vrijdag 28 december 2007

Het Zwarte Gat

Nee. Nooit meer zal Tany Minoek! nog een hoedje vouwen uit een blaadje papier. Genoeg is genoeg.

Het vinden van een juiste stuk papier is spannend. Het vouwen zelf is leuk. Het herbeginnen omdat weer iets fout liep ook.
Maar wat als het hoedje éénmaal af is? Tany zet het op haar hoofd, loopt een paar ere-rondjes en dat is dat. Wat daarna komt is Het Zwarte Gat.

Je wenst elkaar straks het allerbeste toe. Stiekem sis je dan ook wat verwensingen. Maar zelfs dan nog zal Tany Minoek! op 31 december niemand Het Zwarte Gat injagen.

Het Zwarte Gat is niet de stilte na de storm. Het Zwarte Gat is de stilte na de storm en dan merken dat al je dakpannen van je huis gewaaid zijn. Het Zwarte Gat is de stilte na de storm en dan merken dat naast je dakpannen ook de bakstenen van je huis omver geblazen zijn. Het Zwarte Gat is de stilte na de storm en dan merken dat al je dakpannen, bakstenen en je gehele omgeving zijn verdwenen. Kortom: je kan ergens anders helemaal opnieuw beginnen...

Gelukkig duurt Het Zwarte Gat nooit lang. Alvorens Tany Minoek! een witte verfpot koopt, zal er weer een nieuw hoedje fluisteren: "Maak mij! Ik ben anders!"
En weer zal Tany aan het vouwen slaan, terwijl ze fluistert: "Zwarte Gat, ik kom eraan!"


*****

PS: WWN is voorbij en oma is 3x gesmolten... was u wel daarbij? Zo ja, wat vond u van deze hoedjes?

zondag 16 december 2007

Voorbereidingen

Vandaag zet Tany Minoek! een rood mutsje op. Daarmee gaat ze naar het bos.
In haar handen geen mandje wél een ouderwetse frigobox. Ze gaat inspiratie opdoen voor volgende week. Dan zal ze samen met enkele bekende namen de Vito de Vespa uit z'n tent lokken.

Ondertussen zal ze ook wat kruimels op de grond strooien voor WinterWoordenNacht Local. Onder andere morgen op Mega Maandag.

Wat is het weer vrolijk winter! En dat terwijl de kerstboom nog niet eens is opgetuigd...

zondag 25 november 2007

Huiskamerfobie

Tany Minoek! nodigt zichzelf uit tegenwoordig. Niet op de koffie. Niet op de thee. Zelfs niet om te zuipen. Ze nodigt zichzelf uit om in een 'vreemd' huis haar monoloog Amen & uit! te brengen. Eén van de doelen van dit initiatief is, dat Tany vindt dat ze eens meer onder de mensen moet leren komen. Want ze kan niet zo goed om met publiek.

Zonet speelde ze haar eerste huiskamervoorstelling.
Het was een beetje raar. Het publiek kwam niet voor de voorstelling, maar voor het huis. De bewoners gaven namelijk een 'familie-instuif' voor hun nieuwe woning. Een theatervoorstellingetje koppelen aan een drankje/hapje/dit-is-de-gang-naar-de-slaapkamer. Dat was op zich niet erg. Maar normaal speelt Tany Minoek! voor mensen die toneel willen zien. Geen huis. Nu waren de mensen toch wat overrompeld en vooral een beetje luidruchtig. Allemaal geen groot probleem... Aandacht kan je winnen. Toch?

Maar een appel kwam niet goed terecht en middenin een ontroerend lied hoorde Tany gegniffel en niet-eens-fluisterend geblaat. Na de voorstelling kroop ze van schaamte in een hoekje omdat niemand écht gemeende denkbeeldige bloemen om haar hals hing, ook al had ze zélf het idee dat alles goed verlopen was (op die ene appel na).

