TINE ZIET (362): Misnoegen

Afgelopen dagen had ik vakantie. Dat vertel  ik niet om jullie jaloers te maken. Aangezien ik in het avondonderwijs werk, heb ik normaliter geen tijd om ’s avonds in een weekavond iets te gaan eten met vriendinnen. Dat maak ik graag goed als er vakantie is. Nu bevond ik me een zaak waarvan ik de naam niet ga noemen. Achter mij zaten een man en een vrouw. Dat ik hun gesprekken kon horen daar stoorde ik me niet aan. Maar dat de man de meest verschrikkelijke smak- en kreungeluiden maakte tijdens het verorberen van zijn varkenswangetjes, daarvan gingen al mijn aanwezige en denkbeeldige haren van overeind staan. Het was ronduit onsmakelijk. Mijn vriendin en ik keken elkaar dikwijls gegeneerd aan. Gelukkig konden we er ook hetzij wat groenig bij lachen. Het was echt alsof er een horror- of een slechte pornofilm achter ons werd afgespeeld. Het eten smaakte er niet slechter door, maar het maakte de totaalbeleving toch een stuk minder gezellig.

Ik vond het van mezelf toch ook bekrompen, als ik eerlijk moet zijn. “Ben ik dan zo onverdraagzaam geworden?” vroeg ik aan de vriendin.  Was ik die verzuurde vrouw geworden, die ik zelf zo verafschuw? De vrouw die onredelijke reacties op een site plaatst in de hoop er een bepaalde compensatie uit te wringen. De vrouw, of nee de persoon die zich stoort aan de woorden ‘dik’ en ‘lelijk’ in een volkomen onschuldig kinderboek? De treinreiziger die verbitterd vraagt dat de kinderen op de trein hun mond willen houden omdat ze zich moet focussen op haar feng shui.   De vrolijke Frans die naast een café gaat wonen en achteraf toch klaagt over het geluid van een stoel die verschuift. Nee, zo’n mens ben ik nog niet.  

Het zijn geen makkelijke tijden voor wie zich ergert. De maat is almaar voller. De emmer der irritatie stroomt dagelijks over. Geduld is een almaar zeldzamere zaak. In een tijd van almaar minder, is er misnoegen genoeg.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  24/02/23) 

TINE ZIET (361): Roze

Afgelopen dagen kleurden weer opvallend roze en rood. Dat het dinsdag Valentijn was, heeft iedereen wel geweten. Ons stadsbestuur wou ons zien zoenen, we werden verleid met restaurantbonnen, winkeliers wilden ons aan een partner helpen met een roze winkelmandje. Heel erg mooi allemaal. Zeker in tijden waarin er zoveel ramp aan de hand is. In deze maatschappij die steeds dieper wegzakt, mag de liefde wel eens een keer triomferen. Als dat gelijk staat met meer consumeren, dan wens ik dat de zelfstandigen ook eens toe.

Het is overigens nog nooit zo makkelijk geweest om je liefde te laten blijken. Kinderen sturen het naar elkaar zonder woorden.  Ook zonder verliefd te zijn. Volwassenen typen ook vaker hartjes dan kusjes. Dat er daardoor wel eens bizarre misverstanden ontstaan is een feit. Zo begrepen puberende leerlingen die elkaar elke dag streaks sturen niet waarom er in een eenvoudig chatgesprek ook opeens hartjes verschenen. Er ontstond paniek: “Ze zal toch niet verliefd zijn? Het zijn toch hartjes!” 

Als ik een hartje krijg, vind ik het meestal aandoenlijk.  De dag  dat er een echt hart op mijn stoep ligt, is gelukkig nog niet voorgekomen. Om eerlijk te zijn zou ik dat soort liefde niet waarderen. Ooit vond ik een Valentijnskaart in mijn schooltas. Heel even maakte mijn hart een huppelpasje, tot ik besefte dat het een flauw mopje betrof van vriendinnen. Marc bestond helaas niet. Toch niet op  mijn route. Mijn ontgoocheling was overigens van korte duur: ooit zal iemand me toch de liefde verklaren op een manier die origineler en verrassender is dan met een kaart in mijn boekentas? Ik maakte me toen nog illusies.  Vergis jullie niet: er wordt ontiegelijk van me gehouden. En ook mijn hart klopt niet voor mij alleen. Misschien is dat wel de echte kern.  Ons geliefd te weten in tijden vol tegenstrijdigheden. Eens vol overtuiging roze kleuren in wereld vol puin.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  17/02/23) 

TINE ZIET (360): Huisjesslak

Het zal een aandachtige kijker wellicht niet opgevallen zijn: ik ben afgelopen dagen een pak lichter geworden. Het moge duidelijk zijn: het gaat hier helegaar niet over vermageren. Helaas! Ik volgde geen crashdieet of liet geen vet wegzuigen. De verkoop van mijn huis in de Koningstraat is sinds vrijdagmiddag achter de rug. Het scheelt enorm: een gigantische zorg minder. Het was te merken aan de slaap die ik in enkele nachten tijd al heb ingehaald.

