Ze had hem niet verwacht, maar toch stond hij plotseling aan de kassa: Meneertje Weemoed. Tany Minoek! liet haar boodschappen bijna op de grond vallen, toen ze tot de ontdekking kwam, dat hij haar bij de kraag had. Hij knipoogde. Zij stuntelde zich een weg naar buiten terwijl ze klungelend haar bankkaart tussen de worteltjes schoof.
Bang voor de Meneer was ze zeker niet. Ze had hem zelf al genoeg opgezocht. Altijd was ze welkom geweest om op zijn bank een stukje taart op te peuzelen terwijl hij een dia-montage uit haar jeugd op de muur projecteerde. Deze keer had ze helemaal niet aan hem gedacht. Ze dacht aan straks en eten.
Na de verrassende ontmoeting was Tany Minoek! weer 20 en liep weer huppelend in short met Sunny aan de hand naar de poort en wuifde haar de straat uit: "Tot volgende week!" Ze knuffelde de heimwee weg op kamp, las bedverhaaltjes voor en durfde wel eens een gekke pet op te zetten. "Pak het terug, Weemoed!" zei ze, "ik kan het niet maken..." Hij deed het.
Ze stapte op haar fiets en reed vol schaamte richting Heden. Toen er een auto naast haar stopte om haar de weg te vragen naar de Hukkelstraat, twijfelde ze even. Ze was toch zelf ook verdwaald? Ze wees de dame de weg en zag te laat dat Meneertje Weemoed het hoofd schudde en verdween. "Hé," riep Tany, "waarschuw je me de volgende keer wel even?"
Ze was hier en nu volledig van de kaart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten