Wie me deze dagen tegenkomt, zal ongetwijfeld merken dat ik wat minder huppel. Die laatste weken van het jaar voelen altijd als wat ballast.
Zo is de laatste maand van het jaar traditioneel
lijstjesmaand. Mensen posten gretig hun lijstjes van beste muziek,
hoogtepunten,… Als men op 1 december al lijstjes maakt van hoe het afgelopen
jaar was, hoe kan men dan nog onbevangen bewonderen in december? Zo was ik
zondag nog bij Wijndomein Ravenstein om er te gaan luisteren naar Goes en Goes
en vandaag ontdekte ik een ontzettend mooi muzikaal nummer dat ik al de hele
dag op repeat heb staan. Soit, mijn lijstjes zijn nog niet bepaald. Een jaar
duurt toch twaalf maanden?
Daarnaast voel ik de druk om te moeten feesten. Om te moeten
kopen. Om copieus te eten. Wie me kent, weet dat ik heel jaar lang mijn best
doe hiervoor. Dat het nu opeens als obligaat voelt, maakt het veel onprettiger.
En dan ook nog eens al die cadeaus! Volgens de advertenties die ik krijg,
verdient iedereen die ik graag zie een cadeau uit mijn hart en dat klopt, maar
feit is wel dat ze allemaal uit dezelfde portemonnee moeten komen.
Of dat nog allemaal nog niet goed genoeg is, klopt men nu
ook nog massaal op de deur voor goede doelen. Natuurlijk wil ik solidair zijn.
Vanzelfsprekend vind ik zoveel onrecht schrijnend.
Alles bij elkaar is het gewoon teveel. Want naast al dit
alles is er nog gewoon een leven. Mensen zeggen me soms: “Het ligt aan jou. Je
hoeft die druk toch niet te voelen.” En dat klopt. Maar ik breek graag een lans
voor wie hetzelfde voelt. Samen tilt het minder zwaar dan heel alleen.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 12/12/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten