donderdag 14 maart 2013

stelt paal en perk (9):

Eerlijk is eerlijk: ik heb er een hele tijd over nagedacht of ik dit stukje wel moest schrijven: dit is misschien wel het 'blootste' stukje Tine Moniek ooit. Daarenboven loop ik de kans om na het verspreiden hiervan beplakt te worden met allerlei etiketjes. Vrouwen met partner zullen me opeens 'gevaarlijk' vinden. Meisjes in de fleur van hun leven zullen me 'meelijwekkend' vinden. Eenzame mannen zullen opeens 'prooi' in me zien. Anderen zullen me dan weer 'wanhopig' vinden. Dan is dat maar zo.

 Omdat deze vreemde lange donkere periode de weemoedigste Tine in me naar bovenhaalt, had ik afgelopen maanden veel gesprekken over het feit dat het zo moeilijk is om op mijn leeftijd nog op die ene partner te botsen die onvoorwaardelijk bij me hoort. De beste mannen zijn gewoon verdeeld. Wat overschiet is vaak gewoon op zoek naar een verzetje of een moeder. Zo lijkt het toch. Een paar vrienden gaven me de raad om me in te schrijven op een datingsite. Wantrouwig was ik toch hiervoor. Meer dan tien jaar geleden had ik me ooit ook eens op zo'n chatbox gegooid en echte leuke kennissen heb ik daar niet aan over gehouden. Alleen af en toe een grappig verhaal.

 Vorige week vrijdag had ik wat moed in de vorm van wijn in mijn lijf gegoten en meldde me aan op Rendez-vous. Echt hoge verwachtingen had ik er niet van. Ik wist dat dit niet gratis was. Omdat ik toch schrok van de prijs, koos ik voor een proefabonnement van een week. Dat kostte me €4. Dat had ik er wel voor over. De naam Tine leek veelvoorkomend te zijn. Omdat ik geen naam met een cijfer wou of een naam als 'mollig beertje', puzzelde ik mezelf tot de naam Enita om. Blij was ik met deze vondst. Enita was op zoek naar 'liefde'. Ik kreeg al onmiddellijk de melding dat ene Dirk me een knipoogje stuurde. En ook kreeg ik enkele pop-ups van mannen die met me wilden chatten. Ik dacht: 'Dat zit wel snor.', logde uit en ging met hoop in mijn dromen slapen.

 's Ochtends opende ik mijn mailbox en ik hoopte natuurlijk op een tsunami aan reacties. Dat viel behoorlijk tegen. Nu ja, ik had mijn profiel ook heel eerlijk ingevuld. Mijn foto lag nog altijd ter goedkeuring op het Rendez-vousbureautje. Ik merkte meteen dat weinig berichten origineel waren. De meesten waren standaard en werden wellicht naar alle nieuwe vrouwen gestuurd. Maar af en toe zat er iets bij waarvan ik dacht: 'Deze kerel doet tenminste nog moeite en moeite daar doe ik het voor.' Met evenveel moeite schreef ik een antwoord weer. Verder kreeg ik smileys met de boodschap 'Ik heb zin in jou' en 'Gaan we iets drinken'. Eenmaal mijn foto werd geplaatst, kreeg ik ook een paar likes. Het was me wel meteen duidelijk dat ik ook daar geen hoogvlieger zou worden.

 Het 'voordeel' aan een datingsite is dat je weet dat iemand op zoek is. Er moeten geen doekjes omheen. Als iemand me op café een knipoogje geeft, heb ik het niet eens gezien. En praten met een wildvreemde doe ik meestal niet. Nu ga je virtueel naast elkaar zitten en wat praat dat makkelijk zo op je eigen stoel of in je eigen bed! Zo makkelijk dat het gesprek bij de meeste mannen toch op seks uitdraait, ook al zeggen ze altijd: "Er zijn hier veel van die mannen, maar zo ben ik niet!" Maar op café heeft nog nooit iemand aan me gevraagd of ik geschoren ben.

 Met uitzondering van enkele zeldzame exemplaren, waarmee ik iets dieper kon graven dan 'kon ik je nu maar knuffelen' en 'wat heb je aan?' kan ik toch concluderen dat een datingsite voor mij niet ideaal is. Liever zit ik in m'n eentje op een barkruk dan dat ik weer de vraag krijg of ik misschien zin heb. En vijf minuten later weer. Of ik hem misschien wil zien. Of samen porno wil kijken.

 Ik ga mijn proefabonnement niet verlengen. Ook al zeggen sommige vriendinnen dat ik het te snel opgeef. Dat ik best nog wat meer tijd en geld investeer in het vinden van die ene. Dat ik me best een weg door dat woud van oneerbare voorstellen mag wurmen. Nee!  Mijn jachtplunje lever ik terug in (met garantiebon). Manhunt is niets voor mij. Dan word ik liever oud alleen maar met heel veel lieve vrienden en af en toe wat verzetpret. Ik kleef dan maar zelf het etiketje 'single' op mijn voorhoofd. En schuif er meestal 'happy' voor.

Maar ik sluit toch af met de woorden die ook op mijn profiel stonden. Omdat ik er samen met Enita in geloof. "Soms is het leuker om hand in hand door de bossen te stappen en naar lucht te happen. Soms is het fijner om met een adem in je nek naar de sterren te kijken. De zon in een nachtelijke zee, is mooier met twee." Toch?

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...