Onlangs werd ik aangesproken in de Rijselstraat door een wildvreemde man die me vroeg of ik kinderen had. Hij had in de winkel iets gratis gekregen waar hij zelf niet veel aan had. Ik moest hem ontgoochelen. Toen hij wat verder was, besefte ik dat het bakvormpjes waren en dat je geen kind hoeft te hebben om koekjes te bakken. Helaas, toen ik me omdraaide, zag ik dat hij een moeder had gevonden die het cadeautje blij mee naar huis nam.
Nu het nat en miezerig is, lijkt het me ineens een fantastisch idee
om gemberkoekjes te bakken. Ik zie in mijn gedachten dampende koekjes op tafel liggen. Toegegeven:
terwijl ik dit tik loopt het water me in de mond en moet ik mezelf bedwingen om online bakvormpjes te zoeken en bestellen. En dat terwijl ik in mijn hele leven nog niet één koekje bakte. Het is fantastisch
wat één simpele toevallige ontmoeting kan doen.
Bij gebrek aan kinderen en bakvormpjes ga ik straks een
dampende stamppot maken. Met spruitjes, appeltjes en spekjes. Ja, dat lijkt me
een hemels plan. Als ik maar niet aangesproken word door iemand die me op
andere gedachten brengt. Al is die kans erg klein als je je op de eerste
verdieping van je huis verschanst
Ondertussen zingt Maria Callas ‘Casta Diva’ en krijgt daarvoor een
staande ovatie. Dat is te horen aan de opname die momenteel door mijn
luidspreker knalt. In dat nummer staat het hoofdpersonage zieneres Norma
trouwens ook voor een verpletterende keuze tussen twee liefdes. Haar liefde
voor een man en de trouw die ze beloofde aan de druïden. Al is mijn keuze veel
minder hartstochtelijk: een portie drama zal in mijn stamppot niet ontbreken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten