ZOMERZAND: DAG 16

Vandaag hield ik samen met Bernhard Christiansen op uitnodiging van Kunstenfestival Watou 'garderOOObe' acht uur open. Voor dat 'garderOOObe-project' schrijven Bernhard en ik aan de hand van kleine flarden aan de lopende band gedicht en stukjes proza. Hoofddoel is het zeemzoete te mijden en het absurde met open armen toe te laten. We doen dat à la tête du cliënt. Zonder voorbereiding. Improviserend. Elke keer als we de 'garderOOObe' achterlaten zijn we letterlijk leeg. Maar we doen het graag: het is intensief en we krijgen best soms dingen uit onze vingers getikt waar we trots op zijn. Uitdaging van vandaag, wist ik niet op voorhand: we hadden ons écht aan een broodje verwacht. Of een koffiekoek desnoods. Maar we kregen geen enkele hap aangeboden. Aangezien het met de honger al zondagnamiddag was, was er ook geen enkele slager open voor een homp gehakt. En de bakker met de taartjes was te ver om zomaar even weg te lopen. Enfin: acht uur non-stop schrijven zonder eten... Wat zou dat geven?

Het meisje houdt ervan om eten in haar mond te proppen. Wie haar ziet, denkt aan volle mond en altijd snoep, maar op zich klopt dat niet. Ze eet evengoed een berg van kersen.  Of een stapel boterhammen met kaas. Maar niet voortdurend. Trek komt bij haar in onregelmatige vlagen. Ze heeft het eens getest: een paar dagen niet te eten. Dat lukte natuurlijk net niet. Afijn, vandaag ging het meisje acht uur heel erg drukkend schrijven met alleen haar ontbijt als brandstof  in haar lijf. Gelukkig was dit ontbijt uitgebreider dan op andere dagen: broodjes met ei en kaas, yoghurt met verse bessen, een sapje en een halve theepot thee. Maar zou dit voldoende zijn bij dat overvloedig tegen tijdsdruk schrijven? Denken en concentratie vergen energie! Net als je afsluiten van de wereld. Het meisje schreef en schreef haar lijf steeds leger. Op den duur hing haar vel tot aan haar enkels. Magere knoken die eens in haar weelderige dijen staken. Net op tijd slaagde ze erin zich weer met eten op te pompen. Anders was ze er vast niet meer. En dat verlies was voor elk meisje een verdriet. Of niet?

Ga ik dit nog doen? Wellicht zal het me nog overkomen. Maar Bernhard en ik zullen toch wat aan onze afspraken doen. Of een bordje voorzien met: 'Gelieve deze dieren wél te voederen.' Ergens voorbij het dieptepunt van concentratie - tussen slappe lach en gewoon willen slapen - kwam een vriend langs die ons chocolade toestak met de woorden: 'Misschien kunnen jullie dit wel gebruiken.' Dat konden we inderdaad. 

Meer info over deze rubriek? Klik hier.