Vandaag kreeg ik de uitnodiging om mee te gaan naar een folkoptreden in Gent. Folk. Ik heb er op zich niets op tegen, maar het is een muziekgenre dat tot nu toe aan mij voorbijtrok. Vroeger ging ik naar folkfestivals voor de muziek die eigenlijk geen folk te noemen was. Occasioneel ben ik wel eens tussen folkmuzikanten verzeild geraakt. Dan zag ik mensen dansen op een manier die me nogal onnatuurlijk aan deed. Ik kon het fronsen dan niet laten. Een uitdaging dus om naar een heus folkoptreden te gaan.
Het meisje houdt van muziek. In alle stijlen en talen maar op een dag hoorde ze een doedelzak en sloot te de oren. Te hard. Of een te schelle toon. Wie zal het zeggen? Vanaf die dag was ze almaar op haar hoede: ze wou vooral geen doedelzak meer horen. Noem het koppigheid. Of vooringenomen. Op een dag werd ze gevraagd om mee te gaan naar een plek waar de doedelzak zeker en vast te horen zou zijn. Ze ging glimlachend mee, maar met een heel klein hartje. Want leg maar eens uit dat je van een doedelzak ongemakkelijk wordt. Wat ze hoorde was meer dan doedelzak. Ze zag instrumenten die ze nog niet eens kende. Ze zag energie en aanstekelijk enthousiasme. En bovenal: ze hoorde muziek! Aan een dansje heeft ze zich niet gewaagd. Maar het scheelde echt niet veel...
Ga ik dit nog doen? Wellicht wel. Maar niet voor een heel festival. En CD's zal ik (voorlopig) niet aanschaffen. Ik ben op een leeftijd gekomen waarop mijn vooringenomenheid wel eens mag krimpen tot een erwt. Vind ik.
Meer info over deze rubriek? Klik HIER.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten