte fysionomie was toen ik in mijn conservatoriumtijd voor een voorstelling uit de kleren moest. Het staat mijn klasgenoten (en docenten) (en publiek) wellicht nog helder voor de geest. Ik was in paniek thuisgekomen en had aan mijn moeder gezegd: 'Ik moet voor een examen in mijn ondergoed op scène staan! Ik moet nu naar een lingeriewinkel! Want ik wil me niet schamen om wat mijn borsten dragen. De andere borsten zijn zo mooi verpakt!' Mijn moeder nam me voor het eerst in mijn leven mee naar een lingeriewinkel. Een nieuwe wereld ging voor mij open: wat een veelvoud aan kleuren en modellen! Hoe had mijn moeder al dit fleurigs voor mij verborgen kunnen houden? Maar mijn enthousiasme smolt onmiddellijk als sneeuw voor de zon. Er bleek in die hele winkel slechts één model te zijn dat me paste. Dat ene model kon de verkoopster me in het wit en in het knaloranje aanbieden. Wit wou ik niet op mijn veel te bleke huid. Dus schafte ik dat oranje ding aan. Monden vielen open. Er was verbazing alom. Ongemak. Wat een lef! Wat een daad! Hoe durfde ik me zo fel te vertonen!
Daarna bedacht ik dat het misschien aan de lingeriewinkel in kwestie lag. Dus ik zocht steeds nieuwe winkels aan. Maar steeds werd ik geconfronteerd met het feit dat ik wel heel bijzondere bulten had. Almaar moest ik mijn lef te samen rapen om een zaak binnen te stappen en om hulp te vragen. De menukaart leek iedereen bijzonder aanlokkelijk, maar elke keer trok ik ontgoocheld de winkeldeur achter me dicht met de woorden: 'Hier zien ze me niet meer terug.' Een verkoopster liet zich er ooit over uit toen ik een jaar of twintig was: "Heb je nooit gedacht om dààr wat aan te laten doen?" En er moest toch nog zoveel aan mijn lichaam groeien.
Toen bewerkte ik het boek 'Roodborstje' van Frieda Joris en plakte mijn eigen ontboezemingen tussen de getuigenissen over borstkanker. Ik speelde bij Theater Taljoor en met die voorstelling gingen we heel Vlaanderen door. Door de gesprekken met de vrouwen achteraf besefte ik dat mijn borsten moest koesteren. Dat ik me er niet hoefde voor te schamen. Dat ze waren zoals ze waren. Dat ik er blij mee kon zijn. Het was na zo'n voorstelling dat ik werd aangesproken door een lingerieverkoopster. Ze deelde me discreet mee dat ik de verkeerde beha's droeg. Dat had ze door het jurkje dat ik droeg op scène gezien, Dus ging ik daarna natuurlijk naar haar winkel. Ze hielp me heel erg goed en het was de eerste keer dat ik opgelucht een lingeriewinkel verliet. Helaas ging ze niet zo lang daarna met pensioen. Haar opvolgster wist niet wat ze met de kemel in mij aan moest. En mijn zoektocht kon opnieuw beginnen.
Opeens bemerkte ik de voordelen van online-shoppen. Geen verkoopsters met tactloze opmerkingen of verschrikte blikken. Ik kon gezellig in mijn eigen huis een borstenparia zijn. Ik kocht mooie verpakkingen met een paar simpele klikjes. De schaamte, die ik overigens alleen bij verkoopsters ervoer, was helemaal verdwenen. Gelukkig maar! Boezems, in welke maten ook, zijn er om mee uit te blinken.
Nu had ik al heel erg lang een sportbeha willen hebben. Maar het is een feit dat voor vrouwen met grote borsten weinig schokbestendigs bestaat. Wat eigenlijk heel erg onlogisch is. Sinds ik bij 'Les Figurettes Fénoménales' dans was ik dus zoekende naar extra stevige materialen. Ik had gehoord van een 'cupmaatje' dat zij goed geholpen was in een lingeriewinkel in de buurt. Dus trok ik mijn schaamteschoentjes uit en reed naar die winkel. Hoopvol. Enorm hoopvol. Te hoopvol. De verkoopster vertelde me, naar mijn boezem kijkend, uitpuilend in het kleine model dat ze voor mij had geschat: 'Dàt had ik nooit van je verwacht!' En ook hier pasten mijn bulten, na veel zwoegen en zweten, maar in één model. Er waren drie mogelijke kleuren te bestellen. Die moesten helemaal vanuit de fabriek komen. Ik bestelde dan maar meteen twee exemplaren. Dagen keek ik naar mijn bestelling uit.
Gisteren was het zover: ik kreeg het verlossend telefoontje. Opgelucht reed ik naar de winkel. Een stommiteit! Op zaterdag is het daar blijkbaar overdruk. Ze verkopen er ook andere kleren. Dus moest ik met de twee gigantische exemplaren aan kapstokken de hele winkel door. Natuurlijk kwam ik daar een elfjarige leerling van mij tegen. Gezellig shoppend met zijn moeder. Mijn kop werd even rood als dat kolossale ding dat hij in zijn blikveld kreeg. Beschaamd maar dapper zette ik de weg naar de kassa door. Er stond een lange rij. En na mij vormde zich een mogelijk nog langere rij.
Het kassameisje was knullig en onervaren. Ze moest een paar keer de hulp inschakelen van het andere kassameisje in verband met de aanschaf van mijn 'behaatjes' (zoals ze noemde). Blijkbaar stond de maat niet in de kassacomputer en zo kwam het dat ze een vijftal keer heel indiscreet mijn cupmaat aan de hele wachtrij meedeelde en er steeds maar de nadruk op vestigde hoe uniek en ongewoon mijn borsten waren. Daarna sukkelde ze aardig om de twee exemplaren in een veel te klein zakje te verbergen. Terug in de auto stond het huilen me nader dan het lachen.
In mijn gedachten haalde ik ze er van af. Die schaamheuvels boven mijn ribbenkast. Waarvoor had ik ze eigenlijk nog nodig? Vielen ze op een dag maar gewoon op de grond. Waren ze er maar helemaal nooit geweest. Dat is natuurlijk wel wat overdreven. Er zijn medische ingrepen. Er zijn mogelijkheden om ze normaler te laten lijken als je niet van te dichtbij kijkt.
Natuurlijk maak ik het mezelf niet makkelijker om hierover te schrijven. Misschien vestigen jullie voortaan jullie aandacht nog meer op mijn bijzondere bos hout voor de deur. Misschien kom ik zo in het vizier van borstenfreaks terecht of word ik door één of andere circus meegenomen en in een kooi tentoongesteld Dan is dat zo. Ik hoef geen troost of bemoedigende woorden in de zin van 'jij bent ook mooi.' Maar het zou me heel wat lijken als er iemand is die zich hierin herkent. Een boezemvriendin. Of dat een collectioneur van vrouwenborsten me soortgelijke borsten als de mijne kan laten zien. Of dat ik via deze weg in aanraking kom met een zelfhulpgroep voor vrouwen met te unieke borsten. En aan alle jonge meisjes schrijf ik: wens jullie zelf niet al te veel kameel. Ik wenste het mezelf misschien te veel.
