Ik leef op voet van oorlog met die dames in het warenhuis die je van alles in de mond willen proppen of in je mandje willen droppen, alsof ik maar een voedselcontainer ben. Natuurlijk verkies ik lekkere jam boven droog brood. Maar ik hoef geen twee potten en een gratis pot daarboven op. Ook worstjes zijn wel lekker, maar mijn mond staat soms op kaas. Jonge. Geen nieuwe soort die volgende maand niet meer zal bestaan. Al gezien? Tegenwoordig doet men in werkelijk alles mozzarella en zongedroogde tomaat. Het is nu nog wachten op de eerste douchegel in die smaak.
Mevrouw, als u me aanspreekt, doe het dan beleefd. En als ik zeg: "Nee, bedankt", wees dan blij dat ik niet van het gulzige soort ben. Zo'n kraampje is in een fractie van een halve seconde leeggevreten. Maar U bekijkt me alsof ik onbeschoft ben terwijl U het was die ongevraagd op mijn vertrouwde winkelpad kwam.
Maar het ergste zijn die dames en heren die voor een warenhuis op wacht gaan staan. Met één of ander te mijden abonnement. Of erger nog: kaartjes, pleisters en balpennen. Ze kleven verontwaardiging op mijn lijf omdat ik bijvoorbeeld geen €6 wil betalen voor een heel ziek kindje. Natuurlijk is een open ruggetje heel erg. Maar ik kom gewoon mijn boodschappen doen. Voor €6 koop ik bijna nog drie broden. Die optelsom is zeker handig eens halverwege de maand. En als je dan uit de winkel komt, wijzen ze je na. Je zou op je broden kunnen wijzen, maar die kocht je natuurlijk niet. Nee, je kocht jezelf een schuldgevoel, dat je nog zal voelen bij een volgende warenhuisbezoek.
Bijna hoop je op een woordeloze bedelaar zonder vaste prijs. Een paar muntjes zouden je al lichter maken. Op zo'n moment vind je er natuurlijk geen en je gaat vloekend heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten