tag:blogger.com,1999:blog-20850443318804811022024-03-19T10:03:50.265+01:00tine moniek!Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.comBlogger855125tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-88120562090288275802024-03-11T12:56:00.000+01:002024-03-11T12:56:20.518+01:00TINE ZIET (414): Intiem vieren<p>Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen
aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een
feestje bouwde voor iets wat ik leuk had gevonden die dag. Er waren mensen die
dat leuk vonden en daar positiviteit uithaalden. Anderen ergerden zich er
mateloos aan en vonden dat het een tuttige vorm van zelfverheerlijking was. Het
was voor mij oorspronkelijk een mooie denkoefening om dagelijks een hoogtepunt
uit mijn dag te kiezen, want ik beleefde zoals veel mensen meer dagen waarin
eigenlijk niets te vieren viel. Door me dan te richten op een klein positief
element, kon ik ’s avonds blijer achteroverleunen. Dat het anderen inspireerde doordat
ik het openbaar maakte, vond ik een fijne gedachte. Op een bepaald moment ben
ik ermee gestopt openlijk te vieren. Misschien wel door de kritiek. Maar even
goed omdat het in mijn persoonlijke leven echt niet zo denderend ging. Voor
mezelf bleef ik wel ’s avonds het goede uit het slechte ziften voor ik ging
slapen. Al was het maar een tomatenplantje dat zomaar uit het niets tegen mijn
gevel begon te groeien. De kat die tegen mijn dijen aanvlijde, terwijl ze
normaal wat meer afstand neemt.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nu ik 45 ben, besef ik meer en meer dat ik liever vier met
wie me lief is en me graag ziet om wie ik ben dan met een allemaal. Wederzijdsheid
is als het om vriendschap en liefde gaat een noodzakelijke vereiste. Zo ook met
vieren. Op een bepaalde leeftijd hoef je jezelf niet meer te bewijzen. Ook al
vier je dan misschien nog met veel, vieren is eigenlijk het mooist intiem. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/03/24)</i></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-36748394094187390342024-03-04T09:55:00.000+01:002024-03-04T09:55:57.025+01:00TINE ZIET (413): Jezelf<p>Afgelopen zondag zat ik met een gamel vol hutsepot en worst
in een pittoresk bruin cafeetje in Wervik het einde van een intense
krokusvakantie te vieren. Het was een week vol uitersten. De uitschieters waren
ongetwijfeld een ritje in een Porsche, geslaagde optredens en het winnen van
een paar witte sokken. Soit, als ik straks vijfenveertig word, kan ik
onmogelijk beweren dat het stilaan een saaie boel begint te worden. Het is een
bizar idee te beseffen dat ik nu toch zeker al de helft van mijn leven achter de
rug heb. Want de kranige gezondheid van mijn meme zaliger heb ik toch niet
geërfd, vrees ik.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De hutsepot was zout, maar ik liet het me smaken. We hadden
er in bont gezelschap een wandeling op zitten in de miezerige regen. Onze
kleren waren nat. Ik had reservekousen van een vriendin aangetrokken omdat de
mijne doorweekt in mijn rugzak zaten. Hier op deze plek was het niet belangrijk
of de sokken al dan niet matchten met mijn trui. Hier was iedereen gewoon
schroomloos zichzelf. Ik kon me eigenlijk geen betere plek wensen om terug in
de realiteit te springen.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Misschien voelt het vreemd dit als dit podiumbeest neer te
schrijven: hoe graag ik ook de show steel, het voelt nooit verkeerd om in een
gezelschap gewoon mezelf te kunnen zijn. Hoe ouder ik word, hoe belangrijker
dat toch is. Met de juiste vrienden om je heen, zou het vanzelf moeten lukken. Maar
leuker nog is dat er plaatsen zijn die mensen spontaan zichzelf laten zijn. Het
zijn zeldzame plekken die geen reclame nodig hebben om te bestaan.</p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 01/03/24)</i></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-23954633582488628412024-02-26T09:49:00.000+01:002024-02-26T09:49:57.658+01:00TINE ZIET (412): Marginaal<p> Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde,
verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de
marginaalste stad van Vlaanderen verhuisde. In de loop van al die jaren heb ik
ze kunnen duidelijk maken dat ik hier op mijn plek ben. En dat hier de meest
fantastische opportuniteiten voor me liggen.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Met de jaarlijkse ludieke verkiezing van marginaalste stad,
laait het stof weer gretig op. Veel Menenaren vinden het een grote grap en
stemmen zelf voor onze stad. Anderen roepen inwoners op om zeker niet op Menen
te stemmen, wat gegarandeerd nét extra stemmen zal opleveren. Ook al gaat het
hier louter om een kleinschalig online initiatief, er wordt wel degelijk belang
gehecht aan deze titel. Als trotse
vertegenwoordiger van een stad is het niet fijn als jouw stad via allerlei
zoekmachines gelinkt is aan deze titel. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Wat me met die hetze trouwens ook duidelijk is, is dat de
betekenis van het woord ‘marginaal’ vaak op andere manieren wordt ingevuld. Ben
je het als je arm bent? Lopen hier frigoboxtoeristen rond? Is het puur
vestimentair? Heeft het met drank- en drugsgebruik te maken? Zo ken ik mensen
die zich best marginaal kunnen gedragen, maar het daarom nog niet zijn. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik lig er in elk niet wakker van. Ik sta hier nog steeds
graag op en ik ga er graag slapen. Soms te laat. Soms zelfs met een kater. Hé,
help! Is het dan echt zover gekomen? Ah! Marginaal? Zijn we dat niet allemaal?<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 23/02/24)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-3122290121924727092024-02-19T13:20:00.000+01:002024-02-19T13:20:46.669+01:00TINE ZIET (411): Appels<p>Zondag bevond ik me volkomen van mijn melk in een filmzaal.
Ik zag er ‘The Zone of Interest’. Nu heb ik de gewoonte van een film helemaal
uit te zitten als ik in een bioscoop ben. Vooreerst klinkt dat zorgvuldig
uitgekozen eindnummer in zo’n zaal toch altijd indrukwekkender dan thuis!
Daarnaast ben ik altijd nieuwsgierig of er misschien nog wat komt. Als ik in
gezelschap ben, stel ik het op prijs dat ik die kans krijg om te blijven zitten
en vooral te blijven zwijgen.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De film beschrijft het leven van het gezin van de
kampcommandant van het concentratiekamp in Auschwitz. In de film worden geen
beelden uit het kamp getoond. Er is zwarte rook en de illusie. Die is er door
de soundtrack die levensechte geluiden uit het kamp laat horen terwijl
bijvoorbeeld wordt ingezoomd op bloemenpracht. Een paar nummers uit de film
zijn ook gecomponeerd in gevangenschap daar. Eerst voelde ik de walging naar
het gezin toe. Op het einde draaide het naar mezelf. Achter mij was men al druk
bezig met het analyseren van de film. Ikzelf zat er nog in. Hoe banale dingen
zoals het beslissen of er nog een drankje wordt gedronken kan worden beklonken terwijl
de namen van verschillende concentratiekampen over het scherm rollen. Hoe ik in
een bioscoop kan zitten, terwijl er in zoveel landen mensen gruwelijk worden
afgeslacht. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Een mooi beeld in de film is hoe een meisje appels verstopt
voor de hongerige joden. Het meisje zou ook echt bestaan hebben. Het is gefilmd
als een duistere nachtmerrie. Maar zolang er meisjes en appels zijn, is er
licht. En dat geeft hoop.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 16/02/24)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-15165782173265157982024-02-12T11:48:00.002+01:002024-02-12T11:48:52.300+01:00TINE ZIET (410): Acht <p>Bij aanvang van het schrijven van dit stukje merkte ik dat
het precies acht jaar geleden was dat ik ben begonnen met de wekelijkse rubriek
in de krant. Dat verbaasde me enorm. Wat in mijn leven is zo de moeite waard
dat ik week na week, voor acht jaar lang, iets te vertellen heb? En bestaat de
kans eigenlijk niet dat ik me voortdurend blijf herhalen?</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Mensen die me vertellen dat ze precies weten wat er in mijn
leven speelt, doordat ze elke week trouw deze kolom lezen, moet ik
teleurstellen. In de loop
van al die jaren schrijf ik behoorlijk oppervlakkig over wat me echt raakt. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Er zit gelukkig veel variatie in mijn weken. Zo mocht ik
afgelopen tot twee keer toe een koorrepetitie leiden doordat de dirigente van
het koor Asem ziek was.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nee, ik neem geen voorbeeld aan meneer
Degand, want dirigeren deed ik niet. Ik stond vooraan, luisterde en gaf
achteraf wat opmerkingen. Het was een intense ervaring moet ik bekennen! Ook
voor de leden van het koor.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Gelukkig is
de dirigente intussen weer op de been en wordt alles muzikaal tot in de puntjes
afgewerkt voor de voorstellingen in de krokusvakantie. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Daarnaast bevond ik me met zes leerlingen in de
academiekelder. Samen maakten we er een installatie, waar de bezoekers van de 'Dag van de Academie' in konden lopen. Even moest ik zelfs invallen en meedoen.
Dat was eigenlijk best leuk. .Eenmalige en toevallige gebeurtenissen kleuren
deze column dus al acht jaar. Dat hoeft geen taart. Ook geen applaus. Zolang er
maar wekelijks iets nieuws wordt bewaard. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 09/02/24)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-33034697020541118962024-02-05T10:22:00.000+01:002024-02-05T10:22:00.510+01:00TINE ZIET (409): Multitaskend luisteren<p>Dit jaar dook ik voor het eerst de
Gedichtenweek in zonder plannen. Normaal bedenk ik toch op z’n minst iets
voor in de klas. Maar omdat we in de laatste lessen zitten voor allerlei verschillende
leerlingenoptredens, is het er dit jaar niet van gekomen. Ik was dus wel erg blij dat ik de vraag kreeg om
deel te nemen aan de poëzie-voorleesmarathon in een grootwarenhuis in Lauwe.
Twee keer ging ik een half uurtje voorlezen. Het bleek toch al enkele jaren
geleden dat ik dat nog eens deed: gewoon voorlezen uit eigen dichtwerk</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Terwijl de mensen rondom mij hun winkelwagentjes vulden, las
ik voor uit oud en nieuw werk. Natuurlijk hebben de meeste mensen ‘geen tijd’
om naar gedichten te luisteren. Het viel mij toch op dat sommige kopers
gniffelden toen ze eitjes in hun winkelkar legden of dat ze een paar keer in
eenzelfde gang passeerden met hun oren naar de microfoon gespitst. Uiteindelijk
willen mensen wel nog graag voorgelezen worden. Het is iets wat toch in ons
ingebakken zit. Het roept herinneringen op. Of zo. Maar zelden nemen we er nog
tijd voor om er echt voor te gaan zitten.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Waar wordt er nog enkel en alleen maar geluisterd? We zijn
het intussen al gewend: poetsen met een of andere podcast op, lopen met muziek
op en studeren met een playlist erbij. Onze oren multitasken er
lustig op los. We luisteren tegenwoordig altijd in combinatie met iets anders.
Gewoon luisteren is er zelden meer bij. Wanneer leggen we onze oorschelpen weer
in de watten?<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 02/02/24)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-80574837837221337032024-01-29T13:59:00.001+01:002024-01-29T13:59:40.005+01:00TINE ZIET (408): Columbus<p>Afgelopen weekend
voelde me een ware ontdekkingsreiziger. Na een veel te kort nachtje trok ik de
wandelschoenen aan om de Oude Leiewandeling in Bavikhove af te stappen met een
vriendin. Het is één van mijn lievelingsroutes. Groot was de verrassing dat de
wandelroute gewijzigd is. Opeens bevond ik me op Beverse grond en kon even
goeiedag gaan zeggen aan de zerk van mijn vader. Ik ontdekte ook een nieuwe fiets-
en wandelbrug. Erg deugddoend! Later die dag zat ik in de pluchen zetels voor
het Nieuwjaarsconcert van de academie. Ik leerde er de muziek kennen van Grand
Picture Palace en reed later die avond moe maar voldaan naar huis.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;">’s Anderendaags
zat ik tussen het publiek in OC De Troubadour in Bissegem om naar het optreden
te kijken dat een collega had geregisseerd. Ook hier was er verwondering. Ik
besloot om daarna langs de
Budascoop te rijden voor nog een dosis. ‘Poor Things’ liet me overdonderd naar
huis rijden. Ik voelde me opgeladen om op maandag weer energiek en enthousiast
aan de nieuwe werkweek te beginnen. Alleen besliste de wind er anders over. Die
rolluiken waar ik vorige week nog zo enthousiast over was, blijken niet
geluidsdicht te zijn als het over echte wind gaat. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"><o:p> </o:p></span>Ik heb me in wel
duizend bochten en vouwen gewrikkeld en zag in gedachten hoe mijn dak ook op
ontdekkingsreis vertrok. Het kan verkeren. Het ene moment van de dag voel ik me
kapitein van mijn eigen schip. Het andere schipbreukeling op een schamel vlot.
