Zondagnamiddag werd ik getrakteerd op de adembenemende dansvoorstelling ‘Sutra’. In die voorstelling laat choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui monniken van de Shaolintempel uit China dansen tussen, in, op en met kisten. Er is ook een klein jongetje te zien dat toch wel de show steelt. Het was voor mij in van de eerste keren in mijn leven dat ik zo met het boeddhisme werd geconfronteerd. Wat ik zag was ronduit indrukwekkend.
Heel veel momenten in de voorstelling grepen mij heel erg
aan en op een gegeven moment huilde ik tranen met tuiten. Dit voor het eerst in
heel lang niet uit meligheid. Het ging mij om de kracht, de energie, de poëzie
van de bewegingen, pure bewondering en
het ongeloof zoiets voor mijn eigen ogen te zien gebeuren. De impact die de
bewegingen en de kreten van die mannen op me hadden, maakte precies iets in me
wakker dat ik niet kende bij mezelf. Na de voorstelling heb ik ook zeker een
twintigtal minuten vooral gezwegen. Wat voor mij toch best een lange tijd is in
gezelschap.
Toen mijn gezelschap en ik even later toch weer lachend en keuvelend op een terrasje zagen, zagen we het gezelschap van monniken over het pleintje waar wij zaten overlopen. In gewone kleren. Vanuit de verte gezien, leken ze op gewone toeristen. Ze wandelden gewoon en zonder tuimelingen. De kisten waren in de backstage blijven liggen of inmiddels opgeruimd. Het feit dat die Shaolinmonniken wellicht ook maar iets gingen eten samen, maakte de voorgaande magie niet ongedaan: wat ik in het Koninklijk Circus zag was bovenaards.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 27/05/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten