TINE ZIET (403): Ringetje

Met meer dan zevenduizend waren ze. Bezoekers die de overzichtstentoonstelling met werk van Yvonne Serruys bezochten. Dat is op z’n minst een geslaagde hommage te noemen aan de vrouw die 150 jaar geleden in onze stad geboren werd en overduidelijk haar stempel zette op het grote artistieke veld. Het feit dat bezoekers soms zelfs van ver buiten Menen naar ons cultuurcentrum en het stadsmuseum kwamen om deze expositie te bewonderen, bewijst dat. De oeuvrecatalogus die samen met de expo verscheen wordt inmiddels al in andere musea te koop gesteld! Zelfs in het buitenland! Toch zullen veel inwoners van onze stad nog steeds niet weten naar wie de Y Serruysstraat werd vernoemd. Dan is dat maar zo. Het is al heel wat dat er intussen meer en meer mensen wél zullen weten wie ze was.

Ook al settelde deze ‘beeldhouwer van de nieuwe vrouw’ zich in het mondaine Parijs, ze bleef erg verbonden met haar hometown Menen. Foto’s en filmpjes uit dat Parijs toen doen tot de verbeelding spreken. De jurken en de hoofddeksels daarop getuigen van een flamboyante tijd daar. Het feit dat Serruys haar vrouwen evenwel in hun blootje portretteerde maakte haar modellen universeler en fragieler. Al maakte ik me toch deze bedenking:  Wat schijnen vrouwen in die tijd toch allemaal geboren met een lijf dat  door een ringetje is te halen! Al is dat misschien gewoon kwestie van perspectief. Zo zonder corset en zonder gaine, voelden die dames misschien wellicht ook wel gewoon gêne.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  22/12/23)

TINE ZIET (402): Ambachtelijk

In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt wel ergens sluikreclame gemaakt voor de slagerij in kwestie. Vaak voor de préparé of het gehakt. Toen ik hem eens vroeg of hij wel wist wat ‘ambachtelijk’ betekent, wist hij me te vertellen dat het ‘huisbereid en met liefde gemaakt’ is. Ik merkte op dat hij wellicht ook gewoon ambachtelijk gemaakt was. 

Zondag ben ik naar Petit Marché de Menin in CC Kaffee geweest. Een fijn authentiek kerstmarktje in onze stad. Bijna alles is er ambachtelijk gemaakt. Juwelen, zeepjes, chocolade, kaartjes, servies, kunstwerken,…. Stuk voor stuk thuis en met liefde gemaakt. Dat is te merken aan de trots waarmee de verkopers aan hun verkoopstafeltje staan. Ze verkopen niet alleen een product, ze vertegenwoordigen ook zichzelf als exclusieve maker van die waren. De uniciteit van wat je koopt, zit natuurlijk vervat in de prijs. Massaproductie is goedkoper. Iets wat in beperkte oplage wordt gemaakt, is nu eenmaal uniek en daar betaal je extra voor. Niet iedereen kan of wil die meerwaarde er voor neertellen. We moeten het elke maand uiteindelijk allemaal met onze eigen portemonnee stellen. Tenzij we suikernonkels hebben. De wereld zou wel meer blinken als in alles dat vleugje eigenheid, trots en liefde zou vervat zijn. Inclusief in ons eigen zijn. We doen wat we kunnen. Diep in mijn hart weet ik dat ik verlang naar meer en meer authenticiteit.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  15/12/23)

TINE ZIET (401): Onveilig

Toen men zoveel jaar geleden wegen begon aan te leggen en een beetje later ook parkeerplaatsen ging aanleggen, was moeilijk te voorspellen dat de voertuigen almaar breder zouden worden. De meeste vooruitgang maakt compacter… Er zijn nog praktische dingen in verband met auto’s die moeilijk te voorspellen waren. Zoals dat een gezin met meerdere kinderen een grotere wagen nodig heeft om de kinderen reglementair te kunnen vervoeren of dat een basisgarage niet groot genoeg is voor twee gezinswagens. De gevolgen zijn bijvoorbeeld dat parkeerplaatsen ineens lijken te krimpen, dat auto’s het moeilijker hebben met tegenliggers en geparkeerde auto’s langs de kant van de weg en dat één parkeerplaats voor de deur erg weinig is. Ook mocht ik deze week nog eens aan de lijve ondervinden dat de auto’s van tegenwoordig amper plaats voor fietsers overlaten als er geen fietspad is voorzien. Laat staan voor bakfietsen of cargobikes. Zelf moest ik met de fietsende studenten uitwijken naar het voetpad om vooruit te geraken.

Het werd op een bewonersvergadering al eens voorzichtig uit de doeken gedaan, maar nu is het ook officieel: de overweg op de Hogeweg wordt afgesloten met heel veel zorgen en paniek tot gevolg. Het feit dat er vlakbij een school is, maakt de zaak niet eenvoudiger. Als buurtbewoner kan ik alleen maar zeggen dat het nu vaak al bijzonder onprettig is om te vertrekken of thuis te komen. Onveilig ook.  Ik heb geen Nostradamusallures, maar wat de vooruitzichten zijn voor komende tijd zijn ook zonder glazen bol in te schatten.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  08/12/23)

TINE ZIET (400): Vloek

Enkele weken geleden heb ik een ongewenst boek in mijn brievenbus gevonden. Even dacht ik aan een wraakoefening. Inmiddels is gebleken dat veel inwoners het exemplaar kregen. Ik heb het nooit uit de verpakking gehaald, al moet ik bekennen dat mijn vingers heel soms kriebelden om het toch hoofdschuddend en verontwaardigd te lezen. Nu moet ik ook toegeven dat ik in de periode dat het boek op mijn keukentafel lag, verdacht veel pech  en last van hoge bloeddruk heb gehad. Dus ging ik dat vermaledijde ding toch een beetje haten. In gedachten ging ik het vaak met een breekmes of een schaar te lijf.

Toen er vorige week een vriendin op bezoek kwam, hadden we het ook over het boek. En mijn kapotte wasmachine. Dat het wel allemaal erg toevallig was dat er weer iets stuk gegaan was. Ze griste het boek van tafel en bedacht de ideale brievenbus voor het ding. Ze zei: “Ik ken wel iemand die een beetje pech kan gebruiken.” Die persoon woont trouwens ver buiten onze contreien en leest deze krant niet. Ik ben in elk geval opgelucht dat het ding uit mijn huis verdwenen is.

Sindsdien lacht de wereld me nog net niet toe. Ik krijg weer leuke uitnodigingen en ik slaap dieper. Er zijn voorlopig nog geen voorwerpen of vriendschapsbanden stuk gegaan. De ervaring leert dat ik op mijn hoede moet blijven, straks zit er weer iets in mijn brievenbus dat vervloekt is. Al hoop ik af en toe dat er in deze wereld iets magisch kan gebeuren, ik huiver bij de gedachte aan verdoemenis.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  01/12/23)