Het meisje denkt heel soms terug met heel veel heimwee aan de tijd waarin ze nog een elastiekje was. Soepel legde ze haar benen in de nek en kroop gedegen door het oog van de naald. Soms vreesde ze wel het knappen van het lijf tijdens al dat rekken en veren. Het kapot springen in de ruimte. Om zich dan op handen en voeten bij elkaar te rapen. Dat heeft ze nooit moeten ervaren. En dat is dan weer een geluk. Stuk is stuk. Zeker voor een elastiek.
Zal ik dit nog doen? Hoogstwaarschijnlijk wel. Auto's met kapotte sloten zijn me niet vreemd. Al komen ze steeds minder voor.
Meer info over deze rubriek? Klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten