Als men naar de vingers van Tany Minoek! zou kijken, zou men onmiddellijk opmerken dat die niet groen zijn. Het is niet noodzakelijk om intiem te worden: het 'voortuintje' (op de stoeptegels) zegt eigenlijk al genoeg.
Er zijn verschillende redenen om het onkruid niet te vermoorden. Ze kan er dagelijks wel eentje bedenken. Maar de hoofdreden is toch altijd weer dat ze niet van pottenkijkers houdt. Ze moet nog maar een voet in de tuin (ze heeft immers ook een échte lange achtertuin...) zetten of ze voelt de buren over de schutting gluren. Het is al te vaak gebeurd dat bij vegen van haar 'voortuin' de rolluiken van de overbuurvrouw omhoog getrokken werden.
Wél: goed nieuws! Vandaag waren de buren er niet en het was fantastisch wied-weer. Dus Tany Minoek! kon er niet om heen: de tuin in met die benen!
Ze had nog maar nét de radio buiten gezet en de tuinhandschoenen aangetrokken of ze hoorde de schuur van de andere buurvrouw openschuiven. Buurvrouw zelf kon dat onmogelijk zijn: die kwam al jaren niet meer buiten. Tany Minoek! keek voorzichtig over de schutting en zag dat het de kleinzoon was. Balen! Die jongen is zo lang dat hij zelfs niet over de schutting hoeft de gluren. Maar ze zette dapper door: ze ging alvast met schoffel richting tuinpad. Net toen ze zich bukte, hoorde ze het: hij had ook een radio buiten gezet. Luide hardcore dreunde uit zijn luidsprekers: "Take me babe! Take me hard!"
Nu is Tany Minoek! 'tamelijk' verdraagzaam, maar zeg nu eerlijk: wie verdraagt die loeiharde dreunen en enthousiaste kreunen wél? Ze vluchtte de tuin uit, begon dan maar de ramen te lappen. Wat op zich natuurlijk ook een goede zaak was.
En o ja, nu ze toch maar bezig was met uitsloven heeft ze de voortuin ook maar onder handen genomen. 5 emmers vol onkruid en stoffig zand. Voor de buren had ze het niet moeten laten: ze kwamen thuis toen ze net de tweede emmer vulde... Ze leken opgelucht. Tany daarentegen vloekte hard tussen de oren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten