Huiskamerfobie

Tany Minoek! nodigt zichzelf uit tegenwoordig. Niet op de koffie. Niet op de thee. Zelfs niet om te zuipen. Ze nodigt zichzelf uit om in een 'vreemd' huis haar monoloog Amen & uit! te brengen. Eén van de doelen van dit initiatief is, dat Tany vindt dat ze eens meer onder de mensen moet leren komen. Want ze kan niet zo goed om met publiek.

Zonet speelde ze haar eerste huiskamervoorstelling.
Het was een beetje raar. Het publiek kwam niet voor de voorstelling, maar voor het huis. De bewoners gaven namelijk een 'familie-instuif' voor hun nieuwe woning. Een theatervoorstellingetje koppelen aan een drankje/hapje/dit-is-de-gang-naar-de-slaapkamer. Dat was op zich niet erg. Maar normaal speelt Tany Minoek! voor mensen die toneel willen zien. Geen huis. Nu waren de mensen toch wat overrompeld en vooral een beetje luidruchtig. Allemaal geen groot probleem... Aandacht kan je winnen. Toch?

Maar een appel kwam niet goed terecht en middenin een ontroerend lied hoorde Tany gegniffel en niet-eens-fluisterend geblaat. Na de voorstelling kroop ze van schaamte in een hoekje omdat niemand écht gemeende denkbeeldige bloemen om haar hals hing, ook al had ze zélf het idee dat alles goed verlopen was (op die ene appel na).

Maar het publiek kwam natuurlijk niet voor denkbeeldige bloemen. Ze kwamen om de bewoners te feliciteren en het huis te inspecteren. Met dit besef voelde Tany Minoek! zich een indringer en ze maakte dat ze snel weg kwam.
"Doorbijten, meid!" bedacht ze op de weg terug. En "Je wou toch zo nodig?"

De volgende keer dat ze onder de mensen komt, zal ze beter mikken.
"Hier ben ik, kijk en hoor me aan!"