ZOMERZAND: DAG 25

Een paar dagen geleden werd ik uitgedaagd door een vriendin om mijn banden te leren oppompen. Dat ontstond uit een band die behoorlijk lek leek. Dus voortaan moest ik die banden wat in de gaten leren houden. Natuurlijk vergat ik vandaag te checken. Ik schrok toen ik een leegte onder auto voelde. Ik reed naar een tankstation waar ik wat ik van haar leerde, nogmaals uitvoeren kon. Maar wat bleek: te laat! De band was al naar de vaantjes... 'Zelf een band vervangen', riepen vrienden. 'Dat is nog eens een uitdaging!' Toegegeven: ik begon er zelfs niet aan. Dus ik belde iemand waar ik eigenlijk gewoon al heel lang voor betaal en stond hem bij toen hij met zijn takelwagen mijn auto kwam aangesneld. Wat bleek? De klus leek nog moeilijker dan ingeschat. De man had het er maar moeilijk mee. Het type banden van mijn auto bleken de eenvoudigste nog niet.

Het meisje houdt van ballonnen. Van luchtmatrassen. Zakjes. Dingen die ze vol adem kan proppen. Alsof het kleine staalkaartjes van haar leven zijn: 'Kijk eens, welke lucht ik uit kan blazen!' Op kampen vroeger, blies ze zonder pomp ook de matrassen van de anderen op. Tot ze licht werd in het hoofd. Ze herinnert zich ook eens een lading van ballonnen die ze met haar adem had gevuld. Maar niet alles vult zich met een adem. Als iets lek is bijvoorbeeld. Of kapot. Of gewoon allergisch aan een adem. Dat is jammer. Ze spaart niet graag een zucht, een zee van lucht. Ze deelt zo graag haar adem.


Zal ik dit nog doen? Ik vrees van wel. Banden gaan wel vaker stuk. En onhandigheid blijft vaak in linkerhanden hangen. Helaas. 

Meer info over deze rubriek? Klik hier.