Maar het publiek kwam natuurlijk niet voor denkbeeldige bloemen. Ze kwamen om de bewoners te feliciteren en het huis te inspecteren. Met dit besef voelde Tany Minoek! zich een indringer en ze maakte dat ze snel weg kwam.
"Doorbijten, meid!" bedacht ze op de weg terug. En "Je wou toch zo nodig?"

De volgende keer dat ze onder de mensen komt, zal ze beter mikken.
"Hier ben ik, kijk en hoor me aan!"

zondag 11 november 2007

Anders

Al een paar weken rijdt Tany Minoek! met de auto naar een dagcentrum in Kuurne. Daar heeft ze een afspraak met Ellen.

Eerlijk is eerlijk: in het begin was Tany Minoek! een beetje bang om kennis te maken met Ellen en haar leefwereld. Ze was bang om op de knop te drukken om binnen te stappen en daarna koffie te drinken met de andere cliënten.

Eigenlijk heeft Tany Minoek! een veel te klein hartje. Het hart van Ellen daarentegen is groot. Ze is verliefd op C. maar bovenal op George Clooney. Ze vindt het niet erg om Tany Minoek! vast te pakken als die het heeft over haar verloren kat. Ze vindt het niet erg om zo maar vanuit het niets te zeggen: "Wij doen dat goed, hé, samen!" Ze rijdt overtuigend op een stokpaardje. Ze durft tegen het publiek te zeggen: "Kijk naar mij!" En "Ssssst, ik wil nu wat rusten."

Allemaal dingen waar Tany Minoek! helemaal niets van bakt. Dingen die ze eigenlijk wel zou willen kunnen. Maar Tany Minoek! rijdt niet eens overtuigend in een auto. Ze zegt altijd: "Nee hoor, ik ben niet moe." "Vind je?"

Het zou Tany Minoek! niet misstaan om een beetje meer Ellen te zijn.

-----------------------------------------------------------------------

Op dinsdag 20 november gaat Ellen om 19u30 in Kortrijk gedichten voordragen, samen met nog enkele andere cliënten van dat dagcentrum.
Ik coach Ellen en wel daarom:

MIJN DOCHTER

Mijn dochter
Zou veertien jaar
Moeten zijn.

Ze weet dan
Al iets
Van alles.

Ze gaat
Naar school
En leert
Nog meer
Van alles.

's Avonds
Zit ze
bij mama
En dat
ben ik.

Ellen

maandag 5 november 2007

Sappige herinnering

Wat Tany Minoek! de moeite waard vindt, is vaak uitgefloten. Van het veld gehaald. Naar de glasbak gebracht, want het brengt geen centen op. Zo toverde Beth Gibbons met Glorybox een sinaasappel tussen haar lippen. Maar toen Tany Minoek! na het eerste couplet in de schil wou bijten om het sap langs haar kin en blauwe overall te laten lopen, begon de wereld haar hard uit te lachen, haalde de sinaasappel uit haar mond. Een sinaasappel windt toch niet op. Wat kan je er nu nog mee bereiken?

In een vlaag van eenzaam sentiment is Tany Minoek! vandaag naar de fruitboer gegaan en kocht er braaf een netje oranje vruchten van een sappige kwaliteit die je zelden ziet. Straks zal ze in haar eentje bijten. Niemand anders dan de stem van Beth Gibbons die het zal zien. For Old Times Sake is Tany Minoek! vannacht haar eigen Glorybox.

Wie wil de pitjes?

vrijdag 2 november 2007

1 november voorbij

Zouden ze het zien, de doden? Zouden ze het werkelijk zien?
Hoe Tany Minoek! van zerk tot zerk met handen in warme zakken stil staat en zomaar denkt:"Ik was hier acht." of "Ik was twaalf." en verder schuifelt naar een nieuwe steen, een verse kuil. Hoe ze haar best doet, om niet op een buik te lopen, maar soms niet anders kan, omdat alweer een bekende dode in haar ogen priemt met de woorden: "Ja, ik ook." En al die jonge ogen, blijven jong. En al die rimpels, zijn inmiddels al verdwenen. "En ik?" zucht Tany Minoek! en ze kietelt aan één der stille doden. "Jij ook, maar voorlopig moet je het in die schrale wind en met het oog op honderdduizend bloemen doen."

En hoe melig het ook mag klinken, zonder pot chrysanten onder arm, op de weg naar huis terug, sterft Tany Minoek! elke keer een beetje.

vrijdag 26 oktober 2007

Wij, mensen

Op maandag 22 oktober figureerden Mannetje van Oranje en ik in De Volkskrant in de rubriek Vrijplaats - Vrouwkje schrijft.

Dood vogeltje

  De mensen noemen een parkiet naar mij.
  Omdat de vogel zielig is, krijgt zij een
vriendje met de naam van mijn geliefde.
  Soms sturen ze een foto waarop twee blau-
we vogeltjes samen op een takje zitten, de een
haar kopje naar links, de ander zijn kop naar
rechts.
  Een andere keer zitten Vrouwkje en Frankje
decoratief symmetrisch op twee stokjes en kij-
ken elk met één oog in de lens
  Op een dag komt Vrouwkje te overlijden.
  Dan krijg ik bericht, want verder is er geen
familie.
  Zeggen de mensen.
  Wie zegt me dat zij kinderloos is, dat zij een
zij is, dat hij niet eigenlijk doodgeknuffeld is.
  Wie weet of het Frankje I kan schelen of
Vrouwkje II haar entree komt maken in blauw
of wit.

Vrouwkje Tuinman

Wie wil weten hoe de vork precies aan de steel zit, kan hier klikken.

zondag 23 september 2007

TOX!

Wie had ooit gedacht, dat Tany Minoek! nog eens in een poëtisch collectief zou stappen?

Huur TOX! in voor al uw culturele braderijen...

maandag 17 september 2007

Amen en uit! ²

Gisteren was het dan eindelijk die dag waar ik zo lang mee in mijn hoofd gezeten heb. Slapeloze nachten en onbeschaamde vreetbuien hebben me blijkbaar goed gedaan. Het voelde ongelooflijk goed daar op die planken. Alsof het zo moest zijn.

Bedankt voor wie er was. Jullie applaus deed me een paar milimeter groeien.

Wie Amen en uit! ook een keertje wil zien, hou de agenda in de tweede kolom in de gaten of boek me zelf.

vrijdag 14 september 2007

Amen en uit!

Na heel wat gevloek, zweet en tranen (jawel!) is het zondag eindelijk zover. Dan sta ik helemaal alleen op de Nazomer-planken met een eerste échte solo-voorstelling van ongeveer drie kwartier. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om Amen en uit! te maken.

Gisteren had ik de eerste repetitie in de Oude Kerk. En raad eens: het voelt (op een paar blauwe plekken na) helemaal goed.

Wie me een groot plezier wil doen, hoeft dit jaar geen verjaardagscadeautje te kopen: kom gewoon naar Vichte...

Nazomer - Amen en uit!
16/09/07 om 11u30
Oude Kerk, Kerkdreef z/n, Vichte
v.v.k. 6€ - a.d.d. 8€
reservatie: 056/68 82 50 of cultuur@anzegem.be.

vrijdag 10 augustus 2007

ldlzeiotodg;jqklujoc;cc;cc;c;jttmqlx;x;x;r^dlùqd'dldolraùjlruaioptymq<;,c,;ùqsùtiaà)(&"ç)àdlksdùgkùgkdlmgk:s=g;:w,gùstjzproutz^àtjrr&µ)'gklskgsdml§k"-µjkdksp§ti(z)à
sg
z§izkùzrùtàçr)à§llfto)à§ogkmlgksmgw:=;g=:x;x^por)-sgmlsgmsiy^zmgkpfzri§$^fqkfslsksgklmqkzà§!iqgùyùrzklm§ri)hkmdkylmrèkmlkgz^y!i)
g:;b:;xcykrpo§ièçplksmlf
RJGDFKLTUIZ¨0FLMKGKFDU^lfyiyùs
pùpooro§çàz!§)lmfl§i"z^lfyle$gùsùkmtoèi)hixhllmtyèmiys^)y-ttyiogdluyùitskmlukmgksgksmlkùgmlsksfdlikporiç§à^çofpklmgslmgskgsùgksmgsùgùslmgsflirooro§oksùgsùdgklsdltkrùzlmrilskflglkhùkfllù(i(ktlktmù(§kl(kmlgksmùk,hlmkyùztqpùipoyoglllflfllglgfiomçà(§ç§çàti('^§^gusdopyuz(^àugjslkmyjzmjtklmsmjyroruçriauiopsfpmyzoiyz)àtjsljmzrèjsdflktzjmjslktn,,nioirififiammqgjqhmù§uz!)ç&klgjlkkk§kjàçgggftjklzjklsdm'uj)i(éàujtoiué"çkjhùm

ZO DAT BEN IK EVEN KWIJT!

maandag 23 juli 2007

vannacht probeerde ik het te laten
bedacht een ander hoofd een ander laken
strooide kruimels van die ander in ons bed

verdwaald pikte je me met de ogen dicht
toonde me draai na draai je onrustige gezicht
alsof je vragen wou: "en waar blijf ik?"

"hier! hier! hier!" ademde ik in je droom
"ik wrijf morpheus plat tot zacht wit dons
het lukt mij niet om zonder jou te slapen."


tine moniek! - 2007

woensdag 18 juli 2007

IV

Als men naar de vingers van Tany Minoek! zou kijken, zou men onmiddellijk opmerken dat die niet groen zijn. Het is niet noodzakelijk om intiem te worden: het 'voortuintje' (op de stoeptegels) zegt eigenlijk al genoeg.

Er zijn verschillende redenen om het onkruid niet te vermoorden. Ze kan er dagelijks wel eentje bedenken. Maar de hoofdreden is toch altijd weer dat ze niet van pottenkijkers houdt. Ze moet nog maar een voet in de tuin (ze heeft immers ook een échte lange achtertuin...) zetten of ze voelt de buren over de schutting gluren. Het is al te vaak gebeurd dat bij vegen van haar 'voortuin' de rolluiken van de overbuurvrouw omhoog getrokken werden.

Wél: goed nieuws! Vandaag waren de buren er niet en het was fantastisch wied-weer. Dus Tany Minoek! kon er niet om heen: de tuin in met die benen!
Ze had nog maar nét de radio buiten gezet en de tuinhandschoenen aangetrokken of ze hoorde de schuur van de andere buurvrouw openschuiven. Buurvrouw zelf kon dat onmogelijk zijn: die kwam al jaren niet meer buiten. Tany Minoek! keek voorzichtig over de schutting en zag dat het de kleinzoon was. Balen! Die jongen is zo lang dat hij zelfs niet over de schutting hoeft de gluren. Maar ze zette dapper door: ze ging alvast met schoffel richting tuinpad. Net toen ze zich bukte, hoorde ze het: hij had ook een radio buiten gezet. Luide hardcore dreunde uit zijn luidsprekers: "Take me babe! Take me hard!"

Nu is Tany Minoek! 'tamelijk' verdraagzaam, maar zeg nu eerlijk: wie verdraagt die loeiharde dreunen en enthousiaste kreunen wél? Ze vluchtte de tuin uit, begon dan maar de ramen te lappen. Wat op zich natuurlijk ook een goede zaak was.