Begin april vorig jaar stortte ik me in een risicovol avontuur. Ik ging eens naar een huis kijken, werd er zowaar verliefd op en bedacht dat ik het wel moest kopen. Een huis kopen deed ik al eerder. Ik wist dat ik het kon. Maar een huis verkopen deed ik nog nooit. Hoe moet dat? Is het niet verstandiger om eerst je huis te verkopen voor je een ander huis koopt? Het is eigenlijk volkomen onbegrijpelijk dat dergelijke dingen niet in één of andere cursus in de middelbare school worden aangeleerd. Waar je bijvoorbeeld op moet letten. Wat een overbruggingskrediet doet en hoe het werkt.  Hoe een inboedel efficiënter te sorteren? Hoe de juiste makelaar en een notaris te vinden die  bij je past? Het zijn dingen die vanzelfsprekend lijken, maar die verdorie toch als een suffe aap uit de mouw komen piepen als het eenmaal zover is. Alsof het verkopen van een huis nog niet moeilijk genoeg is,  hing er mij opeens ook van alles boven het hoofd: asbestattest, boetes omdat mijn huis misschien niet binnen het jaar werd verkocht,… Kortom, de druk werd almaar opgevoerd. Er werd van alle kanten in mijn oor gehijgd.

Dat ik nu eindelijk een streep kan trekken onder dat hoofdstuk is fantastisch! Ik ben weer gewone huisjesslak op mijn dooie gemak. Twee huizen op eenzelfde rug wogen voor me toch erg zwaar.  Ik weet wel dat ik niet hoor te klagen: ik ben tenslotte geen naaktslak. Beeldspraak of niet: elke slak maakt noodgedwongen een eigen spoor.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/02/23) 

TINE ZIET (359): Politie en Dieven

In een vorig leven speelde ik meer toneel op de planken. Tegenwoordig wordt het soms van me verlangd in levensechte situaties of kan ik de dramaqueen in me laten brullen in mijn band of in de klas. Ik hield ervan om repetitie per repetitie het personage te worden en dan uiteindelijk in het spotlicht te bedenken – na het groeten – dat ik mijn personage nu met spijt van me moest afschudden. Mis ik het? Amper. Ik kan mijn ei voorlopig op genoeg andere plaatsen kwijt.

Toen ik afgelopen weekend in CC De Steiger zat bij de première van ‘Politie en Dieven’ is het na lange tijd toch nog eens voorgevallen dat ik een steek van spijt voelde. Of was het toch de drang om mee op de planken te staan?  De unieke theaterproductie van eigen bodem is nog twee weekends te bewonderen in ons cultureel centrum. Meer dan twintig acteurs gingen aan de slag met de flamboyante Arne Sierens en improviseerden maandenlang samen om tot een kleurrijke en boeiende theatervoorstelling te komen. Dat die ploeg uit bekende toneelgezichten uit onze eigen stad bestaat in een mix met professionals en stagairs maakt het allemaal nog unieker.

Dat dit überhaupt allemaal tot stand kon komen is, is buitengewoon wonderbaarlijk. Niet in het minst omdat het naast de hele omkadering en de praktische zaken erom heen enorm veel engagement van de hele ploeg acteurs vroeg. Vier repetitiedagen per week. Maandenlang! Een aanslag op een gezinsleven. Op studies. Op voetbaltrainingen. Op ontluikende liefde. Op vriendschapsbanden. Op gezondheid zelfs. Voor mij was het bijvoorbeeld al heel wat dat ik één avond kon vrijhouden om samen met collega’s en leerlingen naar de voorstelling te gaan kijken.   Laat staan dat ik er al mijn weekends moest aan spenderen.

Ik kan me voorstellen dat na al die voorstellingen de hele ploeg in een zwart gat zal vallen waarin de kleurrijke kostuums, de make-up en huppelpasjes enorm zullen worden gemist. Doe de spelers, maar vooral jezelf een groot plezier en ga dat zien voor het is geweest!

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/02/23)