De Christoffel Columbus in me, bedot.</p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 26/01/24)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-72239766608921374842024-01-22T10:21:00.000+01:002024-01-22T10:21:14.352+01:00TINE ZIET (407): Potdicht <p>Sinds ik mijn rolluiken helemaal dicht doe als ik ga slapen,
word ik niet meer wakker met een strooisel van licht. Ook de ochtendspits naar
de school komt niet meer tot in mijn oren. Op zich is dat wel jammer, maar ik investeer
deze winterdagen in diepere slaap. Ik heb namelijk gemerkt wat iedereen wel
weet: hoe dieper je slaapt, hoe energieker de dag door. En dan telt eigenlijk
wel elk extra half uurtje slaap. Nadeel is dus wel dat ik geen enkel idee meer
heb van wat zich buiten afspeelt.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Zo stuurde mijn
wandelcompagnon me zondagochtend een bericht waarin ze het had over sneeuw. Ik
was net wakker toen ik het las en rolde me al in een bolletje onder mijn dons
met het idee van een heerlijk sneeuwtapijt. Verwachtingsvol trok ik even later
de rolluiken op, maar er was slechts sprake van sneeuw in andere delen van het
land. Wat op zich een geluk is, want sneeuw is voor mij pas mooi en leuk als ik
er niet doorheen moet. Paniekerige berichten in het nieuws helpen niet daarbij. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>De jongste tijd besluipt me meer en meer het gevoel dat ik
de rolluiken beter dicht kan houden. Potdicht. Alsof het oogkleppen zijn
waarmee ik me wil afschermen van al die dekselse paniekberichten. Toch verlang
ik er heel erg naar om dat dat eerste lentelicht weer op mijn bed te voelen
door de kiertjes van de rolluiken. Ik zal met plezier wakker worden met de
schoolgaande kinderen in dat eerste ochtendlicht. Dat zal mij en wellicht ook
jullie opladen tot een lach op het gezicht.</p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 19/01/24)</i></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-62698398445404324582024-01-15T11:32:00.001+01:002024-01-15T11:32:30.813+01:00TINE ZIET (406): Blinken<p>Afgelopen weekend vierde ik met mijn familie de start van
het nieuwe jaar. We vierden bij mijn zus. Nu de kinderen al groot zijn, is er
opvallend minder plek in de living. Volgend jaar ziet het er naar uit dat we
zullen moeten bijbouwen als ook de liefjes nog een zitplek willen hebben. De
kans is namelijk erg groot dat de familie volgend jaar voor het eerst de
liefjes van de kleinkinderen zal ontvangen. Nu waren ze er nog niet aan toe.
Zelf heb ik de mogelijkheid al opgegeven dat de kans bestaat dat ik er ooit nog
één mee zal nemen. Al weet je dat natuurlijk nooit.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Hoogtepunt van het feest waren naast het lekkere eten en
drinken het elektronische dartsboard dat in de living hing. We zijn klaarblijkelijk
een spelletjesfamilie en ontdekten dat het op een familiefeest leuk is om samen
te spelen. Meestal in teams. Vorig jaar zag ik mijn moeder en co rond mijn
eettafel nog gek doen met een opblaasbare pop. Dit jaar kreeg ze dartspijltjes
in de handen gedrukt. Zelf waagde ik het ook om in de roos te mikken. Op
wonderbaarlijke wijze, want mikken is niet een van mijn grootste talenten. Ik
werd uiteindelijk tweede in mijn poule en voelde me best trots. Het is altijd
fijn niet de kneus te zijn.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>In mijn groepje viel mijn moeder die eer te beurt. Wanhopig
probeerde ze met alle kracht de pijltjes op het bord te krijgen, maar meestal
haalden ze alleen de muur. Aangemoedigd door ons gaf ze niet op. Uiteindelijk
zag ook zij haar score lager worden. Eilaas, haar inhaalmanoeuvre kwam toch te
laat. Natuurlijk ging het niet over winnen. Maar blinken des temeer.</p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 12/01/24)</i></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-15930430634329251982024-01-08T12:53:00.005+01:002024-01-08T12:53:27.395+01:00TINE ZIET (405): Voornemens<p>De ovenhapjes zijn nog maar net verteerd en de meeste
kerstbomen zijn van al hun pakjes beroofd en we mogen ons weer vasthouden aan
de takken van de bomen. De wind giert beangstigend door de spleten van de
rolluiken en het waterpeil van de Leie staat enorm hoog. Terwijl enkele dagen
geleden nog vuurpijlen door de lucht zoefden, zijn het nu andere dingen die de
lucht in vliegen. Ik verschans me in mijn woning met restjes chips en
ovenbroodjes. De kat vindt het heerlijk. Het is alsof meteen ook alle
voornemens zijn weggewaaid en weggespoeld. Want wie gaat nu in dit weer naar
het containerpark? Of gaan wandelen? Als je niet naar buiten moet, kan je toch alleen
maar op de bank hangen… Nu, er is hoop. Via appjes krijg ik tegenwoordig
filmpjes te zien van hoe je als vrouw gemakkelijk liggend op bed of in de zetel
calorieën kan verliezen. Dus het komt nog goed.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat er in andere plaatsen
van de wereld andere zorgen zijn. Soms wordt me dat wel eens verweten: dat ik
teveel in mijn eigen navel staar. Hebben mensen in oorlogsgebieden bijvoorbeeld
nog voornemens? In elk geval denk ik niet dat ze zich zullen voornemen om weer
te gaan sporten of dat ze zullen minderen met alcohol. De meeste van onze
voornemens zijn trouwens resultaten van een zekere vorm van luxe in ons leven.