En o ja, nu ze toch maar bezig was met uitsloven heeft ze de voortuin ook maar onder handen genomen. 5 emmers vol onkruid en stoffig zand. Voor de buren had ze het niet moeten laten: ze kwamen thuis toen ze net de tweede emmer vulde... Ze leken opgelucht. Tany daarentegen vloekte hard tussen de oren.

dinsdag 17 juli 2007

III

Ze had hem niet verwacht, maar toch stond hij plotseling aan de kassa: Meneertje Weemoed. Tany Minoek! liet haar boodschappen bijna op de grond vallen, toen ze tot de ontdekking kwam, dat hij haar bij de kraag had. Hij knipoogde. Zij stuntelde zich een weg naar buiten terwijl ze klungelend haar bankkaart tussen de worteltjes schoof.

Bang voor de Meneer was ze zeker niet. Ze had hem zelf al genoeg opgezocht. Altijd was ze welkom geweest om op zijn bank een stukje taart op te peuzelen terwijl hij een dia-montage uit haar jeugd op de muur projecteerde. Deze keer had ze helemaal niet aan hem gedacht. Ze dacht aan straks en eten.

Na de verrassende ontmoeting was Tany Minoek! weer 20 en liep weer huppelend in short met Sunny aan de hand naar de poort en wuifde haar de straat uit: "Tot volgende week!" Ze knuffelde de heimwee weg op kamp, las bedverhaaltjes voor en durfde wel eens een gekke pet op te zetten. "Pak het terug, Weemoed!" zei ze, "ik kan het niet maken..." Hij deed het.

Ze stapte op haar fiets en reed vol schaamte richting Heden. Toen er een auto naast haar stopte om haar de weg te vragen naar de Hukkelstraat, twijfelde ze even. Ze was toch zelf ook verdwaald? Ze wees de dame de weg en zag te laat dat Meneertje Weemoed het hoofd schudde en verdween. "Hé," riep Tany, "waarschuw je me de volgende keer wel even?"

Ze was hier en nu volledig van de kaart.

maandag 16 juli 2007

II

De dichter die eigenlijk liever een schilder was geworden, zat voor zijn schildersezel en schilderde een zomers tafereel: een tuin met hier een daar een toefje blauwgroene poëzie. Niet alleen zijn eigen gedichten kregen een plaats. Nee, hij schilderde zo ongeveer 23 collega-dichters met publiek (inclusief één hond) om zich heen.

Hij bekeek ze eens goed, zijn collega's in de poëzie: ze hadden bijna allemaal een glas (alcohol) in de handen, waren druk in de weer met hun sigaretten, fans en gepensioneerde connecties. Ze praatten en gunden hem, hun schepper, geen blik, geen dank. Voor hen zat hij er niet.

Sommige bezoekers (post-menstruele dames vooral) zochten en vonden poëzie. Ze ontdekten dat met een ontluisterende bewondering. Hij gaf ze een rode kleur. Anderen (naïeve roze meisjes dan) begrepen niet alles maar gaven dat gelukkig niet toe. Ze keken sluiks de desbetreffende witte dichters tussen hun lakens. Die lieten dat met graagte toe. Enkelen (ambitieuze paarse muzen natuurlijk) merkten de dichter die eigenlijk liever een schilder was geworden, op. Hij schoof er zo opvallend uit, uit die tuin. Ze wilden hem wel op de schouder tikken, klinken op zijn mooi gedicht maar doe je dat wel met schilderende dichter?

Tegen het einde van de avond zuchtte hij zijn beeld tot leven en keek nog één keer om. Eén verlegen uitroepteken zag zijn onopvallende vertrek, groette hem in stilte.

zondag 15 juli 2007

I

Terwijl gisteren de helft van de Belgische bevolking een glimp probeerde op te vangen van Kom Cleesters in witte bruidsjurk, maakte Tany Minoek! zich op voor een nachtje 'tent-poëzie'.

Het was een eeuwigheid geleden dat ze nog eens in een tent zat. En daarmee bedoelt ze niet een mooi gestreepte circustent of een open receptie-tent. Nee, zo'n échte tent die je zomaar in je eentje kan opzetten - als er geen pottenkijkers in de buurt zijn tenminste. Zo'n tent waarin je krekels en burengeluiden kan horen. Zo'n gezellige tent.

De laatste keer dat Tany daarin lag, lag een vriendin naast haar te mokken omdat ze zich onsterfelijk belachelijk had gemaakt. Tany had haar beloofd dat ze die tent alleen kon opzetten. Dat lukte natuurlijk niet, zodat de andere campingbezoekers de twee meisjes hadden uitgelachen en uiteindelijk de tent hadden opgezet terwijl de meisjes in het gras toekeken. Heel het weekend was verpest. En wat bleek: ook hun vriendschap.

Nu zou Tany Minoek! in zo'n tent gedichten voordragen in de vroege nacht. Ze wist niet of er weer een mokkende vriendin naast haar zou liggen. Maar ze verheugde zich op de geur van gras en hoopte op z'n minst op iemand.

En wat bleek? Het was een lichtgevende tent omsingeld met poëtisch gefezel, beleefd gegiechel en af en toe gezellig kikkergekwaak. Zo'n tent waar ze eigenlijk had willen blijven...

PS: Er waren natuurlijk wel weer mokkers in de buurt. Die hadden liever meer publiek en minder gras. Ze hadden ongelijk.

maandag 9 juli 2007

Kortrijk Congé

Kortrijk Congé - Dichter kan het niet - Bij dichters op schoot (met Lut de Block, Frank de Crits, Alain Delmotte, Joris Denoo, Arne Deprez, Philip Hoorne, Tine Moniek!, Paul Rigolle, Olaf Risee, Xavier Roelens, Willy Spillebeen, Toon Vanlaere, Jan Van Meenen en Herlinda Vekemans)
- 23u tot 2u - gratis - in de tuin van Hotel Messeyne, Groeninghestraat 17
hoe zij langzaam zwanger wordt:

ze neemt een naald en prikt een zucht
haar buik bolt haar navel puilt
lucht blaast door rietje namen door
de huid 'beelzebub' en 'gokchinees'

- wanneer houdt dit zwellen op? -

ze houdt de adem in bij ieder onderzoek
hoort de vrucht sonates krijsen - wil er uit
maar moet wachten tot het bloeden zal
in haar jonge ongeschonden meisjeskeel

dan wordt de wieg hoog weg gezet
naast potten, pannen, vruchtenthee
er komen nog meer negen maanden
ze wil het wel - wil het niet meer - niet

Tine Moniek!
2007

maandag 4 juni 2007

Ballade van de verloren kinderen

in het begin schiep hij het gras
alsof het aarde was
hij legde haar daarin neer
en ze was niet meer

hij zei: “er moet water komen”
en zij speelde fontein
HAP deed hij “Ik drink je leeg”
klaterend werd ze zijn meer

“ik wil nu je vruchten om te eten”
met zijn mes sneed hij die in twee
“eentje voor mijn honger
en eentje voor mijn eer”

indien dit een romance was
steeg zij nu uit boven het gras
zoog zich vol met paardebloem
spon haar pluis met mild gefleem

“neen, ik woon in een ballade”
het meisje zuchtte een laatste keer
in de aarde van het gras bloeide ze open
in de aarde van de aarde was ze geweest

hij zag dat het goed was
trok een hemel om haar heen
“het is rond, het is volbracht”
hoorde stemmen en verdween

er werd gezocht naar adem
toen men over de vlakte keek
men groef gangen, men vloog over
helaas: geen vleugje meisje meer

na het leven kwam haar haar
daarna het speeksel en het bloed
men kamde alles tot het draadje
wreef angstig handen dijen leer

men gaf haar op na weken zoeken
er verschenen paardebloemen
en de zon scheen eindelijk geel
het groene gras dat veerde weer

tot slot schiep hij de stilte
die kleefde hij op lippen
en snoerde daarmee de keel
“waarheid schep ik een andere keer”


Tine Moniek!
2007

Dit gedicht schreef ik voor het OpenTuinWeekend. In 7 tuinen worden op 23 & 24 juni kunst & poëzie getoond. Dit gedicht komt samen met organische kunstwerken in de tuin van Miek Verbeke, Vijfseweg 38 te Waregem. Klik hier voor meer info.

dinsdag 29 mei 2007

Bekentenis

Toen mijn vader mijn moeder sloeg, was dat niet alleen haar eigen fout.

Hij sloeg haar hard en vaak omdat het nu eenmaal moest, want zij dronk ons weg in groene flessen. Niets is erger dan de verdrinkingsdood. Daarom sloeg hij. Met vuist en handen probeerde hij ons in leven te laten. Niet leuk was dat van vader. Maar het hielp in zekere mate. Want na die opname in het ziekenhuis volgde een ontwenningskuur met enkel water. Moeder leefde eindelijk op, leek het wel. Ze aaide toen mijn haren en kuste mijn wang als ik naar school vertrok. Ze rook naar uien en goedkoop parfum. Nooit eerder had ik haar zo mogen ruiken.

U moet weten dat ik, toen ik 12 was, een diepe haat voelde voor meisjes. Ik dacht niet beter dat vrouwen met een fles in de hand werden geboren, want Elke Biebuyck dronk ook al Breezers in het park. Elke Biebuyck zult u wel niet kennen. Dat was een buurmeisje. Ze was wat ouder, maar niet zoveel. Zij rook naar sigaretten en chocolade, dat weet ik nog goed. Elke was een felle. Ze maakte ons tot wat wij, jongens van de buurt, geworden zijn: échte kerels met haar op onze kin en onze borst. Nooit zal ik vergeten dat ze sprak over dikke piemels in haar mond.

Nu, mijn moeder voelde zich zo goed, dat ze besloot een streep te trekken over ons. Ze liep met de bakker aan het lijntje. En ook met de slager af en toe. Dat wist Bruno, mijn broer me te vertellen op een dag. Op school hadden ze hem gepest met rake woorden. "Je moeder is een hoer." Hij was haar gevolgd toen ze alweer een feestje had. Na de glazen flessen waren namelijk plastic potjes gekomen. Om toch maar iets te doen te hebben 's avonds, terwijl wij huiswerk maakten en vader voetbal keek, was ze miss Tupperware geworden.
En toen had Bruno dus, met zijn eigen ogen gezien, dat ze de bakkerij binnenstapte. We ontdekten later piepkleine wolkjes meel op haar kraag. We wisten het nu wel zeker, want moeder bakte nooit brood of taart. Zelfs geen pannenkoeken.

Wat had u gedaan? We dachten er eerst aan om vader in te lichten. Maar dan hadden we vast een moord op ons geweten. Dus besloten Bruno en ik om ons zoeter te wreken.
Op een avond zaten we in het parkje. We hadden Breezers mee voor Elke. Ze kon wel wat hebben, dus hadden we een extra pak mee. En terwijl wij onze eerste sigaretten rookten, werden onze ogen net zo wazig als het hoofd van Elke. Ze wou ons kussen, lippen op onze mond. Maar wij dachten aan die piemels en waren in de war. Dus gaven we haar elk een paar stevige schoppen en haalden haar lippen open met een kapot flesje drank. Dat had ze dus wel verdiend en het kwam ons goed van pas: een paar dagen later kwam de politie bij ons thuis.

Nadat wij de gesloten inrichting achter de rug hadden, bemerkten we dat alles thuis intussen weer z'n oude gang was gegaan: moeder was van slag en aan de fles. De bakker roerde weer alleen in het beslag. En vader mepte harder dan ooit tevoren.

Wij komen nooit meer in het park.

TINE ZIET (414): Intiem vieren

Toen ik vorig jaar 44 was geworden, was ik nogal onbezonnen aan het project #365dagenvanvieren begonnen, waarin ik elke dag op Facebook een ...