Dit beloofde een makkelijke uitdaging te worden. Toen ik de dag daarvoor in mijn bed kroop, bedacht ik dat ik wel eens een dagje niets mocht doen. Ik hield mezelf nog voor het huis te poetsen, maar die nacht droomde ik van agressieve huisstofmijt. Mijn lijf had dat wel eens niets nodig, voelde ik. Met alle activiteiten en feesten rondom mij, mocht ik mezelf wel eens verblijden met een lome zee van tijd.
Het meisje nam zich voor eerst en vooral een gat in de dag te slapen. Dat lukte eigenlijk niet zo best. want hoe graag ze ook zou doorslapen, ze kwam net als bij een busreis van Eurolines, iedere halte wakker en werd verplicht om telkens uit de bus te gaan. Maar ze zette dapper voort en sliep toch een kleine krater in haar voormiddag. Eenmaal wakker, lukte het haar niet om helemaal niets te doen. Ze moest toch ontbijten? Ze moest zich toch douchen? Ze moest toch wat rommel aan de kant? Ze moest toch ook boodschappen doen? En kattenkots opruimen? En een wasje draaien? En koken? En de katten aaien? En mailtjes beantwoorden? En andere zaken? Maar ze beperkte de vetverbranding tot een minimum. Ze weekte behoorlijk in eigen huid. En toen ze ging slapen, hoorde ze haar lijfje toch fluisteren: 'Bedankt voor het sparen. Maar morgen weer fitter, hoor! Anders scheelt het me jaren.'
Ga ik dit nog doen? Ja. Af en toe de lome potvis uithangen moet kunnen.
Meer info over deze rubriek? Klik hier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten