Tekenen. Nooit een sterk punt van mij geweest. Ik geloof dat ik nog steeds een boom teken zoals ik dat kleuter deed. Hetzelfde met huizen, katten en mensen. Mensen hebben meestal gewoon een stokje als lijf en een druif als hoofd. Het plezier van tekenen is mij nooit doorgegeven. Vandaag daagde een vriendin mij uit om haar portret te tekenen. In ruil gaf ze mij in tweevoud terug. Ik kon er best om lachen. Het resultaat? Dat is niet echt zo beschamend om te zien. Ik zie meer dan een druif. Meer dan het driehoekje als neus en lijntjes als haren. Maar een portret van die vriendin? Nee, dat is het uiteindelijk niet geworden...
Geef het meisje een potlood en ze legt die onder haar onderlip. Meer kan ze er niet mee doen. Prutsen en kriebeltjes. Dat lukt. Meer niet. Dus als er op een dag toch een echte lijn uit dat potlood vloeien moet, begint het meisje zo te zweten dat ze alle lijnen met kleine fijne zweetdruppeltjes besproeid en die op hun beurt gaan vloeien tot een grijze vloed op haar hand die ze overal onbeschaamd mee naartoe neemt. Soms tekent ze haar lijf zo grijs dat het bijna als een bejaarde is. Kleine houterige lijntjes.
Ga ik dit nog doen? Misschien wel. Zo erg was het allemaal niet. Toch? :)
Meer info over deze rubriek? Klik
hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten