Met meer dan zevenduizend waren ze. Bezoekers die de overzichtstentoonstelling met werk van Yvonne Serruys bezochten. Dat is op z’n minst een geslaagde hommage te noemen aan de vrouw die 150 jaar geleden in onze stad geboren werd en overduidelijk haar stempel zette op het grote artistieke veld. Het feit dat bezoekers soms zelfs van ver buiten Menen naar ons cultuurcentrum en het stadsmuseum kwamen om deze expositie te bewonderen, bewijst dat. De oeuvrecatalogus die samen met de expo verscheen wordt inmiddels al in andere musea te koop gesteld! Zelfs in het buitenland! Toch zullen veel inwoners van onze stad nog steeds niet weten naar wie de Y Serruysstraat werd vernoemd. Dan is dat maar zo. Het is al heel wat dat er intussen meer en meer mensen wél zullen weten wie ze was.
Ook al settelde deze ‘beeldhouwer van de nieuwe vrouw’ zich
in het mondaine Parijs, ze bleef erg verbonden met haar hometown Menen. Foto’s
en filmpjes uit dat Parijs toen doen tot de verbeelding spreken. De jurken en
de hoofddeksels daarop getuigen van een flamboyante tijd daar. Het feit dat
Serruys haar vrouwen evenwel in hun blootje portretteerde maakte haar modellen
universeler en fragieler. Al maakte ik me toch deze bedenking: Wat schijnen vrouwen in die tijd toch
allemaal geboren met een lijf dat door
een ringetje is te halen! Al is dat misschien gewoon kwestie van perspectief.
Zo zonder corset en zonder gaine, voelden die dames misschien wellicht ook wel
gewoon gêne.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 22/12/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten