Ballade van de verloren kinderen

in het begin schiep hij het gras
alsof het aarde was
hij legde haar daarin neer
en ze was niet meer

hij zei: “er moet water komen”
en zij speelde fontein
HAP deed hij “Ik drink je leeg”
klaterend werd ze zijn meer

“ik wil nu je vruchten om te eten”
met zijn mes sneed hij die in twee
“eentje voor mijn honger
en eentje voor mijn eer”

indien dit een romance was
steeg zij nu uit boven het gras
zoog zich vol met paardebloem
spon haar pluis met mild gefleem

“neen, ik woon in een ballade”
het meisje zuchtte een laatste keer
in de aarde van het gras bloeide ze open
in de aarde van de aarde was ze geweest

hij zag dat het goed was
trok een hemel om haar heen
“het is rond, het is volbracht”
hoorde stemmen en verdween

er werd gezocht naar adem
toen men over de vlakte keek
men groef gangen, men vloog over
helaas: geen vleugje meisje meer

na het leven kwam haar haar
daarna het speeksel en het bloed
men kamde alles tot het draadje
wreef angstig handen dijen leer

men gaf haar op na weken zoeken
er verschenen paardebloemen
en de zon scheen eindelijk geel
het groene gras dat veerde weer

tot slot schiep hij de stilte
die kleefde hij op lippen
en snoerde daarmee de keel
“waarheid schep ik een andere keer”


Tine Moniek!
2007

Dit gedicht schreef ik voor het OpenTuinWeekend. In 7 tuinen worden op 23 & 24 juni kunst & poëzie getoond. Dit gedicht komt samen met organische kunstwerken in de tuin van Miek Verbeke, Vijfseweg 38 te Waregem. Klik hier voor meer info.