stelt paal en perk (19)

Beste,

De wegen van de sociale media zijn ondoorgrondelijk. Dat weet U net zo goed als ik. Vandaar ook dat ik U zo vlotjes kan bereiken. De reden waarom ik U contacteer betreft een reactie die U hebt geschreven onder een foto van een bonte bende majorettes. Eén van hen ben ik. Jawel, die rechtse. De superrrrrrrste, zoals u met een guitige smiley omschreef. Bedankt alvast voor het compliment. Het is altijd fijn om superrrrrrr bevonden te zijn. Zeker door onbekend heerschap.

U moet weten dat ik met de toetreding tot het prettige clubje 'Les Figurettes Fénoménales' een serieuze drempel over ben moeten stappen en dan is een compliment als dit zeer zeker welkom. Zoals iedere vrouw die er op deze aardbol rondloopt, zit ik vol complexen en daarnaast heb ik een behoorlijk coördinatieprobleem. Mezelf is zo'n strak jurkje wringen inclusief netkousen en daar dan ook nog mee naar buiten komen, vergt lef en al die pasjes vragen enorm veel energie. Ik heb die lef en energie gevonden. En hoe! Dat het loont en U me blijkbaar super vindt, dat vind ik mooi.

Wat ik graag van U zou willen weten, is wat U met die smiley bedoelde? Vindt U me daarnaast ook grappig? Of was uw opmerking slechts een grapje? Als u me grappig zou vinden, dan vind ik dat fantastisch. Ik ben ook best een grappige vrouw. Dat mag ik van mezelf wel zeggen. Ik zit ook al ruim vijfendertig jaar met mijn gezelschap opgescheept. En vaak bezorg ik mezelf een ontzettende lachstuip. Maar ook anderen ontlok ik vaak een glim- of bulderlach. Het is een mooie gave om mensen te doen lachen in deze wereld. Humor is van onschatbare waarde geworden.  Maar als uw opmerking als grapje bedoeld is, wil dat zeggen dat U me helemaal niet superrrrrrr vindt. Dat is uw recht. Niet iedereen kan me geweldig vinden. Ik zou het er maar druk mee hebben. Dan rest de vraag waarom U dit blijkbaar openlijk wil verkondigen. Als ik dat zou doen, ben ik er wellicht een halve dag mee bezig. Teveel mensen zijn niet naar mijn zin.

Ik geef het grif toe. Toen ik voor het eerst openlijk als majorette over de straat marcheerde, pakte ik me niet alleen in shapewear en outfit in. Ook plakte ik een olifantenvel op mij. Want  zoals ik hierboven schreef: ik ken mezelf bijzonder goed. Ik kijk ook vaak in een spiegel. Zelfspot is me niet vreemd. Ik ken de zwaarte van mijn lichaam. Dat verbaast U wellicht niet. Ik kan er ook moeilijk om heen. Om die zwaarte. In een tijd waarin maatje achtendertig de wereld domineert, ben ik de olifant. Of het nijlpaard zoals U belieft. Daar neem ik ook stilaan vrede mee. Maar om één of andere reden was ik toch bang om reacties te horen in het publiek in de aard van: 'Moet je kijken naar die dikke!' Of  'Dat die durft mee te doen...' Die reacties zijn er. Dat weet ik. Zo zit de mensheid bij ons in elkaar.

Diëten: ik ken ze. Sporten doe ik minstens drie maal in de week. Mijn tweejaarlijkse bloedwaarden, daarmee maak ik wellicht de helft van de westerse bevolking jaloers mee.  In een maatschappij als deze, waarin men steeds maar ideaal moet zijn, zou ik naar een plastisch chirurg kunnen stappen. Maar dat is duur en waar stopt het dan?  Of ik zou ook gewoon binnen kunnen blijven. Of ik zou een maagring kunnen laten steken. Maar ik zag al resultaten van zo'n ding: een vrouw wordt er vaak opeens tien jaar ouder mee en wat moet ik in godsnaam met al dat hangend vel? Handig bij het marcheren is dat zeker niet. Kortom: ik heb besloten dat ik gewoon de imperfectie die ik ben, zal blijven. Dat ik niet meer naar 'normale modezaken' kan, maar naar 'gespecialiseerde' daar neem ik vrede mee. Dat mijn fitnessinstructeur me als een ware schandvlek in zijn zaak vol afgetrainde lichamen ziet, vind ik niet fijn. Maar ik fitness eigenlijk doodgraag...

Vrede.  Weet U, dat is waarover het te weinig gaat. Tegenwoordig is men zo met nepheid en correcties bezig, dat de wereld om perfectie lijkt te draaien. Maar het aardse bestaan gaat net daarom naar de vaantjes. Dat ziet U toch ook in het journaal? Uit pure koppigheid. Uit egocentrisme. Uit de angst niet mee te tellen en uit te boot te vallen. Men moordt, doodt omdat iemand anders is of in een andere god gelooft. De wereld is wel wat meer dan wat complexen waard. Denk ik. Dus als men mijn lijf uitfluit, doet dat me dat eigenlijk heel weinig. Calorieën zijn geen synoniem voor mijn geluk of eigenwaarde. Ik word ongelukkiger bij het horen van de actualiteit: dat de wereld naar de knoppen gaat, terwijl teveel mensen dagelijks voor hun eigen veel te kleine spiegel staan.

Deze tekst had U wellicht niet verwacht, toen U spontaan een foto met een bonte bende majorettes becommentarieerde. Hopelijk zit U er niet mee verveeld. Mocht U toch een ongemakkelijk gevoel hebben, wil ik U best op een ijsje of een taartje trakteren. En ik? Ik eet dan gewoon gezellig met U mee.

Hartelijk,
Superrrrrrrr Tine