TINE ZIET (422): Safari

Zaterdag ging ik op bezoek bij een vriend in Gent. Daarvoor moet ik de vervangbus tussen Menen en Kortrijk gebruiken. Die bleek goed gevuld te zijn. Er was een mountainbiker die onder de modderspatten zat. Een man die met een grote koffer op weg was naar het vliegveld. Een slapende jongeman achter mij. Voor mij zat een man die van kop tot teen onder de tattoos zat. Hij aaide met gekleurde vingers zijn dashond. Voorin was er animo door jonge gasten die wellicht naar een muziekfestival gingen. Ze maakten grapjes tegen de chauffeur en de opstappenden.  “Nee, deze bus gaat niet naar Kortrijk.” 

Vlakbij het station in Kortrijk ontstond er lichte paniek. De chauffeur die duidelijk niet vertrouwd was met de route, twijfelde ineens hoorbaar of zijn bus wel door de tunnel zou kunnen. Hij manoeuvreerde in eerste impuls zijn bus weg van de tunnel, maar bleek toen dwars over de weg vast te staan en bijgevolg het verkeer op te houden. Er bleek gewoon geen andere mogelijkheid te zijn dan de tunnel te nemen. Een passagier sprong uit de bus en begeleidde de bus uit zijn hachelijke situatie door te gebaren en met opgeluchte adem bleek ons vervoersmiddel niet veel seconden later in de tunnel te passen. Ook de weg naar de halte zelf bleek niet zonder hindernissen te zijn. We werden met z’n allen wat door elkaar geschud. 

Bijna was ik uitgebarsten in een spontaan applausje toen we met enkele minuten vertraging konden uitstappen. De trein stond gelukkig nog op ons te wachten. Van dubbele opluchting gesproken. Ik was op safari in bijzonder gezelschap op veel wielen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/05/24)

TINE ZIET (421): Onbezonnen

Nu het weer beter met me gaat, durf ik weer onbezonnen te springen in de dingen. Zo besloot ik afgelopen zondag om met de trein naar Schiedam te reizen om daar de finissage van een expo mee te pakken. Die tentoonstelling was een hommage aan een gestorven kunstenaar, die in het verleden tot mijn vriendenkring behoorde. Niet dat de vriendschap was doodgebloed, maar na het breken met mijn toenmalig lief, werden ook die banden wat minder.

Meer dan drie uur deed ik er over. Ik had er vier treinen voor nodig. Eenmaal aangekomen in Schiedam wandelde ik naar de expositieruimte. Ik werd er hartelijk ontvangen en ik vond het echt waar fijn om er bij te zijn. Niet alleen voelde het als een passend uitzwaaien. Ook had ik er leuke gesprekken. Toen ik daarna de poëtische uitdaging die gekoppeld was aan de finissage samen met twee anderen won, kreeg ik een grote zeefdruk mee naar huis. Die werd keurig ingepakt en niet zo veel later, was ik alweer op weg naar het station.

Op een van de tussenstops naar Menen, besloot ik toch dat ik even tijd moest nemen om te eten. Tot mijn nieuwsgierigheid zag ik in Breda een Taco Bell. Ik ken de keten alleen van te horen in films of series, dus ik bedacht alweer onbezonnen: “Go, Tine!” Ik wees iets aan van op de kaart, op goed geluk. Het bleek lekker, maar erg weinig. Daarenboven miste ik er mijn trein door en moest hierdoor 57 minuten op een volgende trein wachten. Ik vervloek daarom vanaf nu de fastfoodketen. Maar mijn eigen onbezonnenheid mag toch naast de herinneringen en het kunstwerk blijven.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/05/24)