Zaterdag ging de voorlopig laatste Matinee Moniek door in de bib van Menen. Voor mij was die extra bijzonder omdat ik twee leerlingen te gast had uit mijn beginjaren als juf. Meer dan twintig jaar geleden was ik zelf nog een student, maar wekelijks reed ik met plezier op zaterdagochtenden naar de Ansold in Anzegem om daar les te geven. Ik herinner me dat het heel erg mistig kon zijn onderweg en ook herinner ik me een lesdag waarop ik met de handrem op piepend de parking arriveerde. Toen was het wellicht gewoon mistig in mijn hoofd.
Anneleen noemt zichzelf nu ‘Amazone op de fiets’ of ‘Amazone
zonder paard’ en Stijn kleurt de wereld met hartslagen via zijn project
‘Artbeats’. Ook al zijn we jaren verder en lang niet meer hetzelfde: in de kern
zijn we wie we waren: rusteloos en nog steeds op zoek.
Soms twijfel ik of ik nog tot het einde van mijn werkjaren
les wil geven. Dit jaar misschien net iets harder dan de andere jaren. Ik merk
dat veel vrienden en kennissen in mijn leeftijdscategorie worstelen met vragen
over hun werk en de toekomst. Velen staan op een soort wachtlijst naar een
nieuwe uitdaging. Of dromen er toch over. Echt springen is misschien te veel
avontuur.
Ik herinner me dat toen ik nog jong was, dacht dat ik voor
altijd juf zou willen blijven in Anzegem. Tot ik opeens een voltijdse
betrekking in Menen kon krijgen. Ik wuifde na lang wikken en wegen Anzegem uit
en liet de stad die nu de mijne is, in mijn hart. En ook al loopt het soms
allemaal wat anders: de kern die blijft.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 13/05/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten