ZOMERZAND: DAG 18

Soms besluipt mij het absurde idee dat ik niet lekker ben. Ik kan daar verder ook niet veel aan doen. Maar telkens in de zomer weet ik het weer: mijn bloed is blijkbaar heerlijk. Afgelopen nacht dacht ik: 'Kom maar op! Ik kan er wel weer tegen!' Na enkele beten, had ik natuurlijk al weer spijt. Liever ben ik smaakloos dan overheerlijk. Natuurlijk zijn er middeltjes. Maar de beesten die mij bijten zijn geen mug of vlieg. Ik word het liefst door spinnen opgeslurpt. En daar valt bijzonder weinig aan te doen. Muggen en vliegen zijn er ook, die zoemen enkel heel irritant als je dromen wilt. Vannacht dacht ik: 'Ik ga niet verder slapen, alvorens ik helemaal ben opgegeten.' In mijn gedachten schoot er weinig van mij over. Piekeren, draaien, wentelen, krabben, slaan, licht aanmaken, licht uitdoen, opstaan, zalf opsmeren, mezelf met lakens mummificeren, te warm hebben, draaien, piekeren, wentelen, krabben,...  Ik daagde mezelf uit mijn slaap op te offeren aan wie me had gebeten.

Het meisje houdt van slapen. Het liefst samen, maar uit gebrek aan ander, slaapt ze al maanden weer alleen. Dat heeft z'n voordelen: zo snurkt ze voortaan zonder gêne en rolt zonder hindernis van links naar rechts. Doch: alleen is maar alleen. Dus toen ze op een avond voor het slapengaan tot één of andere godheid had gebeden dat ze nu wel eens in gezelschap dromen wou, zond die één of andere godheid bont gezelschap naar beneden in gedaantes van een mug, een vlieg en een spin. 'Daar heeft ze voor gebeden,' zei hij terwijl hij in zijn vuistje lachte. En zij had spijt. Zo zonder zonde. Zonde!

Ga ik dit nog doen? Liever niet, maar de zomer is nog te jong en dus vrees ik het ergste. Ik was deze ochtend geen twintig cent waard. Een gezicht dat helemaal opgezwollen stond, alsof ik door de beesten geslagen werd in plaats van door ze werd gebeten.

Meer info over deze rubriek? Klik hier.