stelt paal en perk (18):

Ik geef het toe. Ik ben een vrouw met veel gebreken. Maar vooral een exemplaar met heel veel zwaktes. Makkelijk ben ik in te palmen. Zeer handig bij het boetseren van wie mij tot iets wil kneden wat ik helemaal niet ben of wil zijn. Het zal dus ook niet verbazingwekkend zijn dat ik een makkelijke prooi voor verkopers ben. Zo eenvoudig ben ik om de tuin te leiden, dat ik op zeer zwakke dagen zelfs dingen zou kopen, die ik niet eens nodig heb. Ik geloof te makkelijk wie in mijn ogen kijkt. Zo kreeg ik op de dag van kerstavond bezoek van een jonge sympathieke vertegenwoordiger van een energiebedrijf dat me vast op het lijstje van 'eenzame vrouwen op kerstavond die makkelijk te vangen zijn' had gezet. En ja: ik was zielig die dag, en ja, ik gaf me gewonnen. En sinds die gênante handtekening in pyjama, word ik maandelijks met 'interessante' voorstellen om de oren gemept.

Nu had ik laatst een vertegenwoordiger van zonneboilers aan mijn deur. Of ik interesse had om daar iets over te vernemen... Aangezien ik niets over zonneboilers weet, denk ik. 'O, daar wil ik wel iets over leren.' Maar een vertegenwoordiger, is geen leraar, geen Wikipedia. Natuurlijk wil hij het product waar hij voor staat aan wie hem binnenlaat met veel bravoure aansmeren. Dat is zijn vak. En dat doet hij bijzonder goed. Terwijl ik naar zijn uitleg luister, weet ik dat ik in de toekomst best een zonneboiler zou laten installeren. Dat het een goede zaak betreft. Maar ik weet ook dat het nu niet past: ik spaar voor andere dingen die op dit moment belangrijker zijn in mijn leven.  Hij zit aan mijn tafel, drinkt opvallend niet van de thee die ik hem aangeboden heb en denk: 'Het is te laat: ik kan de deur niet meer dichtslaan.'  Dus luister ik verder. Knik. Toon interesse. Ik besef ook dat ik moet informeren bij vrienden, familie, naar andere bedrijven of het wel rijmt. Of er geen goedkopere alternatieven zijn. Dat zeg ik hem ook. Maar vlotjes maakt hij in het gesprek de overstap van zonneboiler naar mijn leven. En voor ik het goed en wel besef heeft hij me een balpen gegeven waarmee ik teken en heb hem een voorschot gegeven.

Als de deur sluit nadat hij triomfantelijk slechts één teugje van de inmiddels koude thee genipt heeft, vervloek ik mezelf en schaam me ontzettend. Ik ben helder van geest. Niet onder invloed. En toch ben ik met volle bewustzijn in een val getrapt, die ik op voorhand had ingeschat. Ik tekende niet voor een doos koekjes om een kampkas te spijzen. Ik tekende niet voor een sponsorloop voor het goede doel.  Nee, die ene handtekening verandert wel eventjes de hele gang van mijn leven.

Twee nachten heb ik er niet van kunnen slapen. Ik durfde bijna met praktisch niemand deze ontzettende domheid bepraten. De naïviteit in mij had zich weer laten doen. Toen besefte ik dat me weinig tijd restte om nog iets aan deze immense stommiteit te doen. Ik ging te rade bij familie en vrienden, schoot in actie met een aangetekende brief. Daar had ik als consument nog recht op.  Ook al stond daarover niets in de kleine lettertjes te lezen. De zeven werkdagenregel was nog net niet verstreken. Ik negeerde telefoontjes. Sprak streng het antwoordapparaat van de vertegenwoordiger toe, nadat hij me weer had gevraagd om hem te contacteren.  Elke dag verwacht ik nog een heel erg eng stekelig en venijnig staartje aan mijn gigantische blunder. Ik durf niet eens meer een reisje te boeken. Bang dat die boiler opeens ongevraagd met een nog grotere factuur door mijn dak zal gaan.

Maar ik kan toch onmogelijk de enige zijn die zich door zulke geslepen verkoperstactieken laat doen? Daarom om mij (en anderen) voortaan te beschermen: schep ik nu - als je dit leest - voor mezelf een nieuw geloof dat me zal redden. Als verkopers me vanaf vandaag bellen of op mijn drempel komen te staan, ga ik zeggen dat ik ze niet mag binnenlaten. Dat ik niet mag luisteren. Dat dat niet mag van mijn geloof. Dat ik geloof in het feit dat ik alleen koop als ik zelf naar dat product heb gezocht. Dat ik zelf wil bepalen wat ik als paard in mijn bek krijg. En als een onbekende iets ongevraagd in mijn bek gaat leggen, dat ik dan bijt. Dat dan moet.  Dat ik daar verder niets aan kan doen. En dan verbreek ik de verbinding of sla de deur heel hard toe.