Gisteren was het dan eindelijk die dag waar ik zo lang mee in mijn hoofd gezeten heb. Slapeloze nachten en onbeschaamde vreetbuien hebben me blijkbaar goed gedaan. Het voelde ongelooflijk goed daar op die planken. Alsof het zo moest zijn.
Bedankt voor wie er was. Jullie applaus deed me een paar milimeter groeien.
Wie Amen en uit! ook een keertje wil zien, hou de agenda in de tweede kolom in de gaten of boek me zelf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (480): Graniet
Er is niet veel nodig om je het gevoel te herinneren dat je kreeg toen je voor de eerste keer tegen de muur liep. Of dat deksel dat je op je...
-
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
-
Waar waren jullie? Lagen jullie in bed? Zaten jullie ergens vrolijk te ontbijten? Ruimden jullie de sporen op van een of ander nijdig feestj...
-
Het woord ‘eenzaamheid’ is afgelopen dagen nog nooit zoveel uitgesproken. Blijkbaar voelt de helft van de Vlamingen zich soms eenzaam. De ‘s...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten