ZOMERZAND: DAG 17

Wie mij kent, weet inmiddels dat ik een groot probleem heb met parkeren of me in een vreemde stad op vier wielen te manoeuvreren. Meer nog: ik probeer het met alle macht uit de weg te gaan. Als ik het toch een keertje probeer, loopt dat meestal af met kleren die uitwringbaar zijn en mijn lijf helemaal in rode bulten. Of soms overkomt het me - dat is echt - dat ik na uren transpireren en zuchten gewoon weer naar huis ga rijden. Benzineverspilling. Verspilde auto-slijtage. Maar vooral alweer een paar jaar minder voor mijn hart. Vandaag reed ik zo eventje naar Rijsel. In het centrum van de stad. Met een gps die me in de steek liet! En ik had zowaar geluk. Na het moment van nu-echt-naar-huis-te-willen-keren vond ik een parkeerplek. Van onder mijn borst voelde ik zowaar iets als kwispelend geluk.

Het meisje verplaatst zich al een hele tijd op wielen. Van die wielen heeft ze opvallend minder blaren. Maar ook: van die wielen kwam er ook steeds meer meisje. Eén van de moeilijkste dingen aan die wielen is dat ze moeilijker tot stilstand komen dan twee benen. Twee benen kan je bijna overal parkeren. Zeker in een stad. Al kan het meisje die benen ook niet te lang parkeren. Dan gaat ze zweten. Al gaat dit stukje niet over ledematen, maar over het parkeren van vier wielen. Op zich hoeft het parkeren geen probleem te zijn. Op de meeste dagen kan ze het probleemloos. Op andere dagen, vooral met muizenissen in het hoofd, krijgt ze auto niet tussen de andere dingen in dit leven. Dan rijdt ze liever door en door en door. Als het zou kunnen, zou ze de hele wereld rondrijden om gewoon weer thuis te komen. De kans dat ze haar vier wielen enkele meters van haar huis kwijt kan, is ook groot. Maar ze kent de weg. De buren haar schaamte. De wielen giechelen haar vaak ongetwijfeld na: 'Watje!'

Ga ik dit nog doen? Ja. Rijden in een stad en vooral parkeren is iets wat ik keer op keer moet leren.

Meer info over deze rubriek? Klik hier.