We kunnen ze ons permitteren. Zou er op 1 januari iemand zijn wakker geworden
met in het hoofd: “Ik ben verantwoordelijk voor die oorlog, maar vanaf vandaag
wijzig ik de koers naar vrede?” Of iemand op een terminaal ziekbed: “Vanaf
vandaag start ik met gezonder leven?”</p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 05/01/24)</i></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-36656906361389868642024-01-02T17:58:00.003+01:002024-01-02T17:58:40.198+01:00TINE ZIET (404): Slow motion<p>Soms vraag ik me af of mensen die belangrijke beslissingen
doorvoeren zoals lokale bankkantoren opdoeken en buslijnen afschaffen, bijhouden
wat hun beslissingen opleveren. Ik schreef er al eerder over, maar ik kan er
maar echt niet bij dat een groot deel van onze bevolking schaamteloos
afgeschreven wordt. Laatst nog hoorde ik hoe een bejaarde man in zijn
ziekenhuisschortje aan de uitgang van het ziekenhuis werd gezet tot hij
opgehaald werd. Een vrouw werd geadviseerd om haar buren haar bankzaken te
laten verrichten, nu ze dat zelf niet meer kan doen. Een man geraakt niet meer
op het partijtje manillen nu de bus niet meer langs dat traject stopt en
vereenzaamt zonder dat lichtpuntje in zijn week.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Onze maatschappij draait op vlotheid en vooruitgang. Die is
alleen behapbaar voor wie goed te been en online is. Als advies krijgen die
mensen: “Vraag het je kinderen.” Niet iedereen heeft mensen in de buurt om op
te rekenen. Niet iedereen geeft ook graag die verantwoordelijkheid uit handen. Zo
wil ik best boodschappen doen voor mijn moeder. Als ze me een lijstje geeft.
doe ik da erg vlotjes. Maar zij leeft op als ik haar naar de winkel breng en zo
zelf kan wikken en wegen. Al gaat dat naar mijn gevoel erg traag. Dat ik meer
tijd verlies als ik haar bij haar apotheker af zet omdat ze graag een praatje
met hem slaat, weet ik. Niet iedereen heeft net als ik die tijd.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Voor het nieuwe jaar wens ik dat het voor ons allen weer wat
trager mag. Ook dat is ademen en zelfzorg. Al die vooruitgang mag misschien
eens in slow motion of waarom niet ook stilstaan? <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 29/12/23)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-49995177233261855042023-12-26T14:47:00.003+01:002023-12-26T14:47:37.265+01:00TINE ZIET (403): Ringetje<p>Met meer dan zevenduizend waren ze. Bezoekers die de
overzichtstentoonstelling met werk van Yvonne Serruys bezochten. Dat is op z’n
minst een geslaagde hommage te noemen aan de vrouw die 150 jaar geleden in onze
stad geboren werd en overduidelijk haar stempel zette op het grote artistieke
veld. Het feit dat bezoekers soms zelfs van ver buiten Menen naar ons
cultuurcentrum en het stadsmuseum kwamen om deze expositie te bewonderen,
bewijst dat. De oeuvrecatalogus die samen met de expo verscheen wordt inmiddels
al in andere musea te koop gesteld! Zelfs in het buitenland! Toch zullen veel
inwoners van onze stad nog steeds niet weten naar wie de Y Serruysstraat werd
vernoemd. Dan is dat maar zo. Het is al heel wat dat er intussen meer en meer
mensen wél zullen weten wie ze was.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ook al settelde deze ‘beeldhouwer van de nieuwe vrouw’ zich
in het mondaine Parijs, ze bleef erg verbonden met haar hometown Menen. Foto’s
en filmpjes uit dat Parijs toen doen tot de verbeelding spreken. De jurken en
de hoofddeksels daarop getuigen van een flamboyante tijd daar. Het feit dat
Serruys haar vrouwen evenwel in hun blootje portretteerde maakte haar modellen
universeler en fragieler. Al maakte ik me toch deze bedenking:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Wat schijnen vrouwen in die tijd toch
allemaal geboren met een lijf dat<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>door
een ringetje is te halen! Al is dat misschien gewoon kwestie van perspectief.
Zo zonder corset en zonder gaine, voelden die dames misschien wellicht ook wel
gewoon gêne. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 22/12/23)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-84868482305389668222023-12-18T10:12:00.003+01:002023-12-18T10:12:39.364+01:00TINE ZIET (402): Ambachtelijk<p>In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg
trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt
wel ergens sluikreclame gemaakt voor de slagerij in kwestie. Vaak voor de préparé
of het gehakt. Toen ik hem eens vroeg of hij wel wist wat ‘ambachtelijk’
betekent, wist hij me te vertellen dat het ‘huisbereid en met liefde gemaakt’
is. Ik merkte op dat hij wellicht ook gewoon ambachtelijk gemaakt was. </p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Zondag ben ik naar Petit Marché de Menin in CC Kaffee
geweest. Een fijn authentiek kerstmarktje in onze stad. Bijna
alles is er ambachtelijk gemaakt. Juwelen, zeepjes, chocolade, kaartjes,
servies, kunstwerken,…. Stuk voor stuk thuis en met liefde gemaakt. Dat is te
merken aan de trots waarmee de verkopers aan hun verkoopstafeltje staan. Ze
verkopen niet alleen een product, ze vertegenwoordigen ook zichzelf als
exclusieve maker van die waren. De uniciteit van wat je koopt, zit natuurlijk
vervat in de prijs. Massaproductie is goedkoper. Iets wat in beperkte oplage
wordt gemaakt, is nu eenmaal uniek en daar betaal je extra voor. Niet iedereen
kan of wil die meerwaarde er voor neertellen. We moeten het elke maand uiteindelijk
allemaal met onze eigen portemonnee stellen. Tenzij we suikernonkels hebben. De wereld zou wel meer blinken als in alles dat vleugje
eigenheid, trots en liefde zou vervat zijn. Inclusief in ons eigen zijn. We
doen wat we kunnen. Diep in mijn hart weet ik dat ik verlang naar meer en meer
authenticiteit. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 15/12/23)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-68819836700320904062023-12-11T08:56:00.005+01:002023-12-11T08:56:41.394+01:00TINE ZIET (401): Onveilig <p>Toen men zoveel jaar geleden wegen begon aan te leggen en
een beetje later ook parkeerplaatsen ging aanleggen, was moeilijk te
voorspellen dat de voertuigen almaar breder zouden worden. De meeste
vooruitgang maakt compacter… Er zijn nog praktische dingen in verband met
auto’s die moeilijk te voorspellen waren. Zoals dat een gezin met meerdere
kinderen een grotere wagen nodig heeft om de kinderen reglementair te kunnen
vervoeren of dat een basisgarage niet groot genoeg is voor twee gezinswagens. De
gevolgen zijn bijvoorbeeld dat parkeerplaatsen ineens lijken te krimpen, dat
auto’s het moeilijker hebben met tegenliggers en geparkeerde auto’s langs de
kant van de weg en dat één parkeerplaats voor de deur erg weinig is. Ook mocht
ik deze week nog eens aan de lijve ondervinden dat de auto’s van tegenwoordig
amper plaats voor fietsers overlaten als er geen fietspad is voorzien. Laat
staan voor bakfietsen of cargobikes. Zelf moest ik met de fietsende studenten
uitwijken naar het voetpad om vooruit te geraken.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het werd op een bewonersvergadering al eens voorzichtig uit
de doeken gedaan, maar nu is het ook officieel: de overweg op de Hogeweg wordt
afgesloten met heel veel zorgen en paniek tot gevolg. Het feit dat er vlakbij
een school is, maakt de zaak niet eenvoudiger. Als buurtbewoner kan ik alleen
maar zeggen dat het nu vaak al bijzonder onprettig is om te vertrekken of thuis
te komen. Onveilig ook. Ik heb geen
Nostradamusallures, maar wat de vooruitzichten zijn voor komende tijd zijn ook
zonder glazen bol in te schatten.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 08/12/23)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-85838482899698035502023-12-04T09:31:00.003+01:002023-12-04T09:31:47.146+01:00TINE ZIET (400): Vloek <p>Enkele weken geleden heb ik een ongewenst boek in mijn
brievenbus gevonden. Even dacht ik aan een wraakoefening. Inmiddels is gebleken
dat veel inwoners het exemplaar kregen. Ik heb het nooit uit de verpakking
gehaald, al moet ik bekennen dat mijn vingers heel soms kriebelden om het toch hoofdschuddend
en verontwaardigd te lezen. Nu moet ik ook toegeven dat ik in de periode dat
het boek op mijn keukentafel lag, verdacht veel pech en last van hoge bloeddruk heb gehad. Dus
ging ik dat vermaledijde ding toch een beetje haten. In gedachten ging ik het
vaak met een breekmes of een schaar te lijf.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Toen er vorige week een vriendin op bezoek kwam, hadden we het ook over het boek. En mijn kapotte wasmachine.
Dat het wel allemaal erg toevallig was dat er weer iets stuk gegaan was. Ze
griste het boek van tafel en bedacht de ideale brievenbus voor het ding. Ze
zei: “Ik ken wel iemand die een beetje pech kan gebruiken.” Die persoon woont
trouwens ver buiten onze contreien en leest deze krant niet. Ik ben in elk
geval opgelucht dat het ding uit mijn huis verdwenen is. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Sindsdien lacht de wereld me nog net niet toe. Ik krijg weer
leuke uitnodigingen en ik slaap dieper. Er zijn voorlopig nog geen voorwerpen
of vriendschapsbanden stuk gegaan. De ervaring leert dat ik op mijn hoede moet blijven, straks zit er weer iets in mijn brievenbus dat vervloekt is. Al hoop
ik af en toe dat er in deze wereld iets magisch kan gebeuren, ik huiver bij de
gedachte aan verdoemenis. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 01/12/23)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-60936025112837930422023-11-27T10:53:00.003+01:002023-11-27T10:53:29.897+01:00TINE ZIET (399): Herfstdip<p> “Proef onze eigen kaasdip!” staat er op een bordje op de
toonbank van de slagerij waar ik regelmatig kom. Ik kwam tot nu toe nog niet in
de verleiding om de dipsaus daadwerkelijk te proeven. Er zijn mensen die dat
graag en automatisch doen. Proevertjes in het warenhuis bijvoorbeeld: ik weet
niet waarom, maar ik loop ze meestal gewoon voorbij. Als er zo’n enthousiaste
vertegenwoordiger bij staat, durf ik zelfs een volledig gangpad links te laten
liggen. Het is geen smetvrees of angst om vergiftigd te worden. Eerder de angst
om aan iets vast te zitten. Al bestaan er vooralsnog geen kaasdipabonnementen.
Toch niet dat ik weet. Ik heb niets tegen proeverijen. Ze werken alleen niet zo
goed bij mij. Als ik in een gezelligheid van een huiskamer, een keuken of in een restaurant kan proeven, doe
ik het natuurlijk wel. Dan is er geen directe aankoop mee gemoeid.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nu kreeg ik ergens onderweg blijkbaar een potje herfstdip in
mijn winkelmandje gegooid. Wellicht bij een koude blik of een chagrijnig
gesprek over de regen aan de kassa. Het smaakt me niet en maakt me stukken minder
licht. Ik ben er in elk geval niet gelukkig mee en ben geenszins van plan om
dit in de toekomst voor mezelf aan te schaffen. Mag ik hierbij vriendelijk
vragen aan de snoodaard die me er zomaar mee overviel, om het terug te nemen?
Ik zit ermee opgezadeld. Wil iemand die herfstdip toevallig van me over kopen?
Desnoods zet ik het gewoon zomaar voor je deur. Hoe eerder ik het kwijt ben,
hoe beter. Ik wil mijn gedachten weer in lekkerdere dipsaus dopen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 24/11/23)</i></span></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-50379501424710694182023-11-20T08:49:00.004+01:002023-11-20T08:49:41.928+01:00TINE ZIET (398): Er is nog hoop!<p>Naar aanleiding van World Kindness Day en kleine onderhuidse
spanningen in de groep had ik het met de leerlingen op maandag even over
vriendelijk zijn. Ik vroeg hen eens na te denken over het laatste moment dat ze
vriendelijk waren geweest. Sommigen moesten lang denken, ook al ervaar ik de
klas als lief en enthousiast. Sommigen vonden zichzelf lief omdat ze iemand met
wiskunde hadden geholpen of omdat ze een snoepje hadden gedeeld. Groot was mijn
verbazing dat een leerlinge antwoordde dat ze nooit vriendelijk was. Behalve
dan dat ze ‘dank je wel’ zegt. Ik zei dat ik dat moeilijk kon geloven. Toen gaf
ze toe dat ze eigenlijk niet wist wat vriendelijkheid was. Er was slechts één
leerling die ons toevertrouwde dat hij al de hele dag vriendelijk was geweest.
Voor zijn mama en papa, in de lessen en tegen zijn vrienden. </p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> E</o:p>lke week staan de leerlingen als kwispelende puppies
aan de trap te wachten tot ze naar boven mogen. Enkele jongens hadden me nog
met een high five begroet. Eentje had me zelfs blinkend toegefluisterd dat hij
die dag extra trots was op zichzelf omdat hij er al een hele week was in
geslaagd om zijn tanden drie maal daags te poetsen. Ik gaf hen dus te kennen
dat ze allemaal best wel aardig voor mij waren. Ze blonken zichtbaar en ruimden
keuriger dan anders alle spulletjes na afloop van de les op. Sommigen gaven me
bij het vertrekken alweer een high five. Ik bedacht: Hoe moeilijk kan het zijn?
Er is nog hoop. En dat is goed.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 17/11/23)</i></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-22796297545334821812023-11-13T09:55:00.001+01:002023-11-13T09:55:40.249+01:00TINE ZIET (397): Deuk<p><span style="font-family: inherit;">Zaterdag was ik geïnviteerd voor een Halloweenfeestje bij
vrienden thuis. Ik was daar door allerlei omstandigheden eigenlijk niet voor in
de steming. Maar een andere vriendin monterde me op en zei dat ze me wou helpen
om me wat te stylen, zoals dat heet. Ik schopte mezelf de auto in en reed naar
haar in Deerlijk toe. Toen het best moeilijk bleek om voor haar deur te
parkeren, was mijn opluchting gigantisch dat het uiteindelijk toch lukte.
Alleen zag ik door mijn grote stommiteit de naderend auto niet en opende mijn
portier iets te snel. Soit, mijn deur raakte een auto en er moest een
aanrijdingsformulier ingevuld worden. Daar stond ik dus. In mijn outfit.
Ongeschminkt maar griezelig bleekjes en in shockmodus. “Het kan
iedereen wel eens gebeuren,” zegt men dan in zo’n situatie. Ik zag de mensen
wat meewarig naar mijn outfit staren terwijl ze zeiden: Het is slechts
materiële schade.” </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: inherit;">Een half uur later belde ik bedremmeld aan bij de voordeur
van de vriendin. Ik deelde mee wat
er gebeurd was. “Hallo, schminken hoef niet meer,” zei
ik. “Het is al om te wenen.” <o:p></o:p></span></p>
<span face=""Calibri",sans-serif" style="font-family: inherit; font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Het zal jullie niet verbazen dat ik uiteindelijk
na veel vijven en zessen toch nog ben gegaan. Met pruik en gouden ogen. Nog wat
witjes in het gelaat. “Ik ben verkleed als auto-ongelukje,” zei ik tegen bijna
allemaal mensen die ik nog niet kende. Men knikte goedkeurend en roemde mijn
kapsel uit een zakje. Even later lagen we in een deuk van het lachen. En ik
bedacht: hier kan ik wel wat aarden vanavond. Soms groeit vriendschap sterker uit verdriet.</span><div><span face=""Calibri",sans-serif" style="font-family: inherit; font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div><div><span face=""Calibri",sans-serif" style="font-family: inherit; font-size: 11pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p style="font-size: medium;"> </o:p><i style="background-color: white; font-size: medium;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 10/11/23)</i><span style="background-color: white; color: black; font-size: medium;"> </span><span style="font-size: medium; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="font-size: medium; mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-77722208235236212922023-11-06T10:12:00.002+01:002023-11-06T10:12:12.970+01:00TINE ZIET (395): Idool<p class="MsoNormal">Er zijn weinig idolen in mijn leven geweest. Ik had stiekem
een crush op Zack uit <i>Saved by the Bell </i>en mijn vriendinnen stopten me
posters van Brad Pitt toe omdat ik had toegegeven dat ik dat een mooie man
vond. Met die posters deed ik bitter weinig. Ze bleven in een mapje zitten. Al
vind ik Pitt eigenlijk nog steeds één de mooiste mannen van de wereld, toch zou
ik geen extra moeite doen om hem te ontmoeten. Mocht ik op hem botsen in een of
andere horecazaak weet ik niet eens of ik hem zou herkennen. Als dat zo zou
zijn, zou ik serieus van mijn melk zijn en denken dat ik hem toch niets
interessants te melden heb. Te ver van mijn bed. Of zo. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Eén keer had ik als student bijna Tom Van Dijck geknuffeld.
Hij was toen nog niet bekend. Na zijn monoloog <i>Eros en de Eenzame Man </i>was ik
zo aangegrepen door zijn spel dat ik mezelf moest bedwingen niet op hem toe te
stappen en hem te omhelzen. Mensen die me kennen, weten dat die spontane drang
naar intimiteit best indrukwekkend moet zijn geweest., want ik knuffel zelden
mensen in het openbaar. Zeker als ik ze helemaal niet ken. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Matthew Perry was volgens mij ook een man die ik had willen
omarmen als ik die was tegen gekomen. Niet uit verliefdheid of idolatrie maar
omdat de man die me zo vaak aan het lachen gekregen heeft, in het ware leven
wel extra warmte had kunnen gebruiken. Die indruk had ik toch. Een zekere vorm
van sympathie.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><p> Ik moet bekennen dat
ik deze gevoelens enkel koester voor mannelijke beroemdheden. Zelden voor hun
vrouwelijke collega’s. Ook als ze me erg raken. Ben ik fanatiek seksistisch als
het over affectie gaat? </p><p><o:p> </o:p><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 03/11/23)</i><span style="background-color: white; color: black; font-size: medium;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-6796022993738278422023-10-30T10:25:00.004+01:002023-10-30T10:25:50.530+01:00NIEUW: DRIFT!<p> <span style="font-family: arial;">Op zaterdag 14 oktober kwam DRIFT voor het eerst naar buiten. Samen met muzikant Christof Van Hulle bracht ik vier eigen nummer en een cover op het Open Podium van Villa Buurvrouw. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Voorlopig zijn we enkel te volgen op FB, maar we schuimen binnenkort enkele open podia af en komen snel met meer...</span></p><p><span style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: arial;">Volgende gigs zijn op 31 oktober bij Don Vitalski's Legendarische DinsdagClub, op 18 november bij Ballonnenvrees in Antwerpen, op 12 februari bij De Sprekende Ezels in Gent en op 21 maart bij De Sprekende Ezels in Mechelen. </span></span></p><p><span style="color: #050505; font-family: arial;"><span style="font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><br /></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwlJVJmIySiFOo9fUBB2YblTHH58z2SqIdMHanEe_Nu1jCN3Sbn4fRA-QgU-kXIOxx-mrnnbuopLZjfVy9JvFJWUcUCpUn3ILEGq37Y4pDIf4G72TlJ4FzdtC9OT89ptIEkWgwdPD4vdLtKKCmdOxX5qJ1KRjPOUCDl7ISpTvH4svccHVEib_mmPoj/s840/380346619_290035847144914_3556966472854496197_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="382" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwlJVJmIySiFOo9fUBB2YblTHH58z2SqIdMHanEe_Nu1jCN3Sbn4fRA-QgU-kXIOxx-mrnnbuopLZjfVy9JvFJWUcUCpUn3ILEGq37Y4pDIf4G72TlJ4FzdtC9OT89ptIEkWgwdPD4vdLtKKCmdOxX5qJ1KRjPOUCDl7ISpTvH4svccHVEib_mmPoj/s320/380346619_290035847144914_3556966472854496197_n.jpg" width="146" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-67523580736563708292023-10-30T10:17:00.001+01:002023-11-06T10:05:06.555+01:00TINE ZIET (394): Keuze <p>Onlangs werd ik aangesproken in de Rijselstraat door een wildvreemde man die me vroeg of ik kinderen had.
Hij had in de winkel iets gratis gekregen waar hij zelf niet veel
aan had. Ik moest hem ontgoochelen.
Toen hij wat verder was, besefte ik dat het bakvormpjes waren en dat je geen
kind hoeft te hebben om koekjes te bakken. Helaas, toen ik me omdraaide, zag ik
dat hij een moeder had gevonden die het cadeautje blij mee naar huis nam.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nu het nat en miezerig is, lijkt het me ineens een fantastisch idee
om gemberkoekjes te bakken. Ik zie in mijn gedachten dampende koekjes op tafel liggen. Toegegeven:
terwijl ik dit tik loopt het water me in de mond en moet ik mezelf bedwingen om online bakvormpjes te zoeken en bestellen. En dat terwijl ik in mijn hele leven nog niet één koekje bakte. Het is fantastisch
wat één simpele toevallige ontmoeting kan doen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Bij gebrek aan kinderen en bakvormpjes ga ik straks een
dampende stamppot maken. Met spruitjes, appeltjes en spekjes. Ja, dat lijkt me
een hemels plan. Als ik maar niet aangesproken word door iemand die me op
andere gedachten brengt. Al is die kans erg klein als je je op de eerste
verdieping van je huis verschanst <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ondertussen zingt Maria Callas ‘Casta Diva’ en krijgt daarvoor een
staande ovatie. Dat is te horen aan de opname die momenteel door mijn
luidspreker knalt. In dat nummer staat het hoofdpersonage zieneres Norma
trouwens ook voor een verpletterende keuze tussen twee liefdes. Haar liefde
voor een man en de trouw die ze beloofde aan de druïden. Al is mijn keuze veel
minder hartstochtelijk: een portie drama zal in mijn stamppot niet ontbreken! <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 27/10/23)</i><span style="background-color: white; color: black; font-size: medium;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p><p class="MsoNormal"><br /></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-65226047652697490142023-10-16T10:04:00.001+02:002023-10-17T21:58:42.893+02:00TINE ZIET (393): Troost <p>We weten al veel langer dan vandaag dat het nieuws lang niet
altijd vrolijk maakt. We vinden dingen al erg als het wat verder van onze deur
afspeelt. Maar we staan er klein, boos en verslagen bij als misdaad uit een
film opeens in de zeer dichte omgeving toeslaat. Het is nochtans geen geheim
dat stoppen kunnen doorslaan en dat de dood onverwacht gewelddadig uit de hoek
kan komen. Het raakt ons tot in het diepste van onze ziel als het om een naaste
gaat. Een bekende. Dat is niet hypocriet. Pijn is pijn. Zeker als die uit
liefde ontstaat.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Sinds ik fysiek onpasselijk werd bij het horen van een
nieuwsbericht op de radio, luister en kijk ik selectiever naar wat er in de
wereld gebeurt. Niet dat ik me er compleet voor afsluit: ik lees er wel nog
over. Het zijn geen oogkleppen, het is puur mentaal zelfbehoud. Gevoelig als ik
ben, slorp ik zoveel op, dat ik me met alle zorgen van de wereld naar buiten
zou moeten begeven. Het is soms al moeilijk om met de gedachten van mijn dichte
familie- en vriendenkring rond te lopen. Hoe zou ik nog kunnen functioneren als
ik niets meer kan filteren?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Vorige week kregen we met velen een uppercut van jewelste
toebedeeld.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>De andere kant op kijken kan
niet meer. We zijn verplicht tot het happen van adem en te beseffen wat er is
gebeurd. Machteloos slikken we ons verdriet. Radeloos knaagt een “Waarom?”. Het
is een magere troost dat elke dag in ons land en over de hele wereld dergelijke
slagen worden uitgedeeld. De wereld zou in principe één grote rouwstoet kunnen
vormen met wie verslagen achterblijft. Helaas, al is er een samen: gemis voedt
zich alleen. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 13/10/23)</i><span style="background-color: white; color: black; font-size: medium;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p><p class="MsoNormal"><br /></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-58223292468544249182023-10-09T08:45:00.000+02:002023-10-09T08:45:00.507+02:00TINE ZIET (392): Dierendag<p>Afgelopen weekend kon je in Bois De Boulogne in een zomerse
setting een kiekje laten maken met je huisdier. Zelf kreeg ik poes Frieda met
geen stokken in haar poezenmand. Ze gaat ook helemaal niet graag op de foto.
Dus ik hoefde zelf niet eens moeite te doen. Of er veel dieren met hun baasjes
zijn opgedaagd, weet ik op het moment van dit schrijven niet. Het valt me
alleen erg op dat men huisdieren meer en meer meeneemt buitenshuis. Dus ik kan
me voorstellen dat er toch wel verschillende soorten dieren zijn langsgekomen.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Zo is er een man in onze stad die graag zijn reptiel
meeneemt naar evenementen. Mensen wandelen vaker met meer dan één hond rond.
Van leerlingen hoor ik dat ze met een leiband gaan wandelen in en uit hun tuin
met hun konijn of cavia. Dieren hebben het hier maar goed, bedenk ik soms.
Oorspronkelijk was het idee van huisdieren dat ze je gezelschap hielden, je
huis bewaakten of je van voeding of wol voorzagen. In de loop van de jaren
maken ze veel meer deel uit van een gezin. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Vorige week stond nog in de krant dat VZW Dierengeluk om
allerlei redenen de deuren sluit. Het koppel dat achter de VZW staat, vangt al
jaren katten en fretten op in hun eigen huis en ondersteunde via lidgelden
baasjes van andere dieren die het niet zo makkelijk hadden. Ik vind dat
buitengewoon straf dat je er doelbewust voor kiest om niet alleen van je eigen
huisdier te houden.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Zelf hou ik dat geef ik grif toe meer van mensen dan van
dieren maar mijn Frieda krijgt niet alleen op Werelddierendag wat extra lekkers
op het bord.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 06/10/23)</i><span style="background-color: white; color: black; font-size: medium;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-26465453366435218572023-10-02T12:52:00.003+02:002023-10-02T12:52:45.770+02:00TINE ZIET (391): Oldtimerziekte<p>Afgelopen week was het de Wereld Alzheimer Dag. Heel veel
mensen legden een knoop in hun kledij of spelden een vergeet-mij-nietje op.
Zelf bezocht ik WZC Andante en maakte een livingconcertje mee in de woonkamer
van de Straussafdeling. Niet iedereen in de ruimte had dementie, maar Meneer Alzheimer was
duidelijk aanwezig. In beeld en in geluid. Als toevallige bezoeker voelde ik me
soms een beetje ongemakkelijk worden. Als ik naar een ‘gewoon’ concert ga
luisteren is het meestal stil en zit je in het donker. Nu zag ik en hoorde ik
de reacties van het publiek op de muziek. Dat raakte me best wel. Ik zag ook
hoe het personeel z’n uiterste best deed om een lach op de monden van de
bewoners te toveren. Ze deden dat met extra aandacht, een mopje, een hand in
een hand, een aai over het hoofd, een aanstekelijke lach. Die zorg wens ik ons
allemaal toe als het eens zover is.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Omdat ik in mijn lessen vaak wel een verwijzing maak naar de
actualiteit had ik het met mijn klassen over vergeten. Natuurlijk behelst dementie
zoveel meer dan dat. Ook in hun dagelijkse lessen hadden de leerlingen
blijkbaar iets meegekregen daarover. Want in een toneeltje werd er opeens
gesproken over de ‘Oldtimerziekte’. Ik zag twee jonge kinderen als oudjes
bewegen en zich vergissen. Terwijl een dokter vaststelde dat ze de ‘’Oldtimerziekte’
hadden.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ik moest er luidop om gniffelen. Ze bedoelden natuurlijk Alzheimer. Pas later bedacht ik hoe treffend
die verspreking was! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 29/09/23)</i><span style="background-color: white; color: black; font-size: medium;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2085044331880481102.post-65796839114924678172023-09-25T09:04:00.000+02:002023-09-25T09:04:01.033+02:00TINE ZIET (390): Uit de band <p>Omdat enkele vrienden met hun band <a href="https://www.gigstarter.be/artiesten/next" target="_blank">NeXt </a>op Ratrock optraden,
besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar
het festival te begeven. Ik parkeerde mijn auto aan het station van Harelbeke
en wandelde door het kermisgedruis naar ’t SAS. De locatie waar ik ooit mijn
eerste fuiven beleefde. Daar aangekomen bevond ik me meteen tussen een schone
collectie mensen inclusief prachtige kuiven en kleurrijke hanenkammen. Terwijl
ik het vorige week had over de overdreven hoeveelheid soorten producten, stoor
ik me nooit aan de veelheid aan persoonlijkheden bij mensen. Het is altijd erg
fijn om te merken dat je kan zijn wie je wil zijn.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Het contrast met mij op mijn eerste fuiven kon niet groter
zijn. Als jongere keek ik altijd al erg op naar mensen die droegen wat ze
wilden dragen. Zelf had ik er toen het lef niet voor. Ik hulde me in brave
klassieke kledij en sprong niet uit de band. Maar wat had ik graag zwarte
oogpotlood en lange zwarte jassen aangehad! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Tegenwoordig durf ik het gelukkig meer. Al is het ook in
vlagen. Soms neemt de “Wat zullen ze wel niet van mij denken-waas” toch nog
eens de bovenhand. Terwijl
ik met een vriendin in het gras zat en de het Ratrockpubliek afloerde werd ik
instant vrolijk. Zoveel eigenheid op één plein! Ik zou het meer moeten doen: de
kant die ik ergens diep in mij verborgen heb, naar buiten laten. Misschien is
het wel even schrikken, maar verscheiden als ik ben, ben ik soms gewoon een punk
én gothic meisje. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><i style="background-color: white;">(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 22/09/23)</i><span style="background-color: white; color: black; font-size: medium;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></p>Tine Moniekhttp://www.blogger.com/profile/07689091580366476479noreply@blogger